ΣΥΡΙΖΑ: 4 + 1 σημεία τριβής μετά το συνέδριο

Απασχόλησαν πολλές ομιλίες, αλλά και παρεμβάσεις κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία και με μια προσεκτική ανάγνωση ανέδειξαν και τα σημεία τριβής που θα δούμε το επόμενο διάστημα.

Βεβαίως, η πολιτική απόφαση του 3ου συνεδρίου που μόλις τέλειωσε είναι ομόφωνη και ομονόησαν όλα τα ρεύματα και οι τάσεις του κόμματος – μάλιστα η Επιτροπή συνεδρίασε εν μέσω zoom την Παρασκευή και το Σάββατο με την καθοριστική συμμετοχή του Δημήτρη Χατζησωκράτη στο πώς θα κατέληγε το τελικό κείμενο.

Αυτό βέβαια δεν είναι όπως φαίνεται απαγορευτικό για τα ρεύματα να συνεχίσουν να διαβάζουν το κόμμα και την πορεία του και με τον δικό τους τρόπο.

Ενα πρώτο σημείο που οι οπτικές δεν είναι ίδιες για τις τάσεις είναι η διαφορά της κυβερνητικής με την κυβερνώσα Αριστερά. Μια σειρά στελεχών με πιο κλειστό ή ταυτοτικό προσανατολισμό αντικρούουν την έννοια της κυβερνητικής Αριστεράς λέγοντας σε όλους τους τόνους πως η κυβέρνηση δεν είναι αυτοσκοπός, αφού κάτι τέτοιο θα επέτρεπε ή θα νομιμοποιούσε κάθε συμβιβασμό.

Ενα ακόμη σημείο που θα αναδειχθεί εντονότερα το επόμενο διάστημα είναι το πώς θα κινηθεί το κόμμα στα ευρωπαϊκά. Οργανικό μέλος της αριστερής οικογένειας αλλά και με μόνιμο παρατηρητή τον Αλέξη Τσίπρα στις συνόδους των Ευρωσοσιαλιστών, ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να είναι η γέφυρα τον προοδευτικών δυνάμεων και κάτω από αυτό υπάρχει ομοψυχία εσωτερική. Κι όμως οι δυνάμεις της Ομπρέλας και παλαιά στελέχη όπως ο Δημήτρης Παπαδημούλης θεωρούν νίκη πως διατηρήθηκε η περιγραφή του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και κάτω από αυτή την έννοια θα παλέψουν προσεχώς για τα χαρακτηριστικά του.

Ενα ακόμη σημείο τριβής που διατηρείται τουλάχιστον στις ζυμώσεις των ρευμάτων είναι η κουβέντα για το «μαξιλάρι» των 37 δισ. ευρώ, που άφησε η συριζαϊκή διακυβέρνηση. Φάνηκε και στο συνέδριο πως οι δυνάμεις κυρίως των προεδρικών διατηρούν τις ενστάσεις τους για το θέμα και άτυπα αποδίδουν σε αυτό την εκλογική ήττα του 2019, αλλά και την αποξένωση με τα μεσαία στρώματα.

Οι της Ομπρέλας αλλά και με συμμαχία με την ομάδα των ρεαλιστών της πρώτης διακυβέρνησης (Δημήτρης Λιάκος, Γιώργος Χουλιαράκης κ.λπ.) υπερασπίζονται ως συλλογική απόφαση την όλη οικονομική πολιτική της πρώτης φοράς Αριστεράς, ενώ προκάλεσε αίσθηση η αποστροφή του Ευκλείδη Τσακαλώτου στο συνέδριο (που υπεραμύνθηκε των 37 δισ.) πως όλη η διαπραγματευτική ομάδα είχε στον νου της κάθε μέρα τον κόσμο της εργασίας και τα ευάλωτα στρώματα, ενώ και τα λεφτά αυτά τα άφησε η κυβέρνηση τότε στον λαό και όχι στη ΝΔ.

Ως συλλογική απόφαση και επεξεργασμένη περιέγραψε και ο πρώην υπουργός Υγείας, Ανδρέας Ξανθός, την αντιπολιτευτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ κατά την πανδημία στις αιτιάσεις ή στα βέλη των προεδρικών (Παύλος Πολάκης κ.ά.) πως ήταν βελούδινη η στάση του κόμματος απέναντι στην κυβέρνηση.

Ενα ακόμη σημείο τριβής, δηλαδή, που πάντα διατηρείται στα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ συχνά συμπαρασύρει και ηλεκτρισμό των προεδρικών με μέλη του θινκ τανκ του κόμματος.

Τέλος, σημείο τριβής από εδώ και πέρα θα είναι η εκλογή της νέας Κεντρικής Επιτροπής όπου ήδη οι τάσεις έχουν αρχίσει να συγκροτούν τις προτάσεις προσώπων και το πώς αυτά πανελλαδικά θα υποστηριχθούν.

Εδώ θα έχει ενδιαφέρον ο τελικός απολογισμός μετά τις 15 Μαΐου και το πώς θα αντανακλά τον νέο συσχετισμό δύναμης του κόμματος.