Οι ταινίες της εβδομάδας: Θρίλερ, πολιτική, έρωτας και ένα θαύμα

Βαθμολογία

5: εξαιρετική
4: πολύ καλή
3: καλή
2: ενδιαφέρουσα
1: μέτρια
0: απαράδεκτη

——————————————————

«Χ» (ΗΠΑ, 2021)

Σίγουρος ότι θα παρακολουθήσω μια επανάληψη χιλιοειπωμένων κλισέ που έχουμε δει σε δεκάδες αμερικανικά slasher movies, τόσο όμοια μεταξύ τους που δεν τα ξεχωρίζεις, πήγα με προκατάληψη στην ταινία «Χ». Και εξεπλάγην από την διαφορά που αυτή η ταινία ένιωσα να κάνει, χωρίς μάλιστα να ξεφεύγει από την «λογική του αίματος», διακριτικό του slasher. Απλώς, ο σκηνοθέτης Τι Γουέστ που λατρεύει το είδος αλλά περασμένων εποχών, και έχει γυρίσει κι άλλες ταινίες όπως το «The House of the Devil» (2009), ενδιαφέρεται να διαχειριστεί πιο πρωτότυπα μια ιστορία ενταγμένη σε ένα πάνω κάτω γνωστό πλαίσιο: παρέα νεαρών πιασμένη στην φάκα του κακού, σε κάποιο απομονωμένο επαρχιακό μέρος. Και τα καταφέρνει θαυμάσια φτιάχνοντας με υπομονή ατμόσφαιρα και χαρακτήρες πριν από τα βίαια ξεσπάσματα που μάλιστα γίνονται κυρίως νύχτα και ενίοτε είναι δυσδιάκριτα. Η βασική ιδέα είναι ότι το γκρουπ των ανθρώπων που θα βρεθεί στην δύσκολη θέση, είναι ένα εξαμελές συνεργείο ταινιών πορνό που αλωνίζει την Αμερική των τελών της δεκαετίας του 1970 κάνοντας γυρίσματα σε διάφορες περιοχές. Η παρέα καταλήγει στο Τέξας και στο σπίτι του ηλικιωμένου ζεύγους, εκεί όπου η φωτιά του κακού θα ανάψει και ο τρόμος καραδοκεί. Κινηματογραφικά, η ταινία κεντρίζει την περιέργεια διότι δεν είναι γυρισμένη σαν μια σύγχρονη του είδους της (ας πούμε τύπου «Σε βλέπω») αλλά σαν b movie exploitation τρόμου της δεκαετίας στην οποία αναφέρεται. Ακόμα και οι σκηνές γυρισμάτων πορνό του συνεργείου έχουν χάρη διότι είναι φτιαγμένες με τον πρωτόγονο τρόπο που αυτές οι ταινίες τότε γυρίζονταν. Όλα αυτά ιντριγκάρουν την περιέργεια και καταλήγουν σε ένα άκρως ολοκληρωμένο αποτέλεσμα με την σφραγίδα ενός σκηνοθέτη που αγαπά τις ταινίες τρόμου με ένα νοσταλγικό τρόπο · αγάπη που μου θύμισε εκείνη του Κουέντιν Ταραντίνο για το σινεμά γενικότερα (παίζουν: Μία Γκοθ, Τζένα Ορτέγκα, Μάρτιν Χέντερσον, Μπρίτανι Σνόου κ.α.)

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ODEON ΙΛΙΟΝ – ODEON ΟΠΕΡΑ – TOWN CINEMAS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΑΕΛΛΩ – ΝΑΝΑ – ΕΛΙΖΕ – ΦΟΙΒΟΣ – Λ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ – ΑΝΟΙΞΗ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ – CINEAK ΠΕΙΡΑΙΑΣ – ΖΕΑ ΠΑΣΑΛΙΜΑΝΙ ΘΕΣ/ΚΗ: ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – CINEMA ONE – ΒΑΚΟΥΡΑ κ.α.

———————————————

«Copshop» (ΗΠΑ, 2021)

Ένα ακόμα θρίλερ με αξιόλογα στοιχεία, το «Copshop» του σκηνοθέτη Τζο Κάρναχαν («The grey») ο οποίος εδώ «υιοθετεί» στοιχεία από την κλασική ταινία τρόμου «Επίθεση στον Σταθμό 13» του Τζον Κάρπεντερ, που με την σειρά του είχε δανειστεί στοιχεία από το αμερικανικό γουέστερν. Και αυτή η ιστορία διαδραματίζεται στον αμερικανικό Νότο (Νεβάδα), σχεδόν εξ’ ολοκλήρου σ’ ένα αστυνομικό τμήμα, χώρος που θα γίνει κάτι σαν αρένα μονομαχίας καλού και κακού · το πρώτο αποτυπωμένο στο πρόσωπο μιας αφοσιωμένης αστυνομικίνας (Αλέξις Λάουντερ), το δεύτερο πολυπρόσωπο και προερχόμενο από παντού. Δύο διαφορετικά κελιά, στο ένα ένας καταχραστής χρημάτων της μαφίας (Φρανκ Γκρίλο) στο άλλο ο πληρωμένος δολοφόνος που έχει αναλάβει την δολοφονία του (Τζέραρντ Μπάτλερ). Κι άλλο κακό απ’ έξω, διεφθαρμένοι αστυνομικοί, κι άλλοι πληρωμένοι δολοφόνοι. Η δομή της ταινίας είναι συναρπαστική, οι υπερβολές ευπρόσδεκτες, η κινηματογράφηση κοντά στην αισθητική των ‘70s, η βία βγαλμένη θαρρείς από ταινία του Γκάι Ρίτσι.. Εν ολίγοις ένα χορταστικό b movie φτιαγμένο για να σε διασκεδάσει την ώρα που την βλέπεις και αργότερα να το αφήσεις πίσω σου.

Βαθμολογία: 2 ½

ΑΘΗΝΑ: ODEON ΟΠΕΡΑ – ΝΙΡΒΑΝΑ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΑΕΛΛΩ – ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΑΛΛΙΘΕΑ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ – ΣΙΝΕΑΚ – ODEON ΙΛΙΟΝ – WEST CITY ΜΠΟΥΡΝΑΖΙ – ΝΑΝΑ – ΡΕΝΑ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΒΑΚΟΥΡΑ – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – ODEON ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ κ.α.

———————————————

«Υποσχέσεις» («Promesses», Γαλλία, 2021)

Η Ιζαμπέλ Ιπέρ σε ρόλο δυναμικής δημάρχου μιας «ανώνυμης» πόλης κοντά στο Παρίσι και ο Ρεντά Κατέμπ ως δεξί της χέρι, είναι το πρωταγωνιστικό ντουέτο στην ταινία του Τομά Κρουιτόφ, ενός σύγχρονου πολιτικού δράματος με καθαρό βλέμμα μπροστά σε θολά ζητήματα. Αν και οι λεπτομέρειες γύρω από τα χρήματα που απαιτούνται για την συντήρηση ενός τεράστιου οικοδομήματος στην πόλη όπου δήμαρχος είναι η Ιπέρ είναι κάπως μπερδεμένες, αυτό δεν επηρεάζει την καρδιά της ταινίας καθότι το πρόσχημα. Το ενδιαφέρον στις «Υποσχέσεις» έγκειται στο ότι η ταινία διεισδύει με όρεξη και απροκάλυπτα στο παρασκήνιο της πολιτικής εξουσίας έχοντας ως προτεραιότητα την απεικόνιση των παιχνιδιών που παίζονται πάνω στις πλάτες των ανυποψίαστων πολιτών που ενώ έχουν ψηφίσει για το καλύτερο, βλέπουν τα πράγματα να τείνουν προς το χειρότερο. Χωρίς να λέει κάτι καινούργιο αλλά και χωρίς να υψώνει το δάχτυλο εν είδει καταγγελίας, ο Κρουιτόφ που έγινε γνωστός από το πολιτικό θρίλερ «Η συνομωσία της σκιάς», υπενθυμίζει ότι ο πολίτης είναι το τελευταίο βιδάκι του μηχανισμού της πολιτικής μια αρένας προσωπικών συμφερόντων με διαρκή χτυπήματα κάτω από τη μέση, πισώπλατες «μαχαιριές» και κυνικές αποφάσεις που αθετούν μεγαλόστομες υποσχέσεις από τους ίδιους που τις έδωσαν. Και τελικά, μόνον από την ατομική πρωτοβουλία και με την βοήθεια της τύχης μπορεί να υπάρξει κάποια διαφορά. Στακάτη αφήγηση και καλές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς.

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: VILLAGE MALL – VILLAGE PARK – TOWN CINEMAS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – IDEAL – ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ – ΑΕΛΛΩ – ΝΑΝΑ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΕΛΙΖΕ – ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE COSMOS – ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ κ.α.

———————————————

«16 φορές Ανοιξη» («Seize printemps», Γαλλία, 2020)

Πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της νεαρής Σουζάν Λιντόν, η ταινία «16 φορές Ανοιξη» («Seize printemps», Γαλλία, 2020) είναι το χρονικό της σχέσης μιας 16χρονης έφηβης (την υποδύεται η ίδια) με έναν μεγαλύτερό της, 35άρη (Αρνό Βαλουά). Το θέμα ίσως να μην χαίρει ιδιαίτερης πρωτοτυπίας, όμως η ματιά της Λιντόν – παρεμπιπτόντως είναι η κόρη του γνωστού ηθοποιού Βενσάν Λιντόν – ξεχωρίζει. Η αφήγησή της διακρίνεται από μια ευπρόσδεκτη χαλαρότητα · παρακολουθούμε περισσότερο μια φέτα καθημερινότητας, παρά ένα δράμα με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Συγχρόνως, ως δημιουργός, η Λιντόν δείχνει να υποκλίνεται με σεβασμό στους μεγάλους δασκάλους του γαλλικού σινεμά, είτε έχουν το όνομα Φρανσουά Τριφό, είτε Ερίκ Ρομέρ. Ένα ακόμα προτέρημα της ταινίας είναι η ευγένειά της, η καλοσύνη που αναδίδει, συν τω ότι η Λιντόν δεν γίνεται ποτέ φλύαρη · γεγονός που αποδεικνύεται από την ίδια την διάρκεια της ταινίας η οποία δεν ξεπερνά τα 73’.

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: ΕΛΛΗ- ΔΑΝΑΟΣ – CINERAMA

———————————————

«Αγία Εμυ» (Ελλάδα, 2022)

Η ευαισθησία και αγάπη με την οποία η Αρασέλη Λαιμού περισσότερο αγκαλιάζει παρά αντιμετωπίζει το πρωτότυπο θέμα της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας της, είναι τα στοιχεία που ξεχωρίζουν στην «Αγία Εμυ». Η ιστορία τοποθετείται στην κοινότητα των Φιλιππινέζων Χαρισματικών Καθολικών στον Πειραιά, όπου με άξονα την σχέση δύο αδελφών, της Εϊμι (Αμπιγκέιλ Λόμα – ερασιτέχνις) και της Τερέζα (Χασμίν Κιλιπ), η Λαιμού «οργώνει» με όρεξη δύσκολα χωράφια: η ίδια η αδελφική σχέση, η λειτουργία των θεραπευτών της συγκεκριμένης θρησκείας, η εγκυμοσύνη (της Τερέζα), αλλά και το «θαύμα» (της Εϊμι) φτιάχνουν ένα εύγευστο κινηματογραφικό κοκτέιλ που κινεί μέχρι το τέλος την περιέργεια. Πολύ έξυπνα η σκηνοθέτις απέφυγε να αγγίξει το ζήτημα της μετανάστευσης που περνά «ξυστά» στην ταινία. Τα δύο κορίτσια συμβάλλουν στην επιτυχία γιατί σε κερδίζουν με την ειλικρίνεια του παιξιματος τους, ενώ μνεία οφείλει να γίνει και στην Ειρήνη Ιγγλέση, η οποία με έναν μικρό ρόλο δείχνει για τελευταία φορά πόσο χαρισματική καλλιτέχνις ήταν (ο τελευταίος της στο σινεμά καθ ότι πέθανε το 2020).

Βαθμολογία: 2 ½

ΑΘΗΝΑ: ΑΣΤΟΡ – ΑΝΔΟΡΑ

ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

Προβάλλονται τρία, όλα ελληνικά · χαρμόσυνο που η ελληνική ταινία τεκμηρίωσης ζει μεγάλες στιγμές σε μια χώρα με βιοτεχνικό σινεμά. Το «Διόνυσος η επιστροφή» του Σπύρου Τσιφτσή αφορά τη ζωή και το έργο του Θεόδωρου Τερζόπουλου και είναι αφιερωμένο στη μνήμη της ηθοποιού, Σοφίας Μιχοπούλου, ιδρυτικού μέλους του θεάτρου ΑΤΤΙΣ και σταθερής συνεργάτιδας του πρώτου.

Το «Sotos, ζωγράφος… αειπράγμων» του Γιάννη Φραγκούλη αφορά τον Θεσσαλονικιό ζωγράφο, χαράκτη, γλύπτη, γραφίστα, ποιητή, συγγραφέα, μουσικό και τραγουδιστή ρεμπέτικων τραγουδιών Σώτο Ζαχαριάδη.

Και τέλος το «Η πόλη και η πόλη» που δεν είναι ακριβώς ντοκιμαντέρ γιατί έχει και στοιχεία δραματουργίας (που όμως δεν είναι ακριβώς… δραματουργία) προέρχεται και αυτό από την συμπρωτεύουσα καθ ότι αφορά την ιστορία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Συνσκηνοθετήθηκε από τους Χρήστο Πασσαλή και Σύλλα Τζουμέρκα που κατάγονται από εκεί.