Πέδρο Μαρτίνς: Τέσσερα χρόνια, πάνω από τα όνειρα (του)

Τρίτη 10 Απριλίου 2018: Τηλεοπτικές κάμερες, μπόλικοι δημοσιογράφοι και μια χαρακτηριστική εγρήγορση έξω από την αίθουσα αφίξεων του «Ελευθέριος Βενιζέλος» μαρτυρούν πως από στιγμή σε στιγμή, εκείνο το απόγευμα, καταφθάνει κάποιος σημαντικός στη χώρα μας. Συνθήκη που κορυφώνεται όταν στον πίνακα ανακοινώσεων γνωστοποιείται πως μόλις προσγειώθηκε η πτήση της ΤΑΡ air από τη Λισαβόνα. Το ρολόι δείχνει 15:44 και ξαφνικά λες και όλα συμβαίνουν ακόμη πιο γρήγορα. Η κατάσταση εξάπτει την περιέργεια. «Με συγχωρείτε κύριοι, ποιον περιμένετε;» ρωτάει κάποιος θαρραλέος και σίγουρα όχι βιαστικός. «Τον νέο προπονητή του Ολυμπιακού. Έρχεται ο Πέδρο Μαρτίνς» του απαντούν. Σωστά του είπαν. Μόνο που αν ήξεραν τι θα είχε συμβεί τέσσερα χρόνια μετά, θα έβαζαν κάτι παραπάνω: «Έρχεται εκείνος που θα σηματοδοτήσει μια ολόκληρη εποχή για το ελληνικό ποδόσφαιρο».

Ναι, σαν σήμερα ήταν που ο Πορτογάλος από τη Santa Maria De Feira άφηνε τα όμορφα κάστρα της πόλης του και πατούσε για πρώτη φορά σε έδαφος ελληνικό με τη νέα του ιδιότητα. Είχε ήδη συμφωνήσει με τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Είχε ήδη υπογράψει διετές συμβόλαιο (από τις 4/4). Είχε ήδη αναλάβει την ευθύνη να γίνει ο άνθρωπος που θα υλοποιήσει το «θα τα αλλάξω όλα» μεγαλόπνοο σχέδιο του ιδιοκτήτη της ερυθρόλευκης ΠΑΕ. Ερχόταν να δει, να αξιολογήσει, να προσαρμοστεί. Πού να το ήξερε και ο ίδιος πως εκείνο το ταξίδι θα άλλαζε για πάντα την ζωή του. Και πως μαζί θα άλλαζε το status του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Η κόκκινη γραβάτα

Διότι ήταν με έναν τρόπο σε «τέλος εποχής» εκείνες τις ημέρες ο Ολυμπιακός. Έκλεινε ο κύκλος μιας ομάδας που κατέκτησε 7 σερί πρωταθλήματα. Ήταν ήδη εκτός του ανταγωνισμού για τον επόμενο τίτλο. Ήταν εκτός Κυπέλλου. Είχε ήδη αλλάξει τρεις προπονητές μέσα στη σεζόν. Χρειαζόταν μια επανεκκίνηση. Πέτυχε διάνα λοιπόν, στον κύριο που επέλεξε για να πατήσει το κουμπί. Το επιβεβαιώνει το περσινό νταμπλ, το περσινό πρωτάθλημα, οι φετινές φιλοδοξίες, οι σπουδαίες ευρωπαϊκές νύχτες κάτω από τα άστρα της Ευρώπης. Το άλμπουμ με τις αναμνήσεις που είναι ήδη ασφυκτικά γεμάτο. Ίσως η πιο όμορφη ποδοσφαιρική ιστορία των τελευταίων χρόνων στα μέρη μας να ξεκίνησε εκείνο το μεσημέρι –Τρίτης του Πάσχα 2018- στο αεροδρόμιο των Σπάτων. Από τη στιγμή που οι πόρτες άνοιξαν και ο ξανθός κύριος με το μαύρο κοστούμι και την κόκκινη γραβάτα ξεκίνησε να περπατά στο… μέλλον.

Καλύτερο από ό,τι ονειρευόμουν

Τι θυμάται ο Πέδρο Μαρτίνς από εκείνη την ημέρα; Όπως επιβεβαίωσε (πέρσι σαν σήμερα στα «ΝΕΑ»), σχεδόν τα πάντα. Τα συναισθήματα. Τις σκέψεις του. Τις πρώτες εντυπώσεις: «Ένιωθα… Πορτογάλος (γέλια). Ήμουν περήφανος, με φιλοδοξίες, ελπίδες. Καταλάβαινα πως πηγαίνω κάπου που θα αναλάβω μια πολύ μεγάλη ευθύνη. Ήταν βέβαια λιγάκι ανάμικτο το συναίσθημα. Από τη μια η ικανοποίηση, η χαρά μου, το γεγονός ότι ερχόμουν σε έναν πολύ μεγάλο σύλλογο. Και από την άλλη το γεγονός ότι άφηνα για πρώτη φορά τη χώρα μου. Θυμάμαι ότι κατά τη διάρκεια της πτήσης έκανα όνειρα για ό,τι θα ακολουθήσει. Σήμερα ξέρω ότι τα πράγματα πήγαν ακόμη καλύτερα από τα όνειρα που έκανα τότε» παραδέχεται και αφήνει τις σκέψεις του να απλωθούν σε… επιθετικό transition.

Ο Ολυμπιακός σού προσφέρει τα πάντα

«Συνήθως είμαι πολύ θετικός άνθρωπος από τη πρώτη στιγμή. Αυτό όμως που συμβαίνει είναι ακόμη μεγαλύτερο από την αρχική προσδοκία. Αυτά που έχουμε καταφέρει. Και η δουλειά που έχουμε κάνει στις καλύτερες δυνατές συνθήκες. Σε έναν μεγάλο σύλλογο που σου προσφέρει τα πάντα. Ναι, αυτό είναι κάτι που πρέπει να το λέμε γιατί ο Ολυμπιακός δίνει στους επαγγελματίες ιδανικές προϋποθέσεις για να αναπτύξουν τη δουλειά τους. Είναι καταπληκτικό. Έχουμε τα πάντα. Προσωπικό με ποιότητα. Εντυπωσιακές εγκαταστάσεις. Εξαιρετικά γήπεδα για την προπόνηση και το παιχνίδι. Software για τις αναλύσεις μας. Έχουμε δικό μας ξενοδοχείο, εστιατόριο στο αθλητικό μας κέντρο. Ο Ολυμπιακός προσφέρει ό,τι προσφέρουν οι μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Είναι στο ίδιο επίπεδο. Θυμάμαι πόση εντύπωση μού έκαναν τα αποδυτήρια στο Καραϊσκάκη, την πρώτη μέρα που τα επισκέφτηκα. Καλύτερα από πολλών μεγάλων ομάδων. Μπήκα και ένιωσα εκεί την καρδιά της ομάδας».

Τα πρώτα ραντεβού

Πώς κύλησαν οι πρώτες του ώρες στην Ελλάδα; Σε fast forward. «Πήγα αμέσως και συναντήθηκα με τον πρόεδρο μας, τον κύριο Μαρινάκη. Θυμάμαι να γίνονται όλα πολύ γρήγορα. Ύστερα στο γήπεδο. Αμέσως μετά με θυμάμαι να είμαι στο ξενοδοχείο και να οργανώνω τη δουλειά μου, καθώς είχαμε πολλά πράγματα μπροστά μας. Να κάνω τα πρώτα μου ραντεβού με τους ανθρώπους της ομάδας. Θυμάμαι για παράδειγμα πως εκείνη την ημέρα είδα και τον γιατρό μας (Χρήστος Θέος). Όλα πολύ γρήγορα».

Για την ιστορία: Ο Ολυμπιακός είχε φροντίσει για έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο στο ξενοδοχείο Ιντερκοντινένταλ, όπου ο Πέδρο Μαρτίνς εγκατέστησε άμεσα το… στρατηγείο του. «Εκεί περνά τις περισσότερες ώρες, εκεί κάνει τα ραντεβού του, εκεί δουλεύει με το laptop του που είναι κάτι σαν προέκταση των χεριών του. Workaholic» ήταν η ατάκα που ακούσαμε για εκείνον από ανθρώπους που είχαν το προνόμιο να σχηματίσουν γρήγορα μια πρώτη εντύπωση. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν έπεσαν έξω. Υπάρχουν πια τέσσερα χρόνια αποδείξεων επ’ αυτού.

Ο τελικός του βόλεϊ

Την επομένη, Τετάρτη 11 Απριλίου, ο Πορτογάλος έχει την πρώτη του γνωριμία και με το ερυθρόλευκο κοινό. Στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, η ομάδα βόλεϊ του Ολυμπιακού αντιμετωπίζει τη Ραβένα στον τελικό του Challenge Cup και οι κερκίδες είναι ασφυκτικά γεμάτες. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης προσκαλεί τον κόουτς να παρακολουθήσουν το παιχνίδι μαζί, και ο Πορτογάλος παίρνει για πρώτη φορά το ζεστό χειροκρότημα μιας κερκίδας που τον έχει πλέον στην καρδιά της.

Έρωτας με την πρώτη ματιά. Νωρίτερα ίδια ημέρα πηγαίνει για πρώτη φορά και στον Ρέντη (σε διαφορετική ώρα από την προπόνηση της ομάδας, που τότε γυμναζόταν υπό τις οδηγίες του Χρήσου Κόντη) και βάζει τις σκέψεις του στη σειρά.

Έχει αποφασίσει ότι η προετοιμασία θα ξεκινήσει νωρίτερα (15/6) προκειμένου να προλάβει να σχηματίσει άποψη για κάθε έναν από τους 45-50 ποδοσφαιριστές που διέθετε εκείνη την εποχή η ομάδα. Όσους βρίσκονταν στο ρόστερ, αλλά και όσους ήταν δανεικοί. Ποδοσφαιριστές δηλαδή σαν τον αρχηγό σήμερα Ανδρέα Μπουχαλάκη και τον Κώστα Τσιμίκα (Λίβερπουλ) που εκείνη την εποχή ήταν στη Νότιγχαμ Φόρεστ και τη Βίλεμ δίχως πολλοί να πιστεύουν ότι μπορεί να πετύχουν… ολική επαναφορά με την ερυθρόλευκη φανέλα. Ποιος μπορούσε να μαντέψει τη συνέχεια…

Το ταξίδι στα Γιάννενα

Το πλάνο για τις πρώτες ημέρες του Πέδρο Μαρτίνς ήταν συγκεκριμένο. Παραμονή στην Ελλάδα για μία εβδομάδα. Για να προετοιμάσει την δουλειά του, να γνωρίσει κάποιους ανθρώπους με τους οποίους θα συνεργαζόταν στενά το επόμενο διάστημα. Και μεταξύ άλλων για να δει από τα «επίσημα» του Καραϊσκάκης το εντός έδρας ματς του Ολυμπιακού με την Κέρκυρα για τη Σούπερ Λιγκ. Ήταν Δευτέρα (15/4) και οι Ερυθρόλευκοι επικρατώντας με 5-1 αν μη τι άλλο ήθελαν να δείξουν όσο το δυνατόν καλύτερο πρόσωπο στον επόμενο προπονητή τους. Ο ίδιος όμως άλλο ματς είναι που θυμάται ως την «πυξίδα» του στο μεγάλο λιμάνι. Ένα που… έβρεχε μονότονα. Και που όπως αποκάλυψε ήταν για εκείνον «σαν κάτι που άναψε τα φώτα». Το περίφημο ματς με τον ΠΑΣ Γιάννινα στους Ζωσιμάδες για την τελευταία αγωνιστική της Σούπερ Λιγκ, στις 6 Μαΐου εκείνης της σεζόν.

«Άναψαν φώτα»

«Είχα μόλις επιστρέψει στην Ελλάδα για μόνιμη εγκατάσταση. Και την επόμενη ημέρα ταξιδέψαμε στα Γιάννενα. Θυμάμαι ότι έβρεχε ασταμάτητα και ότι δυστυχώς χάσαμε (3-0) το ματς. Για εμένα όμως ήταν μια καλή αρχή εκείνο το παιχνίδι. Διότι εκείνη την ημέρα κατάλαβα κάτι πολύ σημαντικό. Κατάλαβα καλύτερα τον σύλλογο. Την ομάδα μας. Τις ανάγκες μας. Ήταν σαν να άναψαν φώτα για εμένα. Λες και μπόρεσα ξαφνικά να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς χρειαζόμαστε για το μέλλον» εξηγεί.