Να σέβεσαι το σώμα σου

Γεγονός που πολλοί δεν θα παραδεχτούν ποτέ (ή δεν θέλουν να παραδεχθούν): ο λόγος που δεν δίνουν σημασία στο σώμα τους οφείλεται στην ανία και στην τεμπελιά τους. Φέρνω τον εαυτό μου ως παράδειγμα. Θυμάμαι ακόμα την εποχή που ως μαθητής γυμνασίου και λυκείου έκανα το λιγότερο δυνατό για την άσκηση του σώματός μου (στο υποτυπώδες, εκείνη την εποχή, μάθημα της γυμναστικής) και απέφευγα κάθε είδους σπορ (πέρα από την ερασιτεχνική ενασχόληση στις αλάνες που μόνον αθλητισμός δεν μπορεί να αποκαλεστεί). Το αποτέλεσμα; Κατέληξα ένα παχύδερμο που, κρυφά και όχι, αποτελούσε τον περίγελο του περίγυρού του. Η άρνησή μου απέναντι στην άσκηση είχε αρχίσει από πολύ νωρίς, στο δημοτικό ακόμα, όταν το χαστούκι ενός εκπαιδευτή της κολύμβησης με είχε στείλει αδιάβαστο μέσα στην πισίνα, αν και ακόμα και σήμερα δεν θυμάμαι τον λόγο (πάντως επί χούντας οι δάσκαλοι βαρούσαν – πόσω μάλλον παλιότερα, για να θυμηθούμε τον γυμναστή του Ορέστη Μακρή στο «Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» του Αλέκου Σακελλάριου).

Η ξαφνική απόφασή μου, μετά το τέλος της εφηβείας, να αδυνατίσω πάρθηκε την κατάλληλη εποχή, αλλά ακόμα και εκεί απαιτείται μια στοιχειώδης προσοχή την οποία δεν έδειξα. Η πεισματική αφαγία ενός ανθρώπου αποφασισμένου να αδυνατίσει είναι μεν μια αποτελεσματική μέθοδος για να χάσεις κιλά (η αποτελεσματικότερη ίσως, όχι όμως και η πιο υγιεινή), αλλά η συντήρηση του σώματος που έπεται δεν μπορεί να μεταφραστεί σε δίαιτα εφ’ όρου ζωής, και αυτή είναι η παγίδα στην οποία έχω την αίσθηση ότι πολλοί σαν εμένα έχουν πέσει μετά το χάσιμο των περιττών κιλών· και στην περίπτωσή μου ήταν αρκετά. Μετά το τέλος της διαίτης η συντήρηση του σώματος απαιτεί στοιχειώδη άσκηση μαζί με την προσεκτική διατροφή. Προσπάθησα. Πήγα για πρώτη φορά σε γυμναστήριο και αφού έκανα την εγγραφή και την πρώτη συνεδρία (μόνος, χωρίς κάποιον να μου δείξει τι να κάνω), συνειδητοποίησα ότι βαριόμουν αφόρητα. Αφησα λοιπόν πίσω μου τους «σφίχτερμαν» να φυσούν και να ξεφυσούν με τα βάρη τους και έφυγα αποφασισμένος να μην πατήσω ποτέ ξανά το πόδι μου σε γυμναστήριο, όπως και έγινε.

Αυτό που επίσης πολύς κόσμος αδυνατεί να αντιληφθεί παρασυρμένος από την ίδια τη ζωή και την καθημερινότητά της είναι το προφανές: δεν μένουμε για πάντα νέοι και ο χρόνος είναι αμείλικτος. Μεγαλώνοντας μετανιώνουμε για πολλά πράγματα (είτε το παραδεχόμαστε στους άλλους, είτε όχι), και στην περίπτωσή μου ένα από αυτά ήταν η έλλειψη αυτής της στοιχειώδους άσκησης στην οποία ανέκαθεν ήμουν αρνητικός. Οπότε κάποια στιγμή έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και ξαφνικά βλέπεις ότι το τίμημα της αμέλειας που είχες δείξει προς το σώμα σου νεότερος είναι πολύ βαρύ, ιδίως αν η υγεία σου έχει κλονιστεί από πράγματα που εσύ δεν θα περίμενες ποτέ ότι θα πάθεις αλλά το περίμεναν εκείνα. «ΟΚ» λες μέσα σου, «τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να αλλάξω στάση ζωής». Μόνο που τα καλοκαίρια πίσω σου είναι πια πολλά, οι αντοχές σου δεν είναι οι ίδιες με αυτές που ήταν κάποτε και ενστικτωδώς, αν έχεις κουκούτσι μυαλό, αντιλαμβάνεσαι ότι πλέον απαιτείται τεράστια προσοχή. Και τύχη.

Για να μη σας κουράζω άλλο με πράγματα ήδη γνωστά και λάθη παρόμοια με τα δικά μου που πολύς κόσμος ενδεχομένως να έχει κάνει, η απόφαση της ριζικής αλλαγής στάσης ζωής για το καλό της σωματικής αναδιαμόρφωσης ενδεχομένως να μην οδηγήσει πουθενά χωρίς τον κατάλληλο καθοδηγητή. Στην περίπτωσή μου έχω υπάρξει τυχερός. Ο Δημήτρης, ο άνθρωπος που με ανέλαβε με δύο προσωπικές συνεδρίες την εβδομάδα, είναι έμπειρος, μεθοδικός και υπομονετικός. Αγαπά τη δουλειά του, του αρέσει να εξηγεί με παραστατικό τρόπο κάθε άσκηση που κάνεις για να καταλάβεις γιατί την κάνεις, ενημερώνεται συνέχεια και εξ όσων γνωρίζω αντιμετωπίζει όλους τους πελάτες του προσωπικά, χωρίς να λειτουργεί με τον αυτόματο πιλότο.

Η εμπειρία του ως θεραπευτή σε κέντρα αποκατάστασης υπερβαίνει τα 20 χρόνια, θεραπευμένοι όλων των ηλικιών από τα χέρια του πίνουν νερό στο όνομά του και οι δραστηριότητές του σε διάφορους τομείς σχετικούς με τον αθλητισμό ή την αποκατάσταση είναι ποικίλες (π.χ. διαιτητής σε αγώνες μπόουλινγκ). Επίσης διδάσκει και είναι της παλιάς σχολής καθώς ως φυσικοθεραπευτής δεν αντικαθιστά με τίποτα τη χειροπρακτική με τα μηχανήματα. Δεν τον αλλάζω με κανένα υπερσύγχρονο γυμναστήριο γιατί γνωρίζω ότι πολύ δύσκολα θα βρω κάποιον που θα δώσει τη δέουσα προσοχή στο σώμα μου. Γιατί ο Δημήτρης ήταν που για πρώτη φορά με έκανε να το σεβαστώ και εκείνος που μου έδωσε να καταλάβω ότι κάθε κίνηση είναι μια άσκηση.

Δεν είναι τα όργανα της γυμναστικής που τελικά βοηθούν, αλλά ο τρόπος με τον οποίο θα πρέπει να τα χειριστείς και ο τρόπος αυτός προκύπτει από την ανθρώπινη επικοινωνία. Αυτήν κατ’ αρχάς οι ενδιαφερόμενοι αναζητήστε και τα υπόλοιπα θα τα βρει η υπηρεσία.