Τα μικρά πράσινα ανθρωπάκια

«Θα ήθελα να ζητήσω από τα μέσα μαζικής παραπληροφόρησης των ΗΠΑ και της Βρετανίας Bloomberg, «The New York Times» και «The Sun» να δημοσιεύσουν το πρόγραμμα για τις επερχόμενες εισβολές μας για το τρέχον έτος. Θα ήθελα να προγραμματίσω τις διακοπές μου».

ΜΑΡΙΑ ΖΑΧΑΡΟΒΑ, εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσίας

16/2/2022, οκτώ ημέρες πριν από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία

Στην παγκόσμια βιβλιογραφία επιστημονικής φαντασίας τα «μικρά πράσινα ανθρωπάκια» συμβολίζουν τους εξωγήινους επιδρομείς. Παρότι σύσσωμη η επιστημονική κοινότητα, με αιχμή του δόρατος τους βιολόγους και τους εξωβιολόγους (εκείνους που ασχολούνται με το ενδεχόμενο ύπαρξης ζωής εκτός και πέρα από τη Γη), διαρρηγνύει τα ιμάτιά της ότι η ζωή, αν και σφόδρα πιθανή κάπου αλλού (με δεδομένη την απειρία των πλανητών που πληρούν τις προϋποθέσεις για να τη φιλοξενήσουν), είναι παράλληλα σφόδρα απίθανο να μοιάζει έστω και κατά προσέγγιση με τη γήινη – τουτέστιν: εκεί… έξω μπορεί να βόσκουν τα χίλια μύρια όντα, αλλά δεν υπάρχουν ούτε «μικρά», ούτε «πράσινα», ούτε «ανθρωπάκια». Κατ’ επέκτασιν: δεν υπάρχουν ούτε στον ταλαίπωρο πλανήτη μας.

Την αυγή της 27ης Φεβρουαρίου του 2014 παίχτηκε η πρώτη πράξη του δράματος που παρακολουθούμε σήμερα. Οπως γλαφυρά περιγράφει ο Στίβεν Λι Μάγερς στο «Βλαντίμιρ Πούτιν – Ο νέος τσάρος» (εκδόσεις Πεδίο, 2021), «κομάντος από τη Ρωσία και στρατεύματα από τα κεντρικά του στόλου της Μαύρης Θάλασσας και άλλες βάσεις στην Κριμαία κατέλαβαν το περιφερειακό κοινοβούλιο της Κριμαίας και άλλα σημαντικά κτίρια στη χερσόνησο, καθώς και δύο αεροδρόμια. Τα στρατεύματα ήταν καλά εκπαιδευμένα και βαριά οπλισμένα, αλλά οι στολές τους δεν έφεραν διακριτικά.

Οι στρατιώτες είχαν διαταχθεί να τα αφαιρέσουν. Εντός των επόμενων είκοσι τεσσάρων ωρών, χιλιάδες άλλα στρατεύματα προσγειώθηκαν στα αεροδρόμια και εξαπλώθηκαν, ασφαλίζοντας τη χερσόνησο χωρίς ιδιαίτερη βία, παρά τις πολλές φορές τεταμένες αντιπαραθέσεις με τα ξαφνιασμένα ουκρανικά στρατεύματα, τα οποία, εν μέσω του πολιτικού χάους στο Κίεβο, ήταν υπό εντολή να μην αντισταθούν».

Η σχεδόν αναίμακτη κατάληψη και ευθύς κατόπιν η προσάρτηση της Κριμαίας στη ρωσική επικράτεια ήταν μια αστραπιαία ενέργεια απίστευτου θράσους και περιφρόνησης του διεθνούς δικαίου – «η τελευταία φορά που έθνος προσάρτησε εδάφη άλλου ήταν το 1990», σημειώνει ο Μάγερς, «τότε που το Ιράκ και οι στρατοί του Σαντάμ Χουσεΐν εισέβαλαν στο Κουβέιτ» – αλλά και τμήμα μόνον ενός πολύ πιο φιλόδοξου ρωσικού σχεδίου που προέβλεπε την ανασύσταση της σοβιετικής αυτοκρατορίας, υπό τη λεοντή μιας Ευρασιατικής Ενωσης, ανταγωνιστικής προς την ήδη υφιστάμενη Ευρωπαϊκή.

Ο Πούτιν δεν εγκατέλειψε ποτέ αυτή την ιδέα και η χλιαρή έως ανύπαρκτη αντίδραση της Δύσης στο αρχικό του βήμα – κάποιες αστείες οικονομικές κυρώσεις, χλωμά κακέκτυπα των σημερινών – τον ενθάρρυνε να προχωρήσει και στο επόμενο, έστω και αν γι’ αυτό το δεύτερο χρειάστηκε να περιμένει οκτώ ολόκληρα χρόνια (ο Πούτιν έχει επανειλημμένα αποδείξει ότι δεν βιάζεται). Πάντως, τις πρώτες κρίσιμες μέρες της κατάληψης, ήταν ουσιώδους σημασίας τόσο ο Πούτιν όσο και οι μαριονέτες του να ισχυριστούν ότι στην Κριμαία δεν έχουν κατσικωθεί ρωσικά στρατεύματα κατοχής (αμετακίνητα έκτοτε) αλλά κάποιοι μυστηριώδεις ένστολοι άνευ διακριτικών. Αυτούς ακριβώς τους «άγνωστους ένοπλους» οι Ουκρανοί βάφτισαν χλευαστικά «μικρά πράσινα ανθρωπάκια».

Πετάει ο γάιδαρος; Πετάει. Οι διαβεβαιώσεις, πόσω μάλλον τα σκωπτικά σχόλια, της Μαρίας Ζαχάροβα, του Σεργκέι Λαβρόφ, του Ντμίτρι Πεσκόφ ή όποιου άλλου μεταφέρει τη φωνή και τη βούληση του εγγαστρίμυθου δικτάτορα δεν ενέχουν μεγαλύτερη αξιοπιστία από το πέταγμα του γαϊδάρου. Ομως, μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη… Ή μήπως όχι;