Εάν κανείς κοιτάξει τις δημοσκοπήσεις θα διαπιστώσει ότι η κυβέρνηση έχει φθορά.

Αυτό δεν είναι παράλογο: η ακρίβεια έχει αρχίσει να ανησυχεί τα νοικοκυριά, η προοπτική του πολέμου γεννά ανησυχία (που δεν την καθησυχάζει η συμπόρευση με το ΝΑΤΟ) και συχνά οι υπουργοί δεν μπορούν να δώσουν απαντήσεις που να εγγυώνται ότι θα μπορέσουμε να περάσουμε και αυτή την κρίση σχετικά αλώβητοι.

Προσθέστε σε όλα αυτά και άλλα ζητήματα, όπως το κλίμα στη νεολαία, που ήταν όλα αυτά τα χρόνια σταθερά πιο «αντιπολιτευτικό», και έχετε μια εικόνα του πολιτικού κλίματος.

Ως εδώ τα πράγματα φαντάζουν αναμενόμενα μέσα στη συγκυρία.

Και κανονικά αυτό που θα συζητούσαμε θα ήταν εάν θα μπορέσει η κυβέρνηση στον χρόνο που απομένει μέχρι τις εκλογές να αλλάξει το κλίμα και να κερδίσει την εμπιστοσύνη όσων είναι αυτή τη στιγμή δυσαρεστημένοι.

Και λέω «κανονικά», γιατί σε όλα αυτά προϋποτίθεται ότι θα υπάρχει και μια αντιπολίτευση που θα καρπώνεται τη φθορά της κυβέρνησης και που με την κριτική και τις πολιτικές πρωτοβουλίες της θα προσπαθεί να την κάνει ακόμη πιο έντονη.

Και εδώ ερχόμαστε στο φαινομενικά παράλογο στοιχείο που βγαίνει από τις δημοσκοπήσεις: το γεγονός ότι δεν ενισχύεται η αντιπολίτευση και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ενώ θα περίμενε κανείς να ενισχύεται και να έχει ανοδική δυναμική, η βασική πολιτική επιτυχία του κόμματος του Αλέξη Τσίπρα είναι ότι δεν πέφτει και συγκρατεί τις δυνάμεις, έχοντας, σε κάποιες δημοσκοπήσεις, μια μικρή άνοδο. «Στα όρια του στατιστικού λάθους», θα μπορούσε να σχολιάσει κάποιος.

Και αυτό παρά το πλήθος αφορμών που υπάρχουν μέσα στην πολιτική επικαιρότητα.

Δεν θέλω να πω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει αντιπολίτευση.

Για την ακρίβεια κάνει μόνο αυτό: εκφράζει μια κριτική για τις κυβερνητικές επιλογές και προσπαθεί να ενσωματώσει την κοινωνική δυσαρέσκεια στον πολιτικό λόγο.

Μόνο που αυτό είναι δουλειά μιας εφημερίδας ή ενός πολιτικού σχολιαστή.

Από ένα κόμμα, κανείς περιμένει κάτι διαφορετικό, περιμένει πολιτικές προτάσεις, προγράμματα, συγκεκριμένες τοποθετήσεις για το πώς θα αντιδρούσε στις προκλήσεις που αντιμετωπίζει τώρα η χώρα.

Γιατί σε αντίθεση με τη σχετική «θεωρία», η εξουσία δεν είναι «ώριμο φρούτο». Πρόκληση είναι και δοκιμασία. Γι’ αυτό και ένα κόμμα που έχει περάσει από την άσκηση της εξουσίας πρέπει να κάνει και αυτοκριτική και να προσπαθεί να «γειώνει» τις προτάσεις του στην πραγματικότητα της εξουσίας.

Η ελληνική κοινωνία δεν έχει ανάγκη από σχολιασμό της επικαιρότητας, ούτε γενικά από αντιπολιτευτικό λόγο, αλλά από εναλλακτικές προτάσεις και ουσιαστική συζήτηση πολιτικών προτάσεων για το αχαρτογράφητο τοπίο μιας νέας εποχής που ξεδιπλώνεται μπροστά μας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ απέχει πολύ από το να είναι ένα τέτοιο κόμμα. Ο λόγος των στελεχών του δεν απέχει πολύ από έναν μέσο όρο κοινωνικής δυσαρέσκειας που τον συναντάς και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι στρατηγικές τοποθετήσεις απουσιάζουν. Το Συνέδριο την ερχόμενη εβδομάδα δείχνει εσωστρεφές και στραμμένο περισσότερο στο ξεκαθάρισμα του εσωκομματικού τοπίου.

Και για να μην θεωρηθεί ότι αυτά αντανακλούν κάποια δική μου εμμονή, παραθέτω ένα απόσπασμα από όσα είπε ο Ηλίας Νικολακόπουλος σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Εποχή: «Δεν έχει ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ την αξιοπιστία να εκφράσει το αντικυβερνητικό ρεύμα ως εναλλακτική κυβερνητική πολιτική. Δεν έχει, δηλαδή, εμπεδώσει την εικόνα στην κοινωνία ότι θα ήταν καλύτερα να ήταν αυτός στην κυβέρνηση. Αυτή είναι η βασική του αδυναμία, όπως διαπιστώνεται σε διάφορες δημοσκοπικές ερωτήσεις. Δεν έχει προχωρήσει σε μία πραγματική αυτοκριτική για την κυβερνητική του διαχείριση, επί τεσσεράμισι χρόνια. Μία αξιόπιστη αντιπολίτευση παραμένει το βασικό ζητούμενο. Δεν αρκεί να παρουσιάζει προτάσεις, πρέπει να δείξει ότι έχει κατανοήσει τα σφάλματα που έκανε.»

Headlines