«Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» και άλλες πολιτικές πομφόλυγες

Το συνέδριο ενός κόμματος δεν απασχολεί την κοινωνία. Δεν έχει ευρεία απήχηση στους πολίτες, ειδικά όταν βρισκόμαστε σε περιόδους δύσκολες όπως αυτή που ζούμε σήμερα.

Ακόμη κι αν είσαι κόμμα που κυβέρνησε μόλις πριν από 3 χρόνια κι εν δυνάμει διεκδικητής ξανά της εξουσίας, το «γκελ» στην κοινωνία που μπορεί να προκαλέσει ένα συνέδριο είναι μικρό.

Το ίδιο ισχύει και για τη Νέα Δημοκρατία που θα κάνει το συνέδριό της στις αρχές Μαίου, αλλά και για το ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ στο τέλος του επόμενου μήνα.

Τα κομματικά συνέδρια ουδόλως ενδιαφέρουν το ευρύ κοινό, ασχολείται μόνο το κομματικό ακροατήριο που θέλει να ακούει ωραία «τσιτάτα», υποσχέσεις, ελπίδα, επιταγές με ή χωρίς αντίκρισμα.

Να πέφτει και το χειροκρότημα, να γίνονται και κομματικές ζυμώσεις, να έχουμε και εσωκομματικές κόντρες και όλοι μαζί μετά να διεκδικούν το μερίδιο που τους ανήκει.

Ο μόνος τρόπος να προσελκύσεις το ευρύ κοινό είναι να ανακαλύψεις ένα εύρημα. Να φτιάξεις ένα τέχνασμα που θα παίξει στις ιστοσελίδες, στα social media, στις εφημερίδες.

Είτε θετικά είτε αρνητικά, δεν έχει καμιά σημασία. Αρκεί να υπερπροβληθεί, να γίνει… τζόγος που λένε και οι επικοινωνιολόγοι.

Από την άποψη αυτή, λοιπόν, το σύνθημα του Αλέξη Τσίπρα στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ με το οποίο έθεσε το δίλημμα των επόμενων εκλογών, είναι πετυχημένο.

«Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» είπε ο… σύγχρονος Ενγκελς εννοώντας προφανώς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο σοσιαλισμός που όλοι θέλουμε, η ΝΔ είναι η βαρβαρότητα που πρέπει να αποδοκιμάσουμε δια της ψήφου μας.

Πολύ πετυχημένο εύρημα λοιπόν, και μπράβο σ’ αυτούς που το σκέφτηκαν. Διότι στην πολιτική δεν έχει σημασία η ουσία.

Η εικόνα, η επικοινωνία, το ευκαιριακό είναι αυτά που μετράνε.

Τώρα, αν ο σοσιαλισμός που υπόσχεται ο κ. Τσίπρας είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες αυτό αποδεικνύεται μετά τις εκλογές και μετά την απομάκρυνση από το ταμείο.

Αν δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ όντως πιστεύει ότι η δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς (και το αλλιώς δεν αφορά τις απειλές από κάποιους ψευτόμαγκες, σεξιστές, αμόρφωτους πολιτικούς) αυτό θα αποδειχθεί στην πράξη.

Πρώτον αν θα πιστέψει ο ελληνικός λαός ότι η δεύτερη φορά Αριστερά (που τώρα έγινε σοσιαλδημοκρατία γιατί υπάρχει και ο… μπαμπούλας Ανδρουλάκης) θα είναι διαφορετική.

Και δεύτερον, αν στον ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως αν ο ίδιος ο κ. Τσίπρας έβαλαν μυαλό από τα λάθη τους.

Αν ισχύουν όλα αυτά τότε καλοδεχούμενος ο σοσιαλισμός, αν και είναι κάπως ανήθικο να χαρακτηρίζεις βαρβαρότητα ένα κόμμα που πήρα 39% στις εκλογές και που δημοσκοπικά είναι ακόμη πρώτο.

Απλά, να θυμίσουμε στα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία, ειδικά στον ΣΥΡΙΖΑ που έχει κάνει σύνθημά του το «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» ορισμένα πράγματα.

Βαρβαρότητα είναι να κυβερνάς επί 4,5 χρόνια με έναν ακροδεξιό ψεκασμένο.

Βαρβαρότητα είναι να καταργείς το ΕΚΑΣ και να τσακίζεις τις συντάξεις.

Βαρβαρότητα είναι να διαλύεις τη μεσαία τάξη με αχρείαστους φόρους, που ούτε η τρόικα δεν σου είχε ζητήσει.

Βαρβαρότητα είναι να κοροϊδέψεις έναν ολόκληρο λαό τάζοντάς του ότι θα σκίσεις τα μνημόνια και θα καταργήσεις νόμους με ένα νόμο κι ένα άρθρο.

Αλλά και βαρβαρότητα είναι να μην μπορείς να πληρώσεις τους λογαριασμούς του ρεύματος γιατί ήρθαν 50% και παραπάνω υψηλότεροι από το συνηθισμένο.

Βαρβαρότητα είναι να μην καταλαβαίνεις καν γιατί πληρώνεις τόσα πολλά και κανείς να μη σου εξηγεί.

Βαρβαρότητα είναι να μην παίρνεις μέτρα για την φτωχοποίηση μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού, έστω κι αν εξωγενείς παράγοντες συμβάλλουν σε αυτό.

Βαρβαρότητα είναι να μη σου εξηγεί κανείς γιατί ενώ πεθαίνουν 70 άνθρωποι την ημέρα από κοροναϊό και η πανδημία να σαρώνει, εσύ να αποφασίζεις την άρση όλων των μέτρων προστασίας.

Βαρβαρότητα είναι να μην έχεις φτιάξει ένα ισχυρό ΕΣΥ ώστε να μην πεθαίνουν άνθρωποι εκτός ΜΕΘ.

Αυτά και άλλα πολλά είναι βαρβαρότητα, κι ας τα λάβουν υπόψη τα δύο κόμματα που διεκδικούν την εξουσία.

Από σοσιαλισμό και ουτοπικές μπαρούφες έχουμε χορτάσει. Το πρόβλημα είναι να μην συνηθίζουμε το τέρας της βαρβαρότητας.