Ο ψύλλος και το τέρας

Μπορεί να ενίσταται κανείς ακόμη και με όρους φιλοξενίας. Να πει πως όταν σε καλούν κάπου δεν κουβαλάς και άλλους μαζί σου. Ακόμη περισσότερο, δεν κουβαλάς σε ένα κοινοβούλιο κάποιον που κινείται στις παρυφές του δημοκρατικού τόξου. Η απόσταση όμως από την ουσιαστική ένσταση έως την ιερή αγανάκτηση είναι τεράστια. Και ο κουρνιαχτός που σήκωσε η εξ αποστάσεως ομιλία του ουκρανού προέδρου στην ελληνική Βουλή ήταν ακριβώς αυτό: μια ιερή αγανάκτηση που προκλήθηκε από μια υποτιθέμενη δημοκρατική υπερευαισθησία.

Να οφείλεται σε αυτή τη δημοκρατική υπερευαισθησία το γεγονός πως – και πάλι με όρους φιλοξενίας – οι έλληνες βουλευτές δεν ήταν και τόσο φιλόξενοι; Ο πρόεδρος της Ουκρανίας έχει απευθυνθεί και σε άλλα κοινοβούλια. Αλλά σε κανένα άλλο κοινοβούλιο του κόσμου δεν του υπέδειξε κάποιος τι θα πει, ούτε κάποιος άλλος του ζήτησε να το συζητήσουν ούτε ένας τρίτος προτίμησε να μην εμφανιστεί. Στα υπόλοιπα κοινοβούλια ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι έγινε δεκτός ως αυτό που είναι αυτή τη στιγμή: ως πρόεδρος μιας χώρας που αμύνεται με όλες τις δυνάμεις της απέναντι σε μια βάναυση εισβολή.

Το ελληνικό κοινοβούλιο δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία των κοινοβουλίων. Το ΚΚΕ απείχε. Ο Βαρουφάκης ήθελε να πιάσει κουβέντα. Ακόμη και η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ, ενός κόμματος που έχει καταδικάσει ανοικτά τη ρωσική εισβολή, ήταν ισχνή στην αίθουσα της Ολομέλειας. Και ήταν ισχνή προτού εμφανιστεί ο Μιχαήλ και γίνει η παρουσία του κόμματος ισχνότερη με την αποχώρηση τεσσάρων βουλευτών του.

Η εμφάνιση στα μόνιτορ του κοινοβουλίου ενός αζοφίτη με βεβαρημένο ιδεολογικό μητρώο προσέφερε μια μοναδική τέρψη στους απόντες. Επιτέλους δικαιώνονταν οι ίδιοι και η δημοκρατική τους υπερευαισθησία. Εψαχναν και επιτέλους βρήκαν έναν φασιστικό ψύλλο στ’ άχυρα. Πώς όμως αυτές οι υπερευαίσθητες κεραίες και αυτή η ιερή αγανάκτηση με αιτία δεν έχουν ενεργοποιηθεί ποτέ απέναντι σε ένα φασιστικό τέρας; Πώς είδαν αμέσως το δέντρο, αλλά χάνουν τόσο καιρό το δάσος;

Η Ουκρανία δεν αμύνεται μόνο απέναντι σε έναν ισχυρό γείτονα. Αμύνεται απέναντι σε ένα καθεστώς που φυλακίζει αντιπάλους, σκοτώνει δημοσιογράφους και επιβάλλει ως μοναδική αλήθεια την κρατική προπαγάνδα. Αμύνεται απέναντι σε έναν ηγέτη, ο οποίος διατηρεί ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας με την ευρωπαϊκή Ακροδεξιά. Δεν ξέρω εάν οι δίαυλοι αυτοί κάνουν τον Σαλβίνι και τη Λεπέν χρήσιμους ηλιθίους ή εάν κάνουν τον Πούτιν ακροδεξιό. Είναι βέβαιο πάντως πως δεν τον κάνουν έναν ρώσο δημοκράτη αριστερό για να χαίρει τέτοιας ανοχής από την ελληνική Αριστερά.

Είναι να απορεί κανείς πώς ο αντιφασιστικός αγώνας περιορίζεται στη Θάλασσα του Αζόφ και στα χίλια μέλη του ομώνυμου τάγματος, όταν ένας φασίζων αυταρχισμός με πυρηνικά απειλεί την ίδια μας την ύπαρξη. Ή μάλλον δεν είναι: η ιερή αγανάκτηση και η δημοκρατική υπερευαισθησία ήταν πάντοτε επιλεκτικές…