Στα άγουρα μαθητικά μας χρόνια, πριν από μισόν αιώνα, δεν εισπράτταμε όλοι με την ίδια ένταση ντροπής το άγος μιας αποβολής. Σίγουρα η καταισχύνη μας εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από τη διάρκεια της αποβολής – από το σχετικά διαχειρίσιμο βάρος μιας μονοήμερης έως το συντριπτικό βάρος μιας πολυήμερης – καθώς από την ταπεινωτική αιτιολογία που τη συνόδευε. Εκείνο πάντως που κυρίως απασχολούσε τους περισσότερους από εμάς ήταν πώς θα το «σερβίρουμε» στους γονείς μας. Σε καιρούς όπου οι κηδεμόνες δεν είχαν τη δυνατότητα να ενημερώνονται για την αποβολή του βλασταριού τους με ένα απλό γραπτό μήνυμα στο κινητό τους, το «σερβίρισμά» μας μπορούσε να ποικίλει από την πλήρη απόκρυψή της, υποδυόμενοι ότι εξακολουθούμε να μεταβαίνουμε καθημερινά στο σχολείο, έως την όποια υποτίμηση της σημασίας της επέτρεπε στον καθένα μας η ρητορική του δεινότητα. Υπήρχαν όμως ανάμεσά μας και μερικοί μακάριοι κωλόφαρδοι, γόνοι διαλυμένων οικογενειών, που δεν ήταν υποχρεωμένοι να δικαιολογηθούν για την αποβολή τους σε κανέναν. Απεναντίας: η αποβολή -όσο μεγαλύτερη, τόσο καλύτερη – τους παρείχε και το πιο ακλόνητο άλλοθι προκειμένου να απαλλάξουν την εκπαίδευση από την ψυχαναγκαστική τους παρουσία. Εάν οι δάσκαλοι δεν ήθελαν να βλέπουν τα μούτρα τους μια φορά, εκείνοι δεν ήθελαν δέκα.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα κράτη. Δεν φέρουν όλα βαρέως την αποβολή. Τα πιο συμπλεγματικά, μάλιστα, τα θρασύτερα ή τα ισχυρότερα, όχι μονάχα δεν ενοχλούνται από τη δαμόκλειο σπάθη μιας επικείμενης αποβολής, αλλά συχνά την προλαβαίνουν: φεύγουν πριν τους διώξουν. Πάρτε για παράδειγμα τη Ρωσία. Οταν, προ ημερών, το Συμβούλιο της Ευρώπης κατέστησε σαφές ότι προτίθεται να αποβάλει τη Ρωσία, ο wannabe Τσάρος δεν δίστασε να επαναλάβει το προηγούμενο της Ελλάδας επί χούντας: ετοίμασε τα μπαγκάζια του προτού του χτυπήσουν το κουδούνι.

Τηρουμένων πάντα των αναλογιών, αντίστοιχα συμπεριφέρθηκε και η Χρυσή Αυγή, το όχι και τόσο μακρινό 2013, πριν από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα: μόλις το Συμβούλιο της Ευρώπης έβγαλε στην εκπρόσωπό της «κίτρινη κάρτα», ως ύστατη προειδοποίηση πριν από την «κόκκινη» (με αφορμή ρατσιστικές δηλώσεις περί «υπανθρώπων» της Ελένης Ζαρούλια στο ελληνικό Κοινοβούλιο), η Χρυσή Αυγή απλώς σταμάτησε να στέλνει εκπρόσωπο στο Στρασβούργο. Βλέπετε, από τον Νίκο Μιχαλολιάκο έως τον Βλαντίμιρ Πούτιν, όλες οι αυταρχικές προσωπικότητες εκδηλώνουν με τον ίδιο τρόπο την ευθιξία τους. Τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται.

Την Πέμπτη που μας πέρασε τα πράγματα εξελίχτηκαν κάπως διαφορετικά. Η Ρωσία δεν πρόλαβε να παίξει για πολλοστή φορά το σκετσάκι με το πληγωμένο φιλότιμο. Το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών έκρινε κατά πλειοψηφία ότι οι θηριωδίες της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν της επιτρέπουν πλέον να συγχρωτίζεται με τα άλλα κράτη στο Συμβούλιο.

Ασφαλώς η Ρωσία, με το γνωστό πια αυτοκρατορικό της τουπέ, έβαλε τη γάτα της να κλαίει, αλλά μεγαλύτερη σημασία και από το καταδικαστικό αποτέλεσμα της ψηφοφορίας είχε η «ταυτότητα» όσων μετείχαν στην ψηφοφορία: υπέρ της αποβολής της Ρωσίας (της αναστολής συμμετοχής, για την ακρίβεια) ψήφισαν όσα κράτη συνεχίζουν να σκανδαλίζονται – έστω και υποκριτικά, έστω και επιλεκτικά – όταν καταπατώνται κατάφωρα τα ανθρώπινα δικαιώματα, απείχαν όλοι οι «επιτήδειοι ουδέτεροι» και ψήφισαν κατά της αποβολής σύσσωμα τα συγκεκαλυμμένα ή απροκάλυπτα δικτατορικά καθεστώτα: όμοιος τον όμοιο αγαπά και η κοπριά τα λάχανα. Ανεξάρτητα από τη συμβολική ή ουσιαστική σημασία των αποβολών, πληθαίνουν οι φωνές που συνηγορούν υπέρ της παραπομπής του Πούτιν στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Για να τον παραπέμψεις, βέβαια, πρέπει πρώτα να τον γραπώσεις.

Headlines