Η επιστροφή του λαϊκισμού και ο… πάνσοφος λαός

Είναι πάντοτε σοφός ο λαός όταν ψηφίζει;

Δηλαδή, αυτό που επιλέγει στο πλαίσιο μιας –αναμφισβήτητα- δημοκρατικής διαδικασίας, είναι τελικά και το ορθόν για την ίδια τη Δημοκρατία;

Για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις ατομικές ελευθερίες, τον σεβασμό στη διαφορετικότητα, την αλληλεγγύη στους άλλους;

Υπηρετεί εν κατακλείδι η ψήφος του λαού τις βασικές αρχές και πανανθρώπινες αξίες; Και τι μπορούμε να κάνουμε όταν δεν τις υπηρετεί;

Δυστυχώς, η Δημοκρατία έχει μερικές φορές και αδιέξοδα. Η Ιστορία μας έχει διδάξει ότι ο λαϊκισμός, όπου του επιτρέπεται να φύεται, βγάζει κλαριά και γίνεται δέντρο.

Τι να πει κανείς άραγε για την μεσοπολεμική Γερμανία που αποθέωσε τον Χίτλερ; Δημοκρατικές διαδικασίες εξέλεξαν έναν… εθνικοσοσιαλιστή που από τότε μιλούσε για Αρεια Φυλή και για «εκκαθαρίσεις».

Τον πίστεψε ο γερμανικός λαός, τον ψήφισε, τον στήριξε, κι αυτός αιματοκύλησε τον πλανήτη.

Ετσι, λοιπόν, με αφορμή τις πανηγυρικές νίκες του Βούτσιτς στη Σερβία, και ιδίως του Βίκτορ Ορμπαν (4η θητεία) στην Ουγγαρία, οι σκέψεις για τη… σοφία του λαού ολοένα και περισσότερο θολώνουν.

Και οι δύο νικητές των εκλογών κατατάσσονται στη λεγόμενη φιλορωσική πλευρά της Ιστορίας.

Δικαίωμά τους, ασφαλώς, και δικαίωμα του λαού τους να τους ψηφίζουν.

Όμως, από την άλλη, σε έναν πόλεμο όπου η Ρωσία είναι υπεύθυνη κατά κύριο λόγο, ως επιτιθέμενη, και η οποία κατηγορείται και για φρικαλεότητες (φρικτός είναι ο πόλεμος έτσι κι αλλιώς) πώς ο… σοφός λαός επικροτεί την στήριξη της ηγεσίας του στον Πούτιν;

Και το βλέπουμε αυτό και στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι φιλορωσικά κόμματα, όπως αυτό του Βελόπουλου ή του καταδικασμένου Κασιδιάρη, «τσιμπάνε» σε ποσοστά.

Εκμεταλλεύονται ένα ρεύμα που στηρίζει τον Πούτιν, παρά το γεγονός ότι είναι αυτός που επιτέθηκε σε μια χώρα, ανεξαρτήτως των ευθυνών της Δύσης για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην περιοχή.

Κυοφορείται ένας ακραίος λαϊκισμός όπου η Ρωσία περίπου «αγιοποιείται», όπου ο Πούτιν εμφανίζεται ως «απελευθερωτής» που ήρθε να καθαρίσει την Ουκρανία από τους ναζί.

Συλλήβδην οι Ουκρανοί χαρακτηρίζονται ναζί και κάποιοι δικαιολογούν την εισβολή.

Και ταυτόχρονα, επειδή και η Δύση έχει κάνει εγκλήματα και φρικιαστικούς πολέμους, «δικαιολογείται» να γίνει ένας ακόμη από την… καθηγιασμένη χριστιανική Ρωσία.

Όμως, επειδή ο πόλεμος από μόνος του είναι φρικτός, είναι αδιανόητο να επικρατούν και οι λαϊκίστικες δυνάμεις που τον επικροτούν.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει προσφέρει μπόλικη «καύσιμη ύλη» για τους απανταχού λαϊκιστές που επιδιώκουν να δυναμώσουν.

Ο Ορμπαν, πέραν τη φιλορωσικής στάσης του, είναι ένας ακραίος πολιτικός, με αντιμεταναστευτικές απόψεις, λαϊκιστής όσο δεν παίρνει.

Τον ψηφίζουν οι πολίτες της χώρας του; Με γεια του με χαρά του. Όμως, κι άλλοι λαοί ψήφιζαν για χρόνια ηγέτες για τα… ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα τους, και στο τέλος χτυπούσαν το κεφάλι τους.

Η Χρυσή Αυγή πόνταρε στον λαϊκισμό και δυνάμωσε από το 2012 και μετά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επένδυσε σε λαϊκίστικες φανφάρες κι έγινε κυβέρνηση, μέχρι να «ανακαλύψει» τον ρεαλισμό.

Τώρα, ακραίοι δεξιοί (αλλά και ακραίοι αριστεροί) ποντάρουν σε ένα φιλορωσικό κλίμα το οποίο μάλιστα στηρίζει ένα 40% του κόσμου, σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση.

Το ζήτημα είναι αν στο τέλος θα επικρατήσουν οι λαϊκιστές, αν οι πολίτες επιλέξουν –δημοκρατικά πάντα- δυνάμεις που κινούνται στα όρια του φωτός ή είναι βουτηγμένες στο σκοτάδι.

Το ζήτημα είναι αν και στην Ελλάδα θα επιστρέψουμε στις μούντζες έξω από τη Βουλή, στους ξυλοδαρμούς πολιτικών, στο κυνηγητό ανθρώπων που είναι διαφορετικοί ή που έχουν διαφορετική άποψη.

Το θέμα είναι αν μπορεί η χώρα να αντέξει ξανά ψεύτες, υποκριτές, δολοπλόκους και πονηρούς πολιτικούς που ξέρουν απλά να χαϊδεύουν αυτιά.