Όποιος δεν ακούει την κοινωνία, τη βρίσκει απέναντί του

Όποιος δεν θέλει να στρουθοκαμηλίζει γνωρίζει ότι ζούμε σε μια εποχή που οι κοινωνίες είναι ανήσυχες, αγχωμένες, συχνά φοβισμένες και πολύ διαιρεμένες.

Και πάνω από όλα είναι κοινωνίες δύσπιστες απέναντι στους πολιτικούς.

Πιο σωστά: είναι δύσπιστες απέναντι σε αυτό που παρουσιάζεται ως πολιτική.

Την ίδια ώρα, η ζωή για μεγάλα τμήματά τους γίνεται όλο και πιο δύσκολη και επισφαλής.

Ιδίως τώρα που το ενδεχόμενο είναι μια νέα οικονομική και κοινωνική κρίση.

Και αυτό σημαίνει ότι θα αναζητήσουν πολιτικά και εκλογικά σχήματα που θα αναλογούν στα αισθήματά τους.

Και αυτό θα γίνει με έναν ιδιαίτερα αντιφατικό και συχνά προβληματικό τρόπο.

Γιατί σε κάποιες περιπτώσεις η δυσαρέσκεια συνδυάζεται και με συντηρητικά, εθνικιστικά, ρατσιστικά αντανακλαστικά.

Άλλες φορές, όμως, αναζητά λύσεις που να υπόσχονται περισσότερη δημοκρατία, δικαιοσύνη και ισότητα.

Τα πράγματα κάνει πολύ πιο δύσκολα το γεγονός ότι τα «κόμματα εξουσίας» έχουν χάσει την ικανότητα να προσφέρουν ένα όραμα για το μέλλον.

Στην καλύτερη περίπτωση υπόσχονται αποτελεσματική «τεχνοκρατική» διαχείριση.

Μόνο που η εποχή απαιτεί πολιτικά οράματα και στρατηγικές και όχι απλώς «διαχείριση» ή ακόμη χειρότερα «επικοινωνία».

Τα πράγματα κάνει ακόμη χειρότερα ότι συχνά τα κόμματα εξουσίας επικοινωνούν πραγματικά μόνο με ένα τμήμα της κοινωνίας.

Ας πούμε σχηματικά το τμήμα εκείνο της «μεσαίας τάξης» που κάπως τα καταφέρνει.

Επιπλέον, αυτό το τμήμα της «μεσαίας τάξης» είναι αυτό που κυριαρχεί και στη «δημόσια σφαίρα».

Όμως, είτε μιλάμε για τα πιο λαϊκά και εργατικά στρώματα, είτε για τη νεολαία, αυτά μένουν «ακάλυπτα».

Αυτό γεννά διαρκώς το ενδεχόμενο «πολιτικών κενών».

Και μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις αυτό το «κενό» να προσπαθούν να το καλύψουν δυνάμεις που αναζητούν έναν προοδευτικό ριζοσπαστισμό.

Όμως, σε άλλες περιπτώσεις το κενό το καλύπτει η Άκρα Δεξιά.

Το είδαμε και στη Γαλλία, όπου στις προεδρικές εκλογές βγήκαν όλες οι πραγματικές διαιρέσεις, κοινωνικές και όχι μόνο πολιτικές.

Είδαμε έτσι Πρόεδρο της χώρας να μην μπορεί να πάρει πάνω από 28% και κυρίως να συσπειρώνει τη «μεσαία τάξη», τα υψηλά εισοδήματα, τις μεγάλες πόλεις.

Την Άκρα Δεξιά να παίρνει τους εργάτες, την επαρχία, τις μικρές πόλεις και τα χωριά.

Τη ριζοσπαστική Αριστερά να παίρνει τη νεολαία, μέρος των εργαζομένων και τα φτωχά προάστια του Παρισιού.

Όποιος σε τέτοια αποτελέσματα βλέπει απλώς και μόνο μια «εκλογική» πρόκληση, δηλαδή το ερώτημα ποιος πόλος μπορεί να συσπειρώσει περισσότερους, απλώς εθελοτυφλεί.

Το μεγάλο ερώτημα είναι ποια πολιτική μπορεί να διαμορφώσει ξανά κοινό όραμα για τις κοινωνίες, αίσθημα δικαιοσύνης, και ενότητα στη βάση ενός σκοπού που να τον αποδέχονται όλοι.

Κοντολογίς το ερώτημα είναι να επιστρέψει η πολιτική.