Ειρήνη χωρίς γλουτένη

Για να μην παρεξηγιόμαστε: όταν μιλώ υπέρ της ειρήνης, εννοώ να νικήσει η τέως ΕΣΣΔ (Πούτιν) και να παραδοθεί αυτός ο άθλιος αντιδραστικός Ζελένσκι που θέλει να γίνει και ήρωας. Και να κατατροπωθούν η ΕΕ και η Δύση, μήπως δούμε κι εμείς άσπρη μέρα μέσα στην αναμπουμπούλα – αλλιώς δεν υπάρχει ελπίδα.

Κι αυτό διότι είμαι με τον άνθρωπο. Δηλαδή ο Πούτιν δεν είναι άνθρωπος; Αρα είμαι μαζί του – όπως και οι ρώσοι στρατιώτες: άνθρωποι είναι, τι είναι; Ζώα; Το ότι εξοντώνουνε κατ’ εντολήν πολίτες, γέρους και παιδιά, αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι άνθρωποι – εξάλλου εκείνο το «Ζ» που έχουν στα φιλάνθρωπα και φιλειρηνικά άρματα μάχης τους πολύ με συγκινεί, διότι μου θυμίζει το «Ζ» του Λαμπράκη, κυρίως δε τον Ζντάνοφ. Ο Ζ-ντάνοφ ζει.

Και ο Ζελένσκι πρέπει να παραδοθεί – τι σημασία έχει αν κατηγορούσα τον Τσολάκογλου για δωσίλογο που έκανε το ίδιο; Αλλες εποχές. Εξάλλου υπάρχει και καλός δωσιλογισμός, ας πούμε, εκείνοι που κυβερνούσανε τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης επί Σοβιετίας ήταν μεν μαριονέτες της Μόσχας, δηλαδή Κουίσλινγκς, αλλά καλοί Κουίσλινγκς διότι υπηρετούσανε τα συμφέροντα του λαού. Και ήταν και άνθρωποι, κι εγώ είμαι πάντα με τον άνθρωπο.

Συν το ότι μ’ αρέσει το σπαγκέτι α λα Πουτινέσκα. Εδώ υποστήριξα τον φαρμακοχέρη που εκτέλεσε μόνο έντεκα άτομα – άνθρωπος κι αυτός. Καλό παιδί, υπέρ της ειρήνης, διότι είχε το όραμα της απελευθέρωσης απ’ τον ιμπεριαλισμό. Και μπροστά σ’ αυτό το μέγα ιδανικό τι σημασία έχουν έντεκα άτομα; Τι σημασία έχει μια Ουκρανία, ένας λαός σαράντα εκατομμυρίων, μπροστά στον άνθρωπο, ε; Μπροστά στην ειρήνη;

Το Μάι Λάι, στο Βιετνάμ, το μικρό χωριό που κατέστρεψαν οι φονιάδες των λαών οι Αμερικάνοι, είχε τεράστια, παγκόσμια σημασία – τι να μου πει και η Μαριούπολη; Τι να μας πει και το Κίεβο των τριών εκατομμυρίων; Απλή στατιστική. Στην Γκερνίκα σκοτώθηκαν 1.200 άτομα, που ήταν άνθρωποι, ενώ στη Μαριούπολη οι 300.000 δεν ήταν άνθρωποι, ήταν Ουκρανοί. Υπάρχει διαφορά. Μην τα μπερδεύουμε. Το πολύ να τους στείλουμε μερικά κιλά σταφίδες Κορινθίας που είναι και ειρηνικό προϊόν – στο κάτω κάτω, αν έχουν ανάγκη από όπλα, ας βάλουν στα φυσέκια σταφίδες αντί για σκάγια.

Μου λένε: Τι σχέση έχεις εσύ με τους ολιγάρχες του Πούτιν και τους υποστηρίζεις;  Αστεία ερώτηση. Ξέρει κανείς κάποιον προοδευτικό ή μη (και άνθρωπο) που να μη θέλει να γίνει ολιγάρχης αλλά να παραμείνει φτωχομπινές; Ποιο κορόιδο λέει όχι σε μια θαλαμηγό και σε πρωταθλήτριες της Γυμναστικής για παρέα στην κουπαστή; Μόνο οι αστοί θα ‘ναι στην κουπαστή;

Και δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι ολιγάρχες είναι ωραίοι, παλιοί καγκεμπίτες. Πού βλέπετε την αντίφαση; Θέση-άρνηση-σύνθεση. Δικαιώθηκαν επιτέλους οι άνθρωποι, επαλήθευσαν το όνειρο μιας ζωής. Χωρίς θαλαμηγό σοσιαλισμός δεν γίνεται. Ποιος μουζίκος θέλει να παραμείνει μουζίκος, σε ένα κράτος μουζίκων; Δεν λέω, καλή και τίμια η εργατιά, αρκεί εσύ να είσαι ο καθοδηγητής της. Καλή η πάλη, αλλά καλύτερη η κραιπάλη των τάξεων.

Στο κάτω-κάτω, αυτοί οι ολιγάρχες είναι οι μόνοι που ονειρεύονται την αναγέννηση της ΕΣΣΔ διότι εξαιτίας της έγιναν αυτό που είναι σήμερα. («Πλούτος τύχης έμετος».) Αν προϋπήρχε αστική δημοκρατία, τι θα ήταν τώρα οι ίδιοι; Πώς θα είχαν καταντήσει; Ενώ, σήμερα, διά της Ουκρανίας μπορεί να νικήσουν τη μισητή Δύση και να επαναφέρουν το όραμα της Ρωσίας, της «μεγάλης σοβιετικής πατρίδας», απ’ την οποία θα ξεπηδήσουν οι νέοι ολιγάρχες του μέλλοντος.

Ασε που, τότε, μπορεί να σκάσει και κανένα νέο Τσερνόμπιλ και να ξαναφάμε επιτέλους νόστιμα, ραδιενεργά γκαρμπολάχανα που τόσο μας έλειψαν. Και μόνο τότε θα έχουμε ησυχία. Θα δουλέψει πάλι ο τουρισμός και τα Γκούλαγκ-Resorts και θα φτιαχτούν νέα, καλύτερα πυρηνικά όπλα υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου.

Τι δεν καταλαβαίνετε; Και τι δουλειά θα έκανα εγώ, και κάνω, αν ήμουν – υποθετικά – ας πούμε μουσικός, σε ένα νέο σοβιετικό κράτος; Ερώτηση είναι αυτή; Μα θα υμνώ ή θα ψέλνω τα βράδια τους καημούς του λαού χωρίς νυχτοκάματο, χωρίς σταρ-σύστεμ, χωρίς φράγκα και δόξες, χωρίς τηλεόραση, χωρίς σπιταρόνες κι εξοχικά, έτσι, χάριν της επανάστασης. Και τη μέρα θα δουλεύω με ζήλο στα εργοστάσια που φτιάχνουν τσιμούχες για να αποκτήσω ταξική συνείδηση.

Τι συγκρίνουμε τώρα; Τι σχέση έχει η βούρτσα με τα ομοιοκατάληκτά της; Και, ό,τι και να λέτε, οι ολιγάρχες έχουν δίκιο. Διότι αυτοί εκφράζουν την ισότητα και την ειρήνη. Και είναι άνθρωποι. Κι εγώ είμαι με τον άνθρωπο, ως ιδέα. Χίλιοι Ουκρανοί στο χώμα, αλλά η ιδέα του ανθρώπου παραμένει ζωντανή. Τι; Ο μαρξισμός είναι υλιστική θεωρία; Τι αντιφάσεις είναι αυτές; Θεωρία και υλιστική γίνεται – τότε τι θεωρία θα ήταν;

Στο κάτω κάτω οι Ουκρανοί δεν έχουν το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζονται. Μόνο οι Σκοπιανοί. Στο Λουγκάνσκ έχουν το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, αλλά γιατί να το έχουν και στο Κίεβο, ή στην Οδησσό; Από πού κι ως πού; Ρώτα έναν κομματικό που είναι σοφός εκ γενετής και τα ξέρει όλα εκ φύσεως. Και αφού προϋπήρξε στη Ρωσία ο σοσιαλισμός, υποστηρίζουμε και τη διάδοχη κατάσταση, όπως θα υποστηρίζαμε και τον Πινοτσέτ, αφού διαδέχτηκε τον Αλιέντε. Ετερον εκάτερον. Η λογική ακολουθία προκύπτει αυτονόητα.

Γι’ αυτό και η επίκληση για την ειρήνη πρέπει να είναι «συμπεριληπτική» – να, μια λέξη της μόδας. Ολοι οι καλοί χωράνε, ιδίως αν είναι άνθρωποι. Η γενικόλογη ειρήνη είναι ένα αφρόλουτρο για μαλλιά κάθε είδους, ακόμα και για καράφλες. Δεν μπορούμε να κάνουμε διακρίσεις σε Ουκρανούς και Ρώσους. Ρατσιστές είμαστε; Το παν είναι μια ειρήνη χωρίς γλουτένη. Ειρήνη υμίν, λοιπόν. (Αντε και καλά σαράντα.)