Πριν δύο μήνες, κάπως αλλιώς το φανταζόμασταν το φετινό Πάσχα: επιτέλους ανοιξιάτικο, ευωδιαστό, χαρούμενο, πραγματική «γιορτή της αγάπης». Βλέπαμε πως η κοβίντ έβαινε προς το τέλος της και ήμασταν ενθουσιασμένοι για τα μεγάλα ποσοστά  της σε σχήμα V ανάπτυξη που ανακοίνωναν τα μαντεία. Εντάξει, υπήρχε κάποιος πληθωρισμός αλλά μόνο οι μονίμως απαισιόδοξοι φοβούνταν (και οι αντιπολιτευόμενοι ήλπιζαν) πως ήρθε για να μείνει.

Δυστυχώς,  ο πληθωρισμός ήταν (και παραμένει) μικρότερο κακό: ανελέητος πόλεμος ξέσπασε, η βαρβαρότητα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία δολοφονεί την άνοιξη και το Πάσχα. Οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Ουκρανίας θα πενθούσαν και αυτοί τούτες τις ημέρες τα θεϊκά πάθη – αλλά τα υπερκαλύπτει το πένθος για τους θανάτους οικείων, τους ομαδικούς τάφους και τις φοβερές καταστροφές που προκαλεί η θανατηφόρα βούληση ενός και μόνου ανθρώπου, του Βλαδίμηρου Πούτιν.

Ορθόδοξου χριστιανού που επισκέπτεται το Άγιον Όρος για να καλλιεργήσει σε μοναχούς και διάφορους ημίτρελους όνειρα βυζαντινών αυτοκρατορικών μεγαλείων – που βάλθηκε να τα πραγματώσει με ανελέητα κανόνια.

Δεν θα έπρεπε το Κρεμλίνο, που δηλώνει παγκόσμιος προστάτης της ορθοδοξίας, να επιδιώξει εκεχειρία λόγω Μεγάλης Εβδομάδας και Πάσχα, αντί να δίνει αντίδωρο τη φρίκη της Μαριούπολης; Δεν έχω ψευδαισθήσεις, για τα ανάκτορα οι θρησκείες δεν είναι παρά εργαλεία ισχύος – αλλά για να παραμείνουν, πρέπει κάποια προσχήματα να τηρούνται, να μικραίνει λίγο ο ανθρώπινος πόνος.

Το δράμα της Μεγάλης Εβδομάδας ακολουθεί η κάθαρση της Ανάστασης – κάτι που δεν πρόκειται να γίνει στην Ουκρανία, ούτε η άνοιξη θα φθάσει στις στέπες της. Αντιθέτως, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος ο πολεμικός χειμώνας να εγκατασταθεί μόνιμα στην Ευρώπη – εξαπλούμενος κιόλας.

Εμείς εδώ έχουμε τα δευτερεύοντα μπρος στον πόλεμο προβλήματα της ακρίβειας και των συνεχών διορθωτικών εκτιμήσεων για όλο και μεγαλύτερη ακρίβεια, όλο και μικρότερη ανάπτυξη – και της κοβίντ το πρόβλημα που εξακολουθεί να επιμένει σε υψηλά επίπεδα, με πενταπλάσια καθημερινά θύματα σε σχέση με την Ένωση.

Μου φαίνεται αυτός είναι ο εγκυρότερος δείκτης της κατάστασης όλης της χώρας, όχι μόνο του συστήματος υγείας. Της οικονομίας της, των κοινωνικών και ανθρώπινων σχέσεων, της πολιτικής της. Αναδεικνύει αλήθεια που οι συνεδριακές έγχρωμες υπερπαραγωγές των κομμάτων δεν μπορούν να κρύψουν: ζούμε σε χρεοκοπημένη χώρα δεύτερης κατηγορίας.

Τα σύννεφα της έγνοιας θα συνυπάρχουν λοιπόν με τα σύννεφα της τσίκνας, ανήμερα της Λαμπρής γιορτής – μακάρι να αποτελούν τα γιορτινά κόκκινα αυγά σημάδια πως τα πράγματα μπορούν να πάνε καλύτερα.

Headlines