Η (νέα) δυστοπία άργησε μια μέρα

Πώς την έλεγαν εκείνη την πόλη στην Κίνα; Γουάν; Γιοχάν; Ουχάν; Ναι, Ουχάν. Που τον Ιανουάριο του ’20 (ή μήπως τον Δεκέμβριο του ’19;) μαθαίναμε ότι συνέβαιναν εκεί φοβερά και τρομερά πράγματα εξαιτίας, λέει, μιας πανδημίας. Απαγόρευαν στους ανθρώπους να βγουν από το σπίτι τους, τα βίντεο από τους δρόμους της πόλης έμοιαζαν με φωτογραφίες αφού δεν κυκλοφορούσε ψυχή, οι άνθρωποι ούρλιαζαν στα παράθυρά τους από την απελπισία που φέρνει η αποστέρηση της εγγύτητας. Τα βλέπαμε όλα αυτά με δέος, τα θεωρούσαμε κάπως απόκοσμα και ακόμη περισσότερο εξωτικά και, οπωσδήποτε, κάτι που δεν μας αφορούσε. Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες…

Η Ουχάν του 2020 φαίνεται ότι είναι η Σαγκάη του 2022. Εμείς δεν είμαστε ίδιοι. Εχουν περάσει από πάνω μας μια πανδημία από αυτές που πιστεύαμε ότι ανήκουν στην Ιστορία και δεν μπορούν να απειλήσουν πλέον τον άτρωτο – όπως τον θεωρούσαμε – και απολύτως αρματωμένο από την επιστήμη σύγχρονο υπεράνθρωπο, κάμποσα λοκντάουν που ανέτρεψαν τις στοιχειώδεις αναφορές στην κανονικότητα, σκηνές που μόνο σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας βλέπαμε στις πόλεις της Ευρώπης και των ΗΠΑ και ένα νέο αντισυστημικό, και καλά, κίνημα που εκφράστηκε από αρνητές μασκών, πανδημίας και εμβολίων και οριοθέτησε το καινούργιο πολιτικό, κοινωνικό και πνευματικό λούμπεν.

Μωρέ δεν πα’ να ‘χαν περάσει από πάνω μας και δεκαπέντε οδοστρωτήρες. Ολα τα ξεχάσαμε. Με την αφέλεια που ακούγαμε τα της Ουχάν, με την ίδια ακριβώς ακούμε και τα της Σαγκάης. Για σπίτια που οι πόρτες τους σφραγίζονται με βουλοκέρι ώστε οι ένοικοι να μη μπορούν ούτε καν να τις ανοίξουν, στρατόπεδα νοσούντων, κατοικίδια που θανατώνονται, οικογένειες που χωρίζουν, τρόφιμα που διατίθενται πλέον με δελτίο. Κι εμείς διαπιστώνουμε πόσο φοβερά και τρομερά είναι αυτά αλλά περισσότερο, πολύ περισσότερο, μας απασχολεί το αρνί που, μετά από τρία χρόνια, θα σουβλίσουμε, επιτέλους, στο χωριό, αντάμα με το ευρύτερο σόι.

Η αφέλεια του 2020, η σιγουριά ότι είμαστε καλά προφυλαγμένοι μέσα στις κάψουλές μας, ας πούμε ότι είχε την αθωότητα του αδαούς. Δυόμισι, σχεδόν, χρόνια μετά είναι εγκληματική. Δεν δικαιούμαστε πλέον να πιστεύουμε ότι κάτι που συμβαίνει στην εξωτική Σαγκάη, δεν θα φτάσει, αργά ή γρήγορα, έως εμάς. Ακόμη και αν δεν πρόκειται για τον κορωνοϊό, όπως έχει ήδη αρχίσει να λέγεται, αλλά για κάποιο σχέδιο του κομμουνιστικού καθεστώτος της Κίνας με στόχο τη συγκεκριμένη περιοχή. Ισως, στη δεύτερη περίπτωση, ακόμη περισσότερο.

Οι λύκοι και η αναμπουμπούλα

Μοιάζει άσχετο αλλά, από μία άποψη, συνδέει το προηγούμενο κείμενο για τα νέα από τη Σαγκάη με το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ που άρχισε χθες. Πριν από ένα χρόνο, η «ωραία κοιμωμένη» του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η Εφη Αχτσιόγλου, το είχε πει σε μια κρίση ειλικρίνειας ή αφηρημάδας – που, σε κάποιους ιδεολογικούς χώρους ταυτίζονται διότι, εκεί, μόνο οι αφηρημένοι λένε αλήθειες: «Η κανονικότητα ποτέ δεν ήταν ευκαιρία για την Αριστερά». Πριν από έξι χρόνια το είχε πει ο τότε πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Μιλώντας σε δημοσιογράφους κατά τη διάρκεια μίας πτήσης και αναφερόμενος, με περίσσεια χαρά, στην απλή αναλογική και στο χάος που μπορούσε να επιφέρει. Πιο θεσμικός, χρησιμοποίησε τα λόγια του «μεγάλου τιμονιέρη»: «Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση». Ο λαός πάλι το λέει, διαχρονικά, αλλιώς και βάζει τα πράγματα στη θέση τους: «Στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται». Τα λυκόπουλα να δείτε.

Στις δηλώσεις του πριν από το συνέδριο, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει το αφήγημά του παρουσιάζοντας την πανδημία και τις οικονομικές επιπτώσεις που έφερε αυτή αλλά και ο πόλεμος στην Ουκρανία ως κυβερνητικές επιλογές. Το θέμα είναι ότι τα φάουλ της κυβέρνησης είναι αρκετά, άλλα, εντελώς άλλα. Οταν όμως είσαι εσαεί «λυκόπουλο» της πολιτικής, μόνο σε αναμπουμπούλες ξέρεις να επενδύεις.