Εχετε δει τα μάτια γονιών που έχασαν τα παιδιά τους; Μετά δείτε τη Ρούλα Πισπιρίγκου

Η υπόθεση του θανάτου των τριών παιδιών στην Πάτρα, με τη σύλληψη της μάνας για δολοφονία τουλάχιστον του ενός εξ αυτών, έχει συγκλονίσει το Πανελλήνιο.

Είναι από τα γεγονότα που δύσκολα θα σβήσουν από τη μνήμη μας και που θα απασχολήσουν για καιρό την κοινή γνώμη.

Σε άλλους γιατί πρόκειται πιθανότατα για το έγκλημα του αιώνα.

Σε άλλους γιατί αρέσκονται στη θέα (και στη γεύση) του αίματος κι εκμεταλλεύονται στο έπακρο αυτή τους την επιθυμία.

Σε άλλους γιατί η «κλειδαρότρυπα» είναι δευτέρα φύσις. Ακόμη κι αν συγκλονίζονται με το τραγικό γεγονός των νεκρών παιδιών, τους αρέσει να βλέπουν τις κρυφές, γαργαλιστικές λεπτομέρειες.

Και σε άλλους γιατί πρόκειται για θρίλερ που συναντάμαι μόνο σε κινηματογραφικές ταινίες. Εχει δολοφονίες, και μάλιστα μικρών παιδιών, έχει κατηγορούμενο, ίντριγκες, ενδοοικογενειακές συγκρούσεις. Εχει πιθανότατα και κρυφές ερωτικές σχέσεις, χρήματα, δολοπλοκίες. Τα πάντα.

Οι αστυνομικές αρχές πρωτίστως και η Δικαιοσύνη στη συνέχεια, έχουν το λόγο. Ο νομικός πολιτισμός μάς επιτρέπει –ευτυχώς- να αποδεχόμαστε το τεκμήριο της αθωότητας, ακόμη και για τέτοια ειδεχθή εγκλήματα.

Και μας επιτρέπει να προστατεύουμε τους κατηγορούμενους, γιατί αλλιώς θα καταντήσουμε ζούγκλα.

Η Ρούλα Πισπιρίγκου και όσοι άλλοι εμπλέκονται στην τραγική αυτή υπόθεση, θα έχουν την ευκαιρία να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.

Ευκαιρία που δεν είχαν τα τρία παιδιά.

Όμως, εμένα αυτό που με συγκλονίζει περισσότερο απ’ όλα, και που με κάνει να αντιμετωπίζω με απαξία αυτή την οικογένεια από την Πάτρα, είναι η συμπεριφορά.

Εκείνα τα μικρά γεγονότα που δείχνουν αν κάποιος έχει ανθρωπιά, αν αισθάνεται δέος μπροστά στην ανθρώπινη ζωή, αν αισθάνεται συντριβή μπροστά στο θάνατο.

Και ειδικά μπροστά στο θάνατο παιδιών που δεν έζησαν παραπάνω από λίγους μήνες ή λίγα χρόνια.

Εχω δει, λοιπόν, πατεράδες και μάνες να θάβουν τα παιδιά τους. Εχω δει γονείς να χάνουν από τη μια στιγμή στην άλλη τους γιούς και τις κόρες τους.

Ε, λοιπόν, όποιος έχει δει τέτοιες τραγωδίες βρίσκεται αντιμέτωπος με ανθρώπινα κουρέλια.

Αυτοί οι γονείς που η μοίρα τους έκανε να δουν νεκρά τα παιδιά τους, μοιάζουν στην κυριολεξία με νεκροζώντανους.

Με ανθρώπινα «κουρέλια» τα οποία απλά επιβιώνουν και αφήνουν τις ημέρες να περνούν, μέχρι να έρθει και γι’ αυτούς η λύτρωση.

Εχετε δει τα μάτια μάνας που έχει φιλήσει το νεκρό παιδί της;

Εχετε δει πατέρα να αποχαιρετά το λεβέντη γιο του;

Εχετε δει γονείς μετά από 1,2 ή 10 χρόνια από την τραγική τους απώλεια, σε τι ψυχική κατάσταση βρίσκονται;

Μην πάτε μακριά, θυμηθείτε ορισμένες γνωστές υποθέσεις. Δείτε τη Μάγδα Φύσσα. Δείτε τους γονείς της Ελένης Τοπαλούδη.

Θυμηθείτε τη φιγούρα ενός λεβέντη πατέρα, του Αλκη Καμπανού ο οποίος σε μια νύχτα μετατράπηκε σε φάντασμα.

Θυμηθείτε μια μάνα που έχασε το παιδί της από ανίατη ασθένεια μέσα στο νοσοκομείο και πήδηξε από το παράθυρο και σκοτώθηκε.

Θυμηθείτε όλους εκείνους τους γονείς που ένιωσαν τον φρικτότερο, από όλους, πόνο της απώλειας του παιδιού και μετά κάντε αντιπαραβολή με τους «πρωταγωνιστές» της Πάτρας.

Θυμηθείτε από τον Επιτάφιο του Ρίτσου το συγκλονιστικό μοιρολόι της μάνας που έχασε το παιδί της σε μια απεργία: «Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου…»

Κι όσοι πιστεύετε, θυμηθείτε το θρήνο της Παναγίας για τον γιό της.

Συγγνώμη, αλλά όταν χάνεις ένα παιδί γίνεσαι ράκος. Όταν χάνεις δεύτερο και τρίτο παιδί μπορείς να σταθείς στον κόσμο αυτό;

Μπορείς να είσαι τόσο δυνατός ώστε να κάνεις σα να μη συμβαίνει τίποτε;

Μπορείς να είσαι «φυσιολογικός» άνθρωπος και να μην έχεις τρελαθεί επειδή αναγκάστηκες να θάψεις τρία παιδιά;

Γι’ αυτό εκτιμώ ότι αυτή η οικογένεια από την Πάτρα έχει βαθιά κι ένοχα μυστικά. Γιατί μπορεί να μην έχουν ομολογηθεί οι δολοφονίες στην Αστυνομία, αλλά «μιλάνε» τα μάτια.

«Μιλάνε» τα βλέμματα και οι συμπεριφορές. Μιλάει ο τρόπος που πηγαίνεις να καταθέσεις, που μιλάς στους δημοσιογράφους, που συμπεριφέρεσαι στον κύκλο σου.

Μιλάει ο τρόπος που πενθείς τρία μικρά παιδιά. Κι αυτό δεν αλλάζει όσο δυνατός κι αν είσαι.

Το δέσιμο των παιδιών με τους γονείς δεν τελειώνει ούτε με το θάνατο…