Σήμερα θα σας πάω σε ένα σχολείο. Οχι ιδιωτικό. Ενα σχολείο στο κέντρο των Αθηνών. Πάνω σε μια παλιά οδό της πρωτεύουσας (η πίσω όψη του σχολείου είναι για την ακρίβεια εδώ), εκεί που όμορφα ή εγκαταλελειμμένα αρχοντικά υποδηλώνουν μια παλιά κατοίκηση και εκεί που τα μαγαζάκια μεταναστών μπερδεύονται με τις νεόδμητες πολυκατοικίες.

Ο δρόμος είναι η Μιχαήλ Βόδα. Και το σχολείο είναι το 54ο Δημοτικό Αθηνών στην Πλατεία Βάθη. Το περασμένο Σάββατο σε έναν από τους περιπάτους μου στην πόλη, το μάτι μου έπεσε πάνω στα μπλε κάγκελα του σχολείου. Μια σειρά από ζωγραφιές κολλημένες ή στηριγμένες σε αυτά εικόνιζαν μηνύματα, σχήματα, πρόσωπα. Και όλα είχαν σχέση με τον πόλεμο στην Ουκρανία, με φιλειρηνικά νοήματα διά χειρός μαθητών ή μαθητριών που τα υπέγραφαν από κάτω. Μικρά παιδιά με μεγάλα όνειρα καλούσαν με τους μαρκαδόρους ή τα μολύβια τους να σταματήσει ο πόλεμος, να τα βρουν οι λαοί, να μην υπάρξουν άλλοι νεκροί. Και είναι αυτή η παράδοξη έκθεση ζωγραφικής με τα μικρά έργα που κοιτούν προς τον πολύβουο δρόμο, το πιο φωτεινό μήνυμα των ημερών.

Σήμερα που στον κόσμο των μεγάλων, οι μισοί σχετικοποιούν την επίθεση των Ρώσων και οι άλλοι μισοί καλούν για περαιτέρω εμπλοκή του ΝΑΤΟ (από τα σπίτια τους), έρχονται αυτοί οι μαθητές, ανάμεσά τους πολλοί μετανάστες, να αποστείλουν το πιο σαφές σήμα ανθρωπισμού και αλληλεγγύης στον ουκρανικό λαό και στα σχέδια όσων βλέπουν τις ζωές ως υλικό για τις κάννες των όπλων.

Δεν ξέρω ποιος θα είχε δικαίωμα να διεκδικήσει Νόμπελ Ειρήνης αυτή τη χρονιά. Αν, σκέφτηκα, υπήρχε θεσμός Νεανικού Νόμπελ Ειρήνης αυτό θα πήγαινε αυτόματα στο εν λόγω αθηναϊκό σχολείο. Κι αν θέλουμε να παίρνουμε δύναμη θα περνούσαμε μια βόλτα έξω απ’ αυτό, όλες τις ώρες και όχι μόνον τις ώρες λειτουργίας του. Η εικόνα του δε, είναι πιο δυνατή λόγω του σημείου του. Σε μια περιοχή όπου άνθρωποι ζουν σε ημιυπόγεια και που πολλοί μετανάστες πασχίζουν να κρατηθούν με μια νέα ζωή – κάποιοι εξ αυτών από ταραγμένες ή εμπόλεμες περιοχές – οι ζωγραφιές δεν είναι ένα αυτονόητο εγχείρημα αθώων παιδιών. Είναι η φωνή τους για μια ζωή χωρίς βαρβαρότητα. Και το μεγάλο θέμα των πολέμων πάντα είναι η επισφάλεια που αυτόματα μπορείς να μεταφερθείς. Πως ξαφνικά είσαι με έναν σάκο στο χέρι, μια βαλίτσα με τα απαραίτητα, πως γίνεσαι μέρος μιας μετακινούμενης ροής που παύει να έχει την πολυτέλεια της ρουτίνας. Γιατί η ρουτίνα είναι γνώρισμα της κανονικότητας κι ας το ξεχνούμε.

Οι άνθρωποι συχνά ξορκίζουν το καθημερινό τους βήμα. Ονειρεύονται κάτι πιο συναρπαστικό, συχνά θέτοντας σε κίνδυνο τα όσα έχουν για κάτι καλύτερο. Ο άνθρωπος συχνά ή πάντα περιμένει τον μπεκετικό Γκοντό – εκ του περίφημου έργου του μεγάλου ιρλανδού συγγραφέα – χωρίς να εκτιμά τον ενεστώτα χρόνο του. Χωρίς να απολαμβάνει μια μέρα με ήλιο στη Μιχαήλ Βόδα, ή στη Θεσσαλονίκη.  Συνήθως οι άνθρωποι που έχουν περάσει μέσα από τη φωτιά, μπορούν καλύτερα να μιλήσουν για αυτό. Και σχεδόν πάντα τα σχολεία με μικρή θέα, ή μικρά προαύλια στο ρημαγμένο κέντρο της πόλης, μπορούν να δουν μέσα απ’ το σκοτάδι την ηλιαχτίδα μιας καλύτερης ημέρας. Περάστε ένα πρωί από το 54ο Δημοτικό Αθηνών και μπορεί να συμφωνήσετε.

Headlines