Η Λεπέν, ο Κασιδιάρης και το «φτιασίδωμα» των ακραίων

Περισσότεροι από 8 εκατομμύρια γάλλοι πολίτες αποφάσισαν την περασμένη Κυριακή να φτάσουν στην κάλπη και να ψηφίσουν τη Μαρίν Λεπέν, βάζοντάς τη, για μία ακόμα φορά, στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. Ανεβάζοντας μάλιστα τον αριθμό των ψηφοφόρων της κατά σχεδόν μισό εκατομμύριο πολίτες σε σύγκριση με το 2017 και κατά σχεδόν 2 εκατομμύρια από το 2012. Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι εάν τελικά αλλάζουμε εμείς ή αν… «ομορφαίνουν» οι ακραίοι.

Η Λεπέν ξεκίνησε από το ακροδεξιό σημείο του πολιτικού φάσματος. Διαδέχθηκε τον αντισημίτη πατέρα της και μετά τον διέγραψε. Διερρήγνυε τα ιμάτιά της για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά κάπου στα μέσα του 2019… το ξέχασε. Οπως… ξεχάστηκε και για τον πόλεμο στην Ουκρανία, καθώς νωπό είναι ακόμη το μελάνι από τα δημοσιεύματα για χρηματοδότηση του κόμματός της από τον Βλαντίμιρ Πούτιν το καθόλου μακρινό 2016.

Γενικά, στράφηκε σε μια περισσότερο εσωτερικής κατανάλωσης ρητορική, εστιάζοντας στη μειωμένη αγοραστική δύναμη του μέσου Γάλλου, στρογγυλεύοντας τις ακρότητες και κατεβάζοντας την ένταση. Και τώρα ετοιμάζεται να δώσει τη «μεγάλη μάχη».

Στη χώρα μας, φαίνεται να ζήλεψε τη δόξα της ο καταδικασμένος χρυσαυγίτης Ηλίας Κασιδιάρης. Από εκπαιδευτής στις πολεμικές τέχνες για τα μέλη της Χρυσής Αυγής, από «ρεπόρτερ» ναζιστικών συναυλιών, αρνητής του Ολοκαυτώματος και ένθερμος οπαδός του Χίτλερ και της ναζιστικής ιδεολογίας, με φωτογραφίες της Βέρμαχτ και τη σβάστικα στον αριστερό ώμο, τον Μάιο του 2020, άλλαξε γραμμή. Μετά την καταδίκη του ως διευθυντή εγκληματικής οργάνωσης, έφυγε από τη Χρυσή Αυγή, ζητώντας αλλαγές στην οργανωτική δομή και αποκήρυξη του φασισμού και του ναζισμού.

Προφανώς συνειδητοποίησε, έστω και αργά, ότι το να είσαι φασίστας δεν ενδέχεται να σε οδηγήσει απλώς εκτός κοινοβουλίου, αλλά και εντός της φυλακής. Το ατυχές είναι ότι αυτό το «φτιασίδωμα» της ακρότητας φαίνεται να αποκτά οπαδούς και στην Ελλάδα και το κόμμα του Κασιδιάρη να φλερτάρει στις δημοσκοπήσεις με την είσοδο στη Βουλή. Δεν είναι τυχαίο που έσπευσε να χαρακτηρίσει ναζί και συμμορίτη τον Πρωθυπουργό της χώρας, επιμένοντας στη μεταστροφή του.

Μάλιστα, εάν δεν υπήρχε η γνωστή τροπολογία που εισηγήθηκε η κυβέρνηση και ψηφίστηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο, θα μπορούσε να κατέλθει στις εκλογές ακόμα και ως αρχηγός του κόμματος που ίδρυσε τον Μάιο του 2020. Σύμφωνα με την τροπολογία αυτή, κάτι τέτοιο απαγορεύεται για τα κόμματα που έχουν αρχηγό έστω και πρωτόδικα καταδικασμένο σε ορισμένα αδικήματα, μεταξύ των οποίων και η εγκληματική οργάνωση. Κάτι τέτοιο όμως δεν μπορεί να συμβεί για την υποψηφιότητα κάποιου ως απλού βουλευτή, καθώς μια τέτοια απαγόρευση θα προσέκρουε στο Σύνταγμα. Συνεπώς, είναι πολύ πιθανό να δούμε τον Κασιδιάρη υποψήφιο βουλευτή του κόμματός του, μέσα από τη φυλακή, με τύποις αρχηγό κάποιον… μη καταδικασμένο!

Τελικά, ο κίνδυνος δεν είναι αν γίναμε εμείς ακραίοι αλλά αν φτιασιδώθηκαν τόσο πολύ οι ακραίοι που δεν τους αναγνωρίζουμε. Η μόνη λύση εδώ είναι να μάθουμε όλοι πως η ακρότητα δεν ωραιοποιείται, δεν στρογγυλεύει. Κανένας δεν αλλάζει τα πιστεύω του από τη μία ημέρα στην άλλη. Ας ελπίσουμε λοιπόν πως στον δρόμο που θα χαράξει μια χώρα όπως η Γαλλία, με βαθύτατη δημοκρατική παράδοση, έτσι κι εδώ, θα βάλουμε φρένο στην απάτη τους. Δεν αλλάζουν. Δεν καλυτερεύουν. Δεν μας ξεγελούν.

Η Σοφία Νικολάου είναι πρώην γενική γραμματέας Αντεγκληματικής Πολιτικής, δικηγόρος