Ο ενεργειακός μας δρόμος

Παλαιότερα και μόνο η ανακίνηση του θέματος, μας έκανε να αισθανόμαστε σαν… Σαουδάραβες. Στην πορεία προσγειωθήκαμε σε… «ξυπόλητους πρίγκιπες» και πλέον αναζητούμε ή πρέπει να αναζητήσουμε, πιο γήινες λύσεις. Η υπόθεση κοιτασμάτων και εξορύξεων είναι μια πονεμένη υπόθεση για τη χώρα μας. Τώρα επανέρχεται εξ’ ανάγκης στο προσκήνιο και ως χώρα έχουμε δύο επιλογές. Η μια να φανταζόμαστε «φαραωνικού» επιπέδου πράγματα με κοιτάσματα δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ και αγωγούς αντίστοιχου προϋπολογισμού, που θα μας σώσουν, σε (πολύ και αμφίβολο) μακροπρόθεσμο επίπεδο.

Κάτι δηλαδή σαν το λαχείο, με τις γνωστές μαθηματικά απειροελάχιστες πιθανότητες να μας κάτσει. Και η δεύτερη επιλογή να κάνουμε αυτά που μπορούμε, σε έναν εύλογο χρόνο. Να δούμε τα κοιτάσματα κυρίως φυσικού αερίου και να αφήσουμε τα μεγαλεπήβολα σχέδια για εξόρυξη πετρελαίου. Επιπλέον να προχωρήσουμε σε περιοχές που έχουμε σαφή δεδομένα από παλαιότερες έρευνες. Δηλαδή εκεί που μπορούν να προχωρήσουν σχετικά γρήγορα και είναι οικονομικά βιώσιμα τα σχέδια που θα επιλεγούν. Σε ποσότητες που μπορούν ενδεχομένως να ανακουφίσουν ενεργειακά μια περιοχή, όπως η Πελοπόννησος, χωρίς να γίνουν απαραίτητα «πλούσιοι» οι Πελοποννήσιοι. Απλά ενεργειακά αυτόνομοι. Αυτά σε μεσοπρόθεσμο επίπεδο.

Για τα πιο άμεσα τα πιο επείγοντα, να φτιάξουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε πολλούς σταθμούς υποδοχής υγροποιημένου φυσικού αερίου. Να αυξήσουμε τις ηλεκτρικές διασυνδέσεις με την υπόλοιπη Ευρώπη και τις χώρες της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και να δούμε ξανά κάποιες έξυπνες ιδέες για τη μείωση της κατανάλωσης ενέργειας. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα ισορροπημένο σχέδιο που θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις να μας πάει με ασφάλεια από πλευράς ενεργειακής επάρκειας τουλάχιστον μέχρι το 2030. Στόχος όμως θα πρέπει να είναι στην επόμενη δεκαετία, η Ελλάδα να έχει πολλές εφεδρείες. Αξιοποιώντας και τα κοιτάσματα φυσικού αερίου. Οχι απαραίτητα για να τα εμπορεύεται. Αλλά να είναι οι εφεδρείες της χώρας.

Τα στρατηγικά μας αποθέματα, τα οποία θα φυλάσσονται ως «κόρην οφθαλμού» σε κάποιες υπόγειες αποθήκες και όταν «σκάει» ένα πρόβλημα σαν το σημερινό να είναι διαθέσιμα. Κάτι σαν τον λιγνίτη σήμερα. Η χρήση του είναι ακριβή και ασύμφορη οικονομικά, αλλά όταν τίθεται θέμα επάρκειας, ο λιγνίτης «λάμπει» πιο πολύ και από «διαμάντι».

Την ίδια στιγμή σε άλλες αποθήκες και αυτό επίσης μπορεί να γίνει άμεσα, θα μπορεί να αποθηκεύεται η παραγόμενη ηλεκτρική ενέργεια από τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ). Από τα φωτοβολταϊκά και τα αιολικά μας πάρκα. Οχι μόνο της στεριάς, αλλά και της θάλασσας. Και η επόμενη τεχνολογία είναι σχεδόν διαθέσιμη. Η παραγωγή από τις ΑΠΕ πράσινου υδρογόνου είναι το επόμενο βήμα. Ακόμα πιο οικονομικό. Ακόμα πιο οικολογικό. Υδρογόνο που θα μπορούσε να είναι το μελλοντικό καύσιμο για τα αυτοκίνητά μας, το οποίο επιπλέον θα μπορούσε να αξιοποιήσει το δίκτυο αγωγών φυσικού αερίου προκειμένου να ζεσταθούν τα νοικοκυριά μας.

Ολα αυτά δεν είναι ουτοπικά ή απίθανα να συμβούν. Αποτελούν όλα γνωστές και εφαρμόσιμες τεχνολογίες. Σε αυτές πρέπει να στοχεύουμε, σταθερά και με σχέδιο. Με ενημέρωση των πολιτών και διαθέσιμη χρηματοδότηση, ώστε να λάβουν και αυτοί τις σωστές επενδυτικές αποφάσεις για την ενεργειακή κάλυψη του σπιτιού τους.