Ο δικός μας πρότερος βίος όμως δεν είναι σε κοινή «διαβούλευση». Σαν να γεννηθήκαμε χθες, είμαστε καλά κρυμμένοι πίσω από το ότι μας γνωρίζουν μόνο οι φίλοι μας. Ασπιλοι και αταλάντευτοι.
Είμαστε ένας λαός με μεγάλους καημούς. Οχι γενικά, έχουμε καημούς με ανθρώπους. Δεν πολυχωνεύουμε τους περισσότερους και τα social media μας έδωσαν την ευκαιρία να τους το πούμε δημόσια, στα μούτρα, φροντίζοντας να το εκφράσουμε είτε με κάποιον εξυπνούλη τρόπο για να δείξουμε πνεύμα είτε με τον πλέον χυδαίο τρόπο που κάνει και την ντροπή να ντρέπεται. Πίσω από την κουρτίνα της ιδεολογικής αντιπαράθεσης βγαίνει το ζονγκ της προσωπικής αντιπάθειας και σκουπίζει τα πάντα. Τραβάμε μεγάλο ζόρι με τις ζωές των άλλων. Με τη δουλειά τους, το έργο τους, τη δημοτικότητά τους, τα ταλέντα τους. Καρφωνόμαστε γιατί τα χτυπήματα είναι κάτω από τη ζώνη και αποκαλύπτουν πως έχουμε ασχοληθεί πολύ με τη ζωή τους, ερήμην τους, και δεν τους γουστάρουμε, ρε παιδί μου. Και αφού δεν τους γουστάρουμε, θα τους χτυπήσουμε τυφλά παντού.
Δεν μου αρέσουν οι δηλώσεις σου, θα πω πως βαριέμαι τα τραγούδια σου, δεν συμφωνείς με τις απόψεις μου, θα πω πως τα καλύτερα βιβλία σου είναι εκείνα που πουλιούνται φθηνότερα, δεν συμφωνώ με τη θέση σου, θα χλευάσω όλα τα θεατρικά και όλες τις σειρές που έχεις παίξει. Το πρόβλημά μου δεν είναι οι ιδέες σου, είσαι εσύ. Εσένα δεν θέλω, καθόλου δεν σε θέλω, με εκνευρίζεις που υπάρχεις. Ενα «σκάσε και τραγούδα μόνο» έχει αρχίσει να απλώνεται πάνω από την πόλη. Ή για να είμαστε πιο ακριβείς, δεν απλώνεται, περιορίζεται σε έναν στενό μίζερο κύκλο, αλλά νομίζει πως είναι τάση. Βέβαια το γεγονός πως η προσπάθεια γενικής απαξίωσης των πολιτικών θέσεων των καλλιτεχνών μπορεί να γίνεται από ανθρώπους που επίσης το επάγγελμά τους δεν τους νομιμοποιεί να αναλύουν – σύμφωνα με τη δική τους θεωρία περί νομιμοποίησης – είναι ψιλά γράμματα.
Σίγουρα πολλοί καμαρώνουν το βράδυ στην παρέα τους πως μπήκαν σε μία ανάρτηση και «την είπαν» χοντρά σε κάποιον επώνυμο. Τον ειρωνεύτηκαν, τον μηδένισαν – όχι βέβαια κατά πρόσωπο -, ακύρωσαν διαδρομές επίπονες. Είναι η αντίστροφη νεύρωση με εκείνους που βγάζουν συνέχεια φωτογραφίες με καλλιτέχνες και φτιάχνουν άλμπουμ. Αν και νομίζω πως δεν είναι αντίθετη, είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα.
Ξεσκονίζουμε όλον τον βίο τους, όλες τις δηλώσεις και τις πράξεις τους τα τελευταία τριάντα χρόνια, επειδή είναι γνωστά, δημοσιευμένα, έχουμε πρόσβαση όλοι σε αυτά, αποκαλύπτουμε ή εφευρίσκουμε μικρές ή μεγάλες ανακολουθίες και πιάνουμε αμέσως δουλειά, το σφυρί στο χέρι και τις πρόκες στο στόμα.
Ο δικός μας πρότερος βίος όμως δεν είναι σε κοινή «διαβούλευση». Σαν να γεννηθήκαμε χθες, είμαστε καλά κρυμμένοι πίσω από το ότι μας γνωρίζουν μόνο οι φίλοι μας. Ασπιλοι και αταλάντευτοι.
Ο δημόσιος λόγος βέβαια δημόσια κρίνεται, αλλά είναι σαφές νομίζω πως δεν αναφέρομαι σε κριτική. Επίσης η άποψη κερδίζεται, δεν χαρίζεται. Η καλλιτεχνική ιδιότητα δεν ταυτίζεται με βαρύνοντα λόγο, αλλά δεν τον αποκλείει κιόλας. Οπως συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους. Ζυγιζόμαστε και τίποτα δεν δηλώνεται εκ των προτέρων αλλά αποδίδεται ή δεν αποδίδεται εκ των υστέρων. Εκείνα όμως που θα βγαίνουν συνεχώς ελλιποβαρή είναι η χολή και η μισανθρωπία που πάντα θα μας χωρίζουν.
«Οποιο μωρό παίρνει στα χέρια της να παθαίνει κάτι;» λέει για την Ειρήνη η γιαγιά του μωρού το οποίο επανέφεραν στη ζωή οι γιατροί στο Καραμανδάνειο Νοσοκομείο το 2016.
Η Ειρήνη ισχυρίστηκε στο «Τούνελ» ότι τα ρούχα που φορούσε η κόρη της δεν πρόκειται να τα πάρει το Ανθρωποκτονιών γιατί τα έχει θάψει μαζί με το παιδί, αλλά η νονά του ρωτάει «γιατί τόσο πολύ ψέμα»...
Νέα ερωτήματα γεννά για την ήδη περίπλοκη υπόθεση στην Αμαλιάδα με τους θανάτους βρεφών η αποκάλυψη του Τούνελ ότι η Ειρήνη Μουρτζούκου που ήταν αυτόπτης μάρτυρας στο θάνατο του μικρού Παναγιώτη προσποιήθηκε τη μητέρα του παιδιού.
Συνομιλίες με την Ειρήνη, λίγο μετά το θάνατο του 15μηνών Παναγιωτάκη αποκαλύπτει το το Φως στο Τούνελ, φέρνοντας στην επιφάνεια νέα στοιχεία για το θρίλερ στην Αμαλιάδα.
