Βαλερί Πεκρές: Η μοιραία της γκωλικής Δεξιάς

Η Βαλερί Πεκρές είναι η πρώτη γυναίκα που κέρδισε την προεδρική υποψηφιότητα του ανδροκρατούμενου, παραδοσιακού κόμματος της γκωλικής Δεξιάς, των Ρεπουμπλικανών (LR).

Δεδομένου ότι μεταξύ των προκατόχων της συμπεριλαμβάνονται ο Σαρλ ντε Γκωλ, ο Ζακ Σιράκ και ο Νικολά Σαρκόζι, η πολιτική «κληρονομιά» ήταν εξ’ ορισμού βαριά.

Συντηρητική, νεοφιλελεύθερη και κατά δήλωσή της «κατά τα 2/3 Άνγκελα Μέρκελ και κατά 1/3 Μάργκαρετ Θάτσερ», η Πεκρές εμφανιζόταν μέχρι τις αρχές του έτους με τον αέρα νικητή.

Διακήρυττε ότι θα δημιουργούσε μια «νέα Γαλλία», εφόσον γινόταν η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της χώρας.

Αντί αυτού, η 54χρονη πολιτικός ήρθε τελικά στον α’ γύρο της Κυριακής πέμπτη και… καταϊδρωμένη, συγκεντρώνοντας ένα ισχνό 4,8%, τραγικό για ένα πρώην κόμμα εξουσίας.

Ο κατήφορος δείχνει ωστόσο να μην έχει τέλος.

«Δυστυχώς πτωχεύουμε», δήλωσε από την έδρα των Ρεπουμπλικανών την επομένη της κάλπης.

Όχι μόνο πολιτικά αλλά και οικονομικά, διευκρίνισε, μιας και η ίδια δεν κατάφερε να ξεπεράσει σε ποσοστό το 5%. Κι έτσι, το κόμμα δεν δικαιούται κρατική αποζημίωση για τις προεκλογικές δαπάνες.

Σήμερα, το «φέσι» για το φιάσκο ανέρχεται στα 7 εκατομμύρια ευρώ. Εξ αυτών, τα πέντε -ανέφερε- είναι προσωπικό της χρέος.

Η Πεκρές απηύθυνε έκκληση στα μέλη των Ρεπουμπλικανών για δωρεές. «Χρειάζομαι επειγόντως τη βοήθειά σας», τόνισε, «έως τις 15 Μαΐου, για να ολοκληρώσω τη χρηματοδότηση αυτής της προεδρικής εκστρατείας. Διακυβεύεται η επιβίωση των Ρεπουμπλικανών και της ρεπουμπλικανικής δεξιάς».

Παραμένει ωστόσο άγνωστο πόσοι από τη γαλλική μπουρζουαζία θα σπεύσουν να το κάνουν, ενόψει και των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου.

Πολλοί γκωλικοί ψηφοφόροι άλλωστε της γύρισαν από τον α’ γύρο των προεδρικών εκλογών κιόλας την πλάτη, επιλέγοντας το «στρατόπεδο» είτε του κεντροδεξιού Εμανουέλ Μακρόν, είτε της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν.

Σειρά δείχνουν τώρα να παίρνουν και στελέχη.

Και κάπως έτσι αρχίζει να γράφεται το πιο μελανό κεφάλαιο για την ίδια και για τους Ρεπουμπλικανούς.

Η «αστή των Βερσαλλιών»

Στην πραγματικότητα, η 54χρονη Πεκρές δεν έχει ανάγκη από… ελεημοσύνες.

Γεννημένη σε μια οικογένεια γκολιστών διανοουμένων, μεγαλωμένη σε πολυτελές προάστιο, φοίτησε -όπως ο Μακρόν- στην ελίτ σχολή ENA.

Πλουσιότερη από όλους τους φετινούς προεδρικούς υποψηφίους -τουλάχιστον επισήμως- έχει περιουσία 9,7 εκατομμυρίων ευρώ μαζί με τον σύζυγό της, διευθύνοντα σύμβουλο γαλλικού παραρτήματος της General Electric.

Όμως από την εποχή που ήταν σύμβουλος επί προεδρίας Ζακ Σιράκ είχει διακριθεί για την ικανότητά της να ξεπερνά κάθε πολιτικό εμπόδιο, με κάθε μέσο. Εξ ου και απέκτησε το παρατσούκλι «η μπουλντόζα».

Το επιβεβαίωσε και μετέπειτα, επί προεδρίας Νικολά Σαρκοζί, όπου υπηρέτησε ως κυβερνητική εκπρόσωπος, υπουργός Προϋπολογισμού και Υπουργός Ανώτατης Εκπαίδευσης και Έρευνας.

Ειδικά στο τελευταίο πόστο υπέβαλε τα νεοφιλελεύθερα «διαπιστευτήριά» της, ανοίγοντας με τις προωθούμενες μεταρρυθμίσεις της την «κερκόπορτα» για την ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και ως εκ τούτου πυροδοτώντας τις δυναμικότερες έως σήμερα φοιτητικές και μαθητές κινητοποιήσεις.

«Έμεινα εννέα μήνες ενάντια στο δρόμο», λέει υπερηφανευόμενη μέχρι και σήμερα η περιφερειάρχης της Ιλ-ντε-Φρανς, της μητροπολιτικής περιοχής του Παρισιού.

Φαίνεται ωστόσο ότι μετά και το τραγικό αποτέλεσμα του α’ γύρου της Κυριακής θα της μείνει ένα άλλο παρατσούκλι, που απέκτησε στην εξέλιξη της πολιτικής καριέρας της.

Όχι το σεξιστικό της «ξανθιάς», όπως την έχουν πολλάκις αποκαλέσει πολιτικοί της αντίπαλοι και ο Τύπος, αλλά αυτό της «αστής καθολικής από τις Βερσαλλίες».

Ακραία ρητορική

Η Πεκρές πήρε το προεδρικό χρίσμα των Ρεπουμπλικανών τον περασμένο Δεκέμβριο.

«Η Δεξιά επέστρεψε», ήταν το πρώτο πράγμα που είπε, υποσχόμενη να «αποκαταστήσει τη γαλλική υπερηφάνεια».

Βαθιά συντηρητικό, το πρόγραμμά της περιελάμβανε περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, απολύσεις 200.000 δημοσίων υπαλλήλων, κατάργηση και τυπικά του 35ωρου, αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης από τα 62 στα 65 έτη, αύξηση των αποδοχών 10% για όσους έχουν εισόδημα μικρότερο από 3.000 ευρώ το μήνα, υπεράσπιση των «οικογενειακών αξιών», περιορισμό της μετανάστευσης, αστυνομοκρατία ή ακόμη και στρατό στις υποβαθμισμένες περιοχές για την καταστολή της εγκληματικότητας, εναντίωση στη μετεξέλιξη της ΕΕ σε ομοσπονδιακό υπερκράτος.

Στην αρχή, ήταν δεύτερη στις δημοσκοπήσεις, πίσω από τον Μακρόν. Κάποιοι έλεγαν ότι θα ήταν η μοναδική υποψήφια που θα μπορούσε να τον νικήσει.

Καθώς όμως η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν άρχισε γρήγορα να την υποσκελίζει δημοσκοπικά, υιοθετώντας ένα πιο στρογγυλοποιημένο πολιτικά προφίλ, η Πεκρές επέλεξε να κάνει το ακριβώς αντίθετο.

Άρχισε να γέρνει όλο και πιο προς τα ακροδεξιά.

«Σε δέκα χρόνια θα είμαστε ένα κυρίαρχο έθνος, ένας δορυφόρος των ΗΠΑ ή ένας κινεζικός εμπορικός σταθμός; Θα είμαστε ενωμένοι ή διχασμένοι;», είχε πει σε μια προεκλογική συγκέντρωση τον Φεβρουάριο.

«Τίποτα δεν γράφεται, είτε πρόκειται για την απώλεια του οικονομικού status, είται για τη Μεγάλη Αντικατάσταση», ανέφερε, μνημονεύοντας την ακροδεξιά συνομωσιολογική θεωρία περί σχεδίων αντικατάστασης του χριστιανικού πληθυσμού της Ευρώπης με μετανάστες.

Πολλοί τότε μίλησαν για τον προεκλογικό Τιτανικό της. Ορισμένοι βοηθοί της την εγκατέλειψαν και πήγαν στον Μακρόν.

Μέχρι και την περασμένη Παρασκευή, οπότε ήταν πια ξεκάθαρο ότι δεν θα περνούσε στον β’ γύρο, η Πεκρές επέμεινε ότι δεν θα ενθαρρύνει τους υποστηρικτές της να ψηφίσουν στις της 24 Απριλίου τον Μακρόν.

Την Κυριακή, μετά το καταστροφικό αποτέλεσμα για τους Ρεπουμπλικανούς, έκανε στροφή 180 μοιρών.

Δεν την ακολούθησε όμως ένας από τους υπαρχηγούς της και βασικός εσωκομματικός αντίπαλός της στη διεκδίκηση του προεδρικού χρίσματος των Ρεμπουμπλικανών: ο Έρικ Σιότι.

«Οι Γάλλοι πολίτες είναι ελεύθεροι να ψηφίσουν όποιον θέλουν», είπε. «Αυτό που μπορώ να σας πω είναι ότι εγώ δεν θα ψηφίσω τον Εμανουέλ Μακρόν» προσέθεσε, κλείνοντας με νόημα το «μάτι» όχι τόσο στη Λεπέν, όσο κυρίως στον ακροδεξιό επίδοξο «Τραμπ της Γαλλίας», Ερίκ Ζεμούρ.

Το τέλος των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας

Αν και έχουν περάσει μόλις λίγα χρόνια από τότε, φαντάζει ήδη πολύ μακρινή η εποχή που οι σοσιαλιστές και οι γκωλικοί κυριαρχούσαν στη πολιτική σκηνή της Πέμπτης Δημοκρατίας.

Τώρα, τα δύο κόμματα δείχνουν να έχουν αφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη.

Η Πεκρές μπορεί να μην τα πήγε τόσο χάλια όσο η σοσιαλίστρια προεδρική υποψήφια και δήμαρχος του Παρισού, Αν Ινταλγκό, η οποία συγκέντρωσε μόλις 1,8%: μακράν το χειρότερο ποσοστό του κόμματός της και ούτε το ένα τρίτο από όσο είχε εξασφαλίσει πριν από πέντε χρόνια ο προκάτοχός της, Μπενουά Αμόν.

Όμως το 4,8% της Βαλερί είναι ακόμη πιο οδυνηρό για τους γκωλικούς, που ακόμη και με τον βυθισμένο στα σκάνδαλα Φρανσουά Φιγιόν είχαν εξασφαλίσει ένα 20,01% το 2017, στον πρώτο γύρο.

Σήμερα, αρκετοί υποστηρικτές του έχουν διασκορπιστεί κυρίως μεταξύ του Μακρόν και του Ζεμούρ.

Ακόμη και στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές, σε μόλις δύο μήνες, ελάχιστοι πια πιστεύουν ότι υπάρχουν περιθώρια πολιτικής αναβίωσης των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας, και δη των Ρεπουμπλικανών.

«Η Γαλλία», παρατηρεί ο δημοσιογράφος και πολιτικός αναλυτής Ζαν-Ιβ Καμί, «είναι μια από τις ελάχιστες χώρες στην στην Ευρώπη, ίσως η μόνη, στην οποία το κυρίαρχο συντηρητικό κόμμα είναι ένα τόσο οικτρή κατάσταση».