Ουκρανία: Ειρήνη, πραξικόπημα ή «Ευρωπαϊκή Συρία» – Τα τρία σενάρια για το τέλος του πολέμου

Πώς μπορεί να τελειώσει ο εφιάλτης του πολέμου στην Ουκρανία; Αυτό είναι το ερώτημα που απασχολεί όλο τον πλανήτη, ιδιαίτερα από τη στιγμή που σε αυτή τη σύγκρουση εμπλέκονται ολοένα και περισσότεροι «παίκτες με αποτέλεσμα να υπάρχει κίνδυνος για εξάπλωσή της, ενώ άλλοι φοβούνται ότι μπορεί να υπάρξει επεισόδιο με πυρηνική επίθεση.

Το Politico, σε άρθρο του, παρουσιάζει τρία σενάρια για το τέλος του πολέμου. Η ανακοίνωση της Μόσχας την Τρίτη ότι θα μετατοπίσει την εστίασή της από το Κίεβο στο Ντονμπάς φάνηκε σαν ένα σημάδι ότι ο πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν ετοιμάζεται να επιδιώξει μια πιο μετριοπαθή νίκη. Ωστόσο, η εικασία αυτή απορρίφθηκε γρήγορα, καθώς οι δυνάμεις του συνέχισαν τους βομβαρδισμούς γύρω από την ουκρανική πρωτεύουσα.

Με τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ να αρνούνται ανυποχώρητα να παρέμβουν για λογαριασμό της Ουκρανίας, οι Δυτικοί αξιωματούχοι βλέπουν όλο και περισσότερο τρία σενάρια για το πώς θα μπορούσε να τελειώσει αυτή η σύγκρουση, σημειώνεται στο άρθρο. Όποιο σενάριο και αν υπάρξει – η απομάκρυνση του Πούτιν, μια διευθέτηση με διαπραγματεύσεις ή ένα συνεχιζόμενο αδιέξοδο – δεν υπάρχει επιστροφή στην παλιά μεταπολεμική τάξη πραγμάτων.

• Διαβάστε επίσης: Η ΕΕ στοκάρει χάπια ιωδίου υπό τον φόβο πυρηνικής επίθεσης – Αποθηκεύεται και προστατευτικός εξοπλισμός

Πραξικόπημα ενάντια στον Πούτιν;

«Για όνομα του Θεού, αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να παραμείνει στην εξουσία». Στην ατάκα που ακούστηκε σε όλο τον κόσμο, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν είπε αυτό που σκέφτονται πολλοί Δυτικοί ηγέτες. Δεν καταλαβαίνουν τον τρόπο σκέψης του Πούτιν, έχουν κουραστεί από τις πυρηνικές απειλές του και δεν εμπιστεύονται ούτε μια «αναθεματισμένη» λέξη που λέει, όπως γράφει χαρακτηριστικά το Politico.

Με κίνητρο την ιδεολογία, ο Πούτιν «δεν σκέφτεται με βάση την ανάλυση κόστους – οφέλους», είπε ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στη Μόσχα, Μάικλ ΜακΦολ. Αυτό σημαίνει ότι η Δύση μπορεί να μην μπορούσε να κάνει πολλά για να αποτρέψει τον Πούτιν από το να επιλέξει αυτή τη μάχη εξαρχής, ούτε και πολλά για να τον πείσει να τη λήξει.

Αντ’ αυτού, η Ουάσινγκτον και το Λονδίνο ονειρεύονται πώς θα μπορούσε να μοιάζει ένας κόσμος μετά τον Πούτιν. Και τους αρέσει, υποστηρίζει το Politico.

Σε αυτό το σενάριο, η ουκρανική αντίσταση (με αρκετή Δυτική βοήθεια ώστε να αποφευχθεί η κλιμάκωση) κρατά τον Πούτιν εγκλωβισμένο σε μια παρατεταμένη σύγκρουση.

Για να παραμείνει στο παιχνίδι, ο Πούτιν πρέπει να επιστρατεύει όλο και περισσότερους στρατιώτες. Αυτοί με τη σειρά τους επιστρέφουν στην πατρίδα τους σε σακούλες πτωμάτων που ούτε η μηχανή προπαγάνδας του δεν μπορεί να ξεπλύνει – προτρέποντας τις μητέρες να βγουν στους δρόμους, όπως έκαναν κατά την αποτυχημένη κατοχή του Αφγανιστάν από τη Ρωσία.

Ο ρόλος των κυρώσεων

Εν τω μεταξύ, οι ολοένα και πιο σκληρές κυρώσεις ωθούν τη ρωσική μεσαία τάξη – που έχει πλέον συνηθίσει σε καπιταλιστικές απολαύσεις όπως τα Ikea και τα McDonalds – να ριζοσπαστικοποιηθεί και να αντιδράσει απέναντι στον πόλεμο.

Οι ρωσικές ελίτ πιθανότατα θα δημιουργήσουν ένα κυκλικό εκτελεστικό απόσπασμα για την «καταστροφική πρόοδο» της Ρωσίας στον πόλεμο με την Ουκρανία, δήλωσε ένας Δυτικός αξιωματούχος. «Οι άνθρωποι θα είναι αρκετά αμυντικοί για τις δικές τους αποτυχίες και, νομίζω, θα ψάχνουν να δείξουν με το δάχτυλο τους άλλους», σημειώνει το Politico.

Υπήρχαν «σημαντικές ενδείξεις ανησυχίας για τον τρόπο με τον οποίο η εισβολή εξελίχθηκε για τη Ρωσία μεταξύ της ρωσικής ελίτ σε γενικές γραμμές», πρόσθεσε ο ίδιος αξιωματούχος.

«Από το δικό του δηλητήριο»

Τελικά, οι στρατηγοί και οι κατάσκοποι της Ρωσίας – πολλοί από τους οποίους βρίσκονται σε κατ’ οίκον περιορισμό – αποφασίζουν να δώσουν στον Πούτιν μια δόση από το δικό του δηλητήριο και να τον ξεφορτωθούν με τη βία. Καθώς το πραξικόπημα συμπίπτει με μαζικές διαδηλώσεις, μια φιλοδυτική γενιά ηγετών αναδύεται μέσα από το χάος στη Μόσχα.

Ο επαναστατικός ζήλος των Ρώσων και ο θρίαμβος των Ουκρανών φέρνει μια νέα ορμή για τη φιλελεύθερη δημοκρατία που δεν έχει παρατηρηθεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, αναφέρεται σε αυτό το σενάριο του Politico.

Η Ουκρανία γίνεται μάθημα αντικειμένου, όχι μόνο για τη Μόσχα, αλλά και για το Πεκίνο. Ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ, ο οποίος μπορεί να είναι περισσότερο ένας «σκεπτόμενος ηγέτης για την ανάλυση κόστους – οφέλους», βλέπει την ταπείνωση της Ρωσίας μπροστά σε ένα ενιαίο Δυτικό μέτωπο και συνειδητοποιεί ότι το να κάνει ένα παιχνίδι για την Ταϊβάν απλά δεν θα άξιζε τον κόπο.

Πόσο στέκει ένα τέτοιο σενάριο;

Το Politico πραγματοποιεί τον «έλεγχο πραγματικότητας» για το συγκεκριμένο σενάριο: Η τελευταία φορά που οι Ρώσοι ανέτρεψαν απότομα τον ηγέτη τους ήταν το 1917 – και δεδομένης της πλήρους απουσίας οργανωμένης αντιπολίτευσης, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι ένας διάδοχος του Πούτιν θα είχε διαφορετική νοοτροπία.

Εν τω μεταξύ, θα μπορούσε να είναι λάθος να πιστεύουμε ότι η εμπειρία της Ρωσίας θα έκανε το Πεκίνο να κάνει δεύτερες σκέψεις για την Ταϊβάν, όπως υποστήριξε ο ιστορικός Νάιαλ Φέργκιουσον.

Η Κίνα, η οποία έχει πολύ μεγαλύτερη οικονομία από τη ρωσική, μπορεί να παρηγορηθεί από την αδυναμία της Δύσης να απεξαρτηθεί από τα ρωσικά ορυκτά καύσιμα και την άρνηση του ΝΑΤΟ να διακινδυνεύσει άμεσα την ασφάλεια των ίδιων των μελών του για να βοηθήσει την Ουκρανία.

«Ας προχωρήσουμε σε συμφωνία»

Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν ήταν ανένδοτος ότι μια ειρηνευτική συμφωνία με διαπραγμάτευση είναι ακόμη δυνατή. Τα περιγράμματα μιας πιθανής διευθέτησης ποικίλλουν σημαντικά και δεν υπάρχει σαφήνεια σχετικά με το πόσες ουκρανικές παραχωρήσεις θα μπορούσε να δεχθεί η Δύση – και ο ίδιος ο ουκρανικός λαός, τονίζει το Politico.

Οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες έχουν μεγάλο κίνητρο να επιστρέψουν στην οικονομική ομαλότητα. Εν μέσω ενδείξεων ότι η επίδραση των κυρώσεων φθίνει, οι τιμωρητικές ενέργειες θα πρέπει μόνο να γίνουν πιο αυστηρές, και αυτό δεν πλήττει μόνο τη Ρωσία. Η αύξηση του κόστους διαβίωσης φαίνεται ότι θα αποτελέσει τη μεγαλύτερη απειλή για την επανεκλογή του Μακρόν, για παράδειγμα, και στη Γερμανία, ο καγκελάριος Όλαφ Σολτς προειδοποίησε ότι η μη χρησιμοποίηση του ρωσικού πετρελαίου και φυσικού αερίου θα προκαλούσε ύφεση.

«Εάν είχαμε μια διευθέτηση αυτής της σύγκρουσης με διαπραγματεύσεις που θα έβγαζε τις ρωσικές δυνάμεις από την Ουκρανία, που θα προστάτευε την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας στο μέλλον, που θα εξασφάλιζε την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας, τότε οι κυρώσεις θα μπορούσαν να ανακληθούν», δήλωσε η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Βικτόρια Νούλαντ στο υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ, ρωσόφωνο κανάλι Current Time TV την Τετάρτη.

«Θα μπορούσατε να δούμε ένα σενάριο όπου, με τα βήματα για την απομάκρυνση των ρωσικών δυνάμεων από την Ουκρανία, θα ακολουθούσαμε τη διαδοχική ανατροπή των κυρώσεων», είπε, αν και «είμαστε πολύ μακριά από αυτό».

Γιατί οι Ευρωπαίοι θα χαίρονταν

Ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι έχει ήδη εκφράσει την πρόθεσή του στο να παραιτηθεί η Ουκρανία από την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Ο Πούτιν μπορεί επίσης να είναι σε θέση να αποσπάσει κάποια εδάφη – ας πούμε, να φύγει με την Κριμαία και το Ντονμπάς χωρίς περαιτέρω ουκρανική αμφισβήτηση, σημειώνει το Politico – με αντάλλαγμα μια ρωσική απόσυρση από την υπόλοιπη χώρα.

Οι Πολωνοί στο Βερολίνο και το Παρίσι νιώθουν τα σωθικά τους να ξεσφίγγονται και μόνο που σκέφτονται αυτό το αποτέλεσμα, με τις πιθανότητες για νίκες ήπιας ισχύος μακροπρόθεσμα. Αν η Ουκρανία διασπαστεί στα δύο, η ΕΕ μπορεί να αναλάβει επιδεικτικά την ευθύνη για την ανοικοδόμηση της ελεύθερης πλευράς. Αυτό δημιουργεί μια ελκυστική αντίθεση τύπου Δυτικής -Ανατολικής Γερμανίας για να γίνει κατανοητό πόσο κακή είναι η προσφορά της Μόσχας για τον τρόπο ζωής.

Και το να έχουμε ένα καθαρό de facto σύνορο ΕΕ – Ρωσίας στον ποταμό Δνείπερο είναι επίσης ελκυστικό – ειδικά όταν η εναλλακτική λύση θα ήταν τα σύνορα της Πολωνίας, της Σλοβακίας, της Ουγγαρίας και της Ρουμανίας, αν ο Πούτιν είχε καταφέρει να καταλάβει όλη την Ουκρανία.

Ο «έλεγχος πραγματικότητας»

Ο Πούτιν έχει αθετήσει σχεδόν κάθε υπόσχεση που έχει δώσει τον τελευταίο μήνα, είτε πρόκειται για την αποχώρηση από το Κίεβο είτε για την έγκριση ανθρωπιστικών οδών διαφυγής από τη Μαριούπολη, σημειώνει το Politico στον «έλεγχο πραγματικότητας» για αυτό το σενάριο.

«Η δική μου άποψη είναι ότι ο Πούτιν είναι ξεκάθαρα αναξιόπιστος», δήλωσε την Τετάρτη ο πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον, καθώς αμφισβήτησε κατά πόσο οι διαπραγματεύσεις του Μακρόν με το Κρεμλίνο έχουν μεγάλη αξία.

Ακόμα και αν ο Πούτιν τηρήσει μια συμφωνία, τα όποια κέρδη επιτυγχάνονται με απρόκλητη βία και υπονομεύουν βαθιά την εθνική τάξη που βασίζεται σε κανόνες. Οι ανατολικές χώρες της ΕΕ που έχουν υπάρξει επιθετικές απέναντι στη Ρωσία θα θεωρούσαν μια τέτοια συμφωνία ως κατευνασμό για έναν νταή που απειλεί τη δική τους ασφάλεια.

Ο Πούτιν θα μπορούσε να τη δει ως πρόσκληση να προσπαθήσει ξανά να εισβάλει σε έναν γείτονα – και αυτή τη φορά θα μπορούσε να είναι καλύτερα προετοιμασμένος.

Καμία διέξοδος

Το υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ εκτιμά ότι η σύγκρουση θα μπορούσε να συνεχιστεί για μια δεκαετία. Πράγματι, δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι οποιοδήποτε από τα δύο μέρη θα είναι έτοιμο για σοβαρές ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις σύντομα.

Ο Ζελένσκι αρνείται ακόμη και να συζητήσει την παράδοση εδαφών έως ότου οι Ρώσοι μετακινήσουν τα στρατεύματα πίσω στις θέσεις πριν από την 24η Φεβρουαρίου, και η άλλη πιθανή παραχώρησή του – η δεδηλωμένη ουκρανική ουδετερότητα – απαιτεί ένα συνταγματικό δημοψήφισμα που είναι σχεδόν αδύνατο να οργανωθεί.

Εν τω μεταξύ, οι εκτιμήσεις των δυτικών μυστικών υπηρεσιών υποστηρίζουν ότι ο Πούτιν δεν γνωρίζει καν πόσο άσχημα πάνε τα πράγματα γι’ αυτόν – οι σύμβουλοι τον κρατούν σε μακάρια άγνοια, σημειώνει το ίδιο άρθρο. Η φθίνουσα επίδραση των κυρώσεων στη Ρωσία σκληραίνει την αποφασιστικότητα της Μόσχας, ενώ οι δυτικοί ηγέτες δείχνουν όλο και μεγαλύτερη απροθυμία να αυξήσουν τον πόνο στους δικούς τους ψηφοφόρους.

«Ευρωπαϊκή Συρία»

Η συνεχιζόμενη στρατιωτική σύγκρουση αρχίζει να μοιάζει με μια Συρία στην Ανατολική Ευρώπη. Το ΝΑΤΟ παραμένει σταθερό και ενωμένο στην άρνησή του να στείλει στρατεύματα στο έδαφος ή να καταρρίψει ρωσικά αεροπλάνα από τον ουρανό. Οι Ουκρανοί, παρά το πάθος και την πειθαρχία τους, είναι πολύ διασκορπισμένοι υπερασπιζόμενοι το Κίεβο και άλλα σημεία – κλειδιά από τις ρωσικές παρενοχλήσεις για να ξεκινήσουν μια πραγματική αντεπίθεση.

«Θα υπάρξει κάποια στιγμή που οι ρωσικές δυνάμεις θα αποφασίσουν ότι έκαναν αρκετά στη Μαριούπολη και τότε θα κοιτάξουν προς την κατεύθυνση να κινηθούν προς τα βόρεια και να προσπαθήσουν να οργανώσουν αυτή την ευρύτερη επιχείρηση περιχαράκωσης» των ουκρανικών δυνάμεων στο Ντονμπάς, δήλωσε Δυτικός αξιωματούχος.

Καθώς οι Ρώσοι καταφέρνουν να καταλάβουν πόλεις, η καλύτερη ελπίδα των ουκρανικών δυνάμεων θα είναι να χρησιμοποιήσουν τεχνικές τύπου αντάρτικου για να εμποδίσουν μια στρατιωτική επιχείρηση να γίνει πολιτική πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει να απομακρυνθούν οι ρωσικοί πόροι από τις σκληρές γραμμές του μετώπου, μια «πολύ δαπανηρή αλλαγή στάσης», δήλωσε η Τζένιφερ Καφαρέλα, επικεφαλής του προσωπικού του Ινστιτούτου για τη Μελέτη του Πολέμου με έδρα τις ΗΠΑ.

Χωρίς πολλές ελπίδες να κρατήσει πραγματικά την Ουκρανία, ο Πούτιν επιλέγει τη συστηματική καταστροφή, καθιστώντας το κόστος της ανοικοδόμησης της χώρας απαγορευτικά ακριβό. Η Ρωσία δεν κερδίζει ποτέ στην πραγματικότητα, αλλά η Ουκρανία χάνει τον πληθυσμό και την οικονομία της.

Πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό το σενάριο;

Το ΝΑΤΟ μένει εκτός για να αποφύγει έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά ένας παρατεταμένος πόλεμος έχει παγκόσμιες συνέπειες. Οι Ουκρανοί πρόσφυγες που κατακλύζουν τη Δύση δεν θα μπορούν να επιστρέψουν στα σπίτια τους.

Και δεν θα είναι οι μόνοι νεοαφιχθέντες: Άνθρωποι από τη Μέση Ανατολή, την Αφρική και την Κεντρική Ασία που απειλούνται από την κατάρρευση της ρωσικής οικονομίας και την παύση των εξαγωγών τροφίμων θα ανανεώσουν τη μετανάστευση ως ζήτημα «σφήνα» στις Δυτικές δημοκρατίες, καταλήγει στην ανάλυσή του το Politico.