Μπρελόκ

Εχουν κλείσει πέντε ημέρες που η δημόσια σφαίρα κινείται σε μια παράλληλη πραγματικότητα. Δελτία ειδήσεων, εκπομπές, συζητήσεις, όλα μονοθεματικά: Το αποτρόπαιο έγκλημα της Πάτρας. Σε μία στιγμή έσβησε καθετί άλλο. Πόλεμος στην Ουκρανία, βομβαρδισμοί αμάχων, κορωνοϊός, έξαρση κρουσμάτων, θάνατοι, ακρίβεια, τιμή της βενζίνης και του ηλεκτρικού… Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να τραβήξει το βλέμμα από την Πάτρα ή να υπερνικήσει την ανάγκη πληροφόρησης και συλλογής στοιχείων για κάτι τόσο ακραίο που υπερβαίνει τη λογική. Ο καταιγισμός των εξελίξεων, η τοξικότητα του περιεχομένου των αποκαλύψεων, μαζί με εύλογες απορίες για την αποτελεσματικότητα των μηχανισμών της πολιτείας έχουν μονοπωλήσει το ενδιαφέρον.

Οχι μόνο γιατί η φερόμενη ως δολοφόνος ήταν η μάνα των παιδιών. Οχι μόνο γιατί ο θάνατος φαίνεται πως ήταν αργός και βασανιστικός. Αλλά και για το πώς γίνεται μία 33χρονη γυναίκα να κατάφερνε να ξεγελά τις αρχές, τα νοσοκομεία, τους γιατρούς, τους ιατροδικαστές. Πώς υποτιμήθηκε και αγνοήθηκε η καταγγελία που έγινε το 2014 στο Χαμόγελο του Παιδιού για κακοποίηση της 9 μηνών τότε Τζωρτζίνας; Τι θα είχε γίνει εάν ο έλεγχος ήταν επιστάμενος και αν το παιδάκι είχε απομακρυνθεί από την οικογένεια; Αναπάντητα ερωτήματα ζωής και θανάτου, που κάποιοι όμως πρέπει να κληθούν να απαντήσουν θεσμικά.

Και ενώ η επικαιρότητα κινείτο εμμονικά γύρω από τη δολοφονία, ξαφνικά κάποιες φωτογραφίες από την Μπούτσα της Ουκρανίας μάς έβγαλαν από το vertigo. Σε ένα υπόγειο 18 ακρωτηριασμένα πτώματα δολοφονημένων ανδρών, γυναικών και παιδιών. Εικόνες που υποδηλώνουν βασανισμό. Κομμένα αφτιά, τραβηγμένα δόντια. Γυμνές γυναίκες σε βαρέλια, νεκροί παρατημένοι στους δρόμους και σε αυλές σπιτιών, ομαδικοί τάφοι με εκατοντάδες αμάχους. Κι άλλες γυμνές γυναίκες κάτω από κουβέρτες με μισοκαμένα σώματα κείτονται στον δρόμο. Φρικαλέα εγκλήματα από τις ρωσικές δυνάμεις, που συναγωνίζονται σε αγριότητα τη ναζιστική Γερμανία. Ξαφνικά, οι δικές μας αντιδράσεις, οι συναυλίες ίσων αποστάσεων «με τον άνθρωπο» ή «για την ειρήνη» και οι χλιαρές καταδίκες της Ρωσίας μοιάζουν ακόμα πιο γραφικές απέναντι στις νέες εικόνες πρωτοφανών θηριωδιών.

Στο μυαλό μου γυρνάει ξανά και ξανά μία φωτογραφία. Ο φακός έχει ζουμάρει στο καμένο χέρι ενός νεκρού πολίτη που κείτεται στο έδαφος. Ακριβώς δίπλα του διακρίνονται τα κλειδιά του σπιτιού του και το βλέμμα πέφτει αμέσως στο μπρελόκ του. Απεικονίζει τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αυτός ο πόλεμος είναι και δικός μας. Δικός μας. Ας το αντιληφθούμε, έστω και αργά.