Ο Ζελένσκι έπρεπε να μιλήσει στη Βουλή, το Αζόφ όχι

Υπάρχει ο επικοινωνιακός θόρυβος.

Υπάρχει η πολιτική αντιπαράθεση (και εκμετάλλευση).

Υπάρχει και η ουσία.

Έπρεπε η ελληνική Βουλή να ακούσει τον Βολοντιμίρ Ζελένσκι, όπως έκαναν άλλα κοινοβούλια και το Ευρωκοινοβούλιο;

Ναι, έπρεπε.

Γιατί είναι ο εκλεγμένος ηγέτης μιας χώρας που σήμερα βρίσκεται σε πόλεμο και δέχεται επίθεση.

Ως τέτοιος μπορεί να απευθυνθεί στο κοινοβούλιο μιας άλλης χώρας.

Ούτως ή άλλως, η Ουκρανία αυτόν τον καιρό ζει ένα δράμα.

Υφίσταται τις επιπτώσεις του πολέμου, θρηνεί θύματα, βλέπει υποδομές να καταστρέφονται.

Όποια γνώμη και εάν έχει κανείς για το πώς φτάσαμε εδώ, για το εάν έχουν ευθύνες και οι κυβερνήσεις της Ουκρανίας για την κατάσταση στο Ντονμπάς, για τις ευθύνες του ΝΑΤΟ και της Δύσης στον «Νέο Ψυχρό Πόλεμο» δεν παύει να υπάρχει η τραγωδία του ουκρανικού λαού.

Και αντίστοιχα, δεν παύει να υπάρχει και το γεγονός ότι η Ρωσία αποφάσισε να κάνει εισβολή. Γιατί όποιοι λόγοι και υπαρκτά προβλήματα να υπάρχουν, μια εισβολή απλώς κάνει τα πράγματα χειρότερα, σημαίνει θύματα ανάμεσα στους αμάχους, σημαίνει πόλεμο.

«Δίκαιες» εισβολές δεν υπάρχουν.

Επομένως και αλληλεγγύη στον λαό της Ουκρανίας χρειάζεται και να ακούσουμε τι λέει η εκλεγμένη πολιτική ηγεσία του.

Σε τελική ανάλυση για να δούμε με ποιον τρόπο μπορούμε να συμβάλουμε ως χώρα στο να τερματιστεί ο πόλεμος, να σταματήσουμε να μετράμε θύματα και να επιστρέψει η ειρήνη.

Όμως, όντως υπάρχει θέμα με το ότι μίλησαν μαχητές του τάγματος Αζόφ.

Γνωρίζω καλά ότι αυτή δεν είναι πια μια παραστρατιωτική μονάδα, αλλά είναι ενταγμένη στις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις.

Όμως, δεν έχει αλλάξει η ιδεολογία της, που είναι ακροδεξιά και εθνικιστική, όπως είχε φανεί και από τη δράση της το 2014.

Η αλληλεγγύη στον λαό της Ουκρανίας, προφανώς δεν μπορεί να επεκταθεί και σε ακροδεξιές και εθνικιστικές φωνές, που η εμπειρία έχει δείξει ότι συχνά είναι μέρος του προβλήματος.

Δεν ξέρω γιατί το έκανε αυτό ο πρόεδρος Ζελένσκι, ούτε γιατί επέλεξε να μην κάνει αναφορά στην Κύπρο, παρότι θα ήταν ένας πολύ σαφής τρόπος για να εξηγήσει τι πρόβλημα αντιμετωπίζει η χώρα του.

Όμως, η ελληνική πλευρά μπορούσε, πολύ ευγενικά να υποδείξει ότι η πρόσκληση ήταν για αυτόν, όχι για το τάγμα Αζόφ ή άλλους ένοπλους σχηματισμούς.

Αυτό δεν θα μείωνε την αλληλεγγύη προς τον λαό της Ουκρανίας, αλλά θα υπογράμμιζε ότι τελικά μας ενδιαφέρει ο τερματισμός του πολέμου και η ειρήνη.