Ολο τον τελευταίο μήνα, σε όποιον χώρο κι αν πήγαινα, η ερώτηση ήταν μία: «Εσύ που μιλάς με όλους αυτούς στο δελτίο, τελικά τι έχει γίνει, τα σκότωσε η μάνα;». Οι εξελίξεις κινήθηκαν αργά και η κοινή γνώμη είχε το χρονικό περιθώριο για να συνειδητοποιήσει σιγά σιγά ότι μπορεί να συμβαίνει και το αδιανόητο. Κι όμως, όταν η πραγματικότητα είναι τόσο εξωφρενική, όσο χρόνο κι αν έχεις, είναι αδύνατον να τη μεταβολίσεις. Την Τετάρτη ξυπνήσαμε σε μια άλλη χώρα. Κάθε θέμα της επικαιρότητας, όσο σοβαρό κι αν ήταν, έσβησε.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία, οι βομβαρδισμοί, οι φουσκωμένοι λογαριασμοί του ρεύματος, η εκτόξευση της τιμής του φυσικού αερίου, του πετρελαίου, της βενζίνης, όλα συμπαρασύρθηκαν από το τσουνάμι που προκάλεσε το φρικτό έγκλημα της Πάτρας. Οι στρατηγοί εν αποστρατεία που ανέλυαν τις επόμενες κινήσεις του Πούτιν εκδιώχθηκαν από τα τηλεοπτικά πλατό για να βγουν στα παράθυρα εγκληματολόγοι, κοινωνιολόγοι, ιατροδικαστές. Τι είναι η κεταμίνη, σε τι ποσότητες χορηγήθηκε στην Τζωρτζίνα, σε πόση ώρα πέθανε το κοριτσάκι, προκαλεί μαρτυρικό θάνατο; Αυτή η διαστροφική ηδονοβλεπτική εμμονή που προκαλούν ο θάνατος, τα βασανιστήρια, η φρίκη. Ερμηνεία των γεγονότων με το θυμικό, κυριαρχία της ψυχολογίας του όχλου και του ισοπεδωτισμού της κερκίδας.

Συγκέντρωση έξω από το σπίτι της οικογένειας, απειλές, κατάρες, συνθήματα στους τοίχους του σπιτιού, λιντσάρισμα των συγγενών της. Υπεραντίδραση γειτόνων, που μοιάζει κάπως σαν προσπάθεια προσωπικής εξιλέωσης, που δεν κατάλαβαν, δεν πρόλαβαν, δεν μίλησαν. Αυτόκλητοι δικαστές αποφασισμένοι να αποδώσουν μόνοι τους δικαιοσύνη και να επιβάλουν την εσχάτη των ποινών, η ετυμηγορία γραμμένη με σπρέι στα παράθυρα: «Θάνατος». Νόμος του Λιντς. Η δημόσια σφαίρα ένα απέραντο λαϊκό δικαστήριο και μια ευνομούμενη κοινωνία σε κρίση.

Εντυπωσιοθηρική παρουσίαση στα ρεπορτάζ, τίτλοι γραμμένοι με αίμα που στάζει, πανηγυρισμοί από κάποιους δημοσιογράφους που «πρώτοι κατάφεραν να εξιχνιάσουν το στυγερό έγκλημα», αυτοαναφορικά ποστ στα social media από celebrities. Κάπου ανάμεσα και κάποιοι γνήσια συγκλονισμένοι πολίτες, που προσπαθούν να κάνουν εικόνα τα τελευταία λεπτά της Τζωρτζίνας. Τη στιγμή που το 9χρονο κοριτσάκι πέθαινε μαρτυρικά από ασφυξία.

Από τα χέρια της ίδιας του της μάνας. Οταν άλλες γυναίκες υιοθετούν παιδάκια για να ζήσουν το θαύμα της μητρότητας, περιμένοντας για χρόνια σε λίστες για να σφίξουν ένα μωρό στην αγκαλιά τους και να του αφιερώσουν τη ζωή τους. Σκέψεις και προβληματισμοί για την αύξηση των ειδεχθών εγκλημάτων. Μόλις πριν από έναν μήνα η δολοφονία του 7χρονου στην Κυψέλη από τον πολωνό φίλο της μητέρας του, η οποία εκείνη την ώρα έπαιζε σαν να μην συμβαίνει τίποτα παιχνίδια στον υπολογιστή. Τι έχει συμβεί στην κοινωνία; Και φυσικά, μπόλικη υποκρισία. Διότι μην ξεχνιόμαστε.

Κάποιοι που αγανάκτησαν από το (όντως) αποκρουστικό θέαμα του όχλου που απειλούσε με κρεμάλες έξω από το παράθυρο της οικογένειας της Πισπιρίγκου ήταν οι ίδιοι που καλούσαν σε λιντσάρισμα πολιτικών για τα μνημόνια, πρωτοστατούσαν σε πράξεις αυτοδικίας, πανηγύριζαν για τα γιαουρτώματα υπουργών έξω από τα σπίτια τους και έστηναν κρεμάλες έξω από τη Βουλή. Ετσι απλά για να μην μπερδευόμαστε με ξεσπάσματα α λα καρτ ανθρωπισμού και κατά περίπτωση ευαισθησίας.

Headlines