Με αφορμή την περιπέτεια με την εξαφάνιση της 15χρονης κοπέλας από το Περιστέρι, το Χαμόγελο του Παιδιού αναδημοσιεύει την μαρτυρία μιας άλλης μητέρας που βρέθηκε αντιμέτωπη με την εξαφάνιση του παιδιού της.

Μέσα στο συγκεκριμένο μήνυμα συμπυκνώνεται η αγωνία μιας μάνας που προσπαθεί να σταθεί δίπλα στο παιδί της, να διαχειριστεί τις δυσκολίες που ένας έφηβος ή μια έφηβη αντιμετωπίζει στις μέρες μας.

Όταν εγώ έλεγα «δεν αντέχω»

«Θα ήθελα να σας συστηθώ. Είμαι η μητέρα αυτής της κοπέλας. Και σας ευχαριστώ όλους για τις κοινοποιήσεις που σε ελάχιστο χρόνο ο θόρυβος πού έγινε κινητοποίησε διάφορους και γύρισαν το παιδί μου πίσω. Γιατί μόνο αυτό τους θορύβησε. Ίσως να έλαβαν και το μήνυμα ότι αυτή τη φορά δεν θα το άφηνα έτσι στα ντουλάπια κάποιων υπηρεσιών.

Πραγματικά σας ευχαριστώ!

Και θα απαντήσω σε κάποιους Όχι για να απολογηθώ, για να γνωρίζουν όταν τους συμβεί τι θα αντιμετωπίσουν.

Λοιπόν… ….. Θα σας πω τι έκανα εγώ όχι τι δεν έκαναν κάποιοι. Όλο αυτόν τον καιρό λοιπόν μέχρι να βγει διαδικτυακά η εξαφάνιση, (δήλωση στην ασφάλεια είχε γίνει) έψαχνα έψαχνα έψαχνα. Μαζί μου έψαχναν φίλοι, συνάδελφοι αλλά και ένας αδερφός και μία νύφη που παράτησαν τα δικά τους παιδιά εν μέσω προετοιμασίας για τις πανελλαδικές για να την βρούμε. Και βρίσκαμε στοιχεία και λέγαμε και υπήρχαν μάρτυρες και και… Έχετε ιδέα τι σημαίνει παραβατικές ομάδες παιδιών; Συμμορίες;;;

Σας έχει τύχει να σας κοιτούν στα μάτια ενώ τους εκλιπαρείτε να σας πουν την αλήθεια και να ορκίζονται ότι δεν την έχουν δει ενώ οι ίδιοι την έχουν στο σπίτι; Σας έχει τύχει να δίνουν ψευδή στοιχεία στην αστυνομία και να μπορείτε να το αποδείξετε με μηνύματα και να μη γίνεται τίποτα;

Σας έχει τύχει να πρέπει να αποδείξετε το αυτονόητο; Ότι δεν μπορεί κάποιος να κρατα επί σειρά ημερών ένα παιδί χωρίς να το γνωρίζει η μητέρα που έχει δηλώσει ότι υπάρχει πρόβλημα; Σας έχει τύχει να απαγορεύσετε σε άνθρωπο να βάζει το παιδί σας στο σπίτι του και εκείνοι να αδιαφορούν; Δεν θα απολογηθώ ή δεν θα περιμένω την αξιολόγηση κάποιων για το τι έκανα όλα αυτά τα χρόνια για το παιδί μου. Έκανα πολλά! Και λάθη και καλα! Πώς ήταν το παιδί μου μέχρι πριν ένα χρόνο;

Άριστη μαθήτρια, καλή αθλήτρια, έπαιζε πιάνο, μιλούσε δύο ξένες γλώσσες….. Έχει όμως αυτό σημασία; Έχει διαφορά το παιδί που έχει καλές επιδόσεις από ένα παιδί που δεν έχει πιθανότατα την ευκαιρία να τα έχει όλα αυτά; Όχι καμία. Είναι τα παιδιά μας απλά !! Και έχουν δικαίωμα στη ζωή.

Βρέθηκε και μιλήσαμε και υποσχεθήκαμε… Δεν ξέρω ποια θα είναι η συνέχεια. Ένα μόνο είναι σίγουρο. Την επόμενη φορά που θα συμβεί, σίγουρα δεν θα δείτε φωτογραφία της κόρης μου θα δείτε φωτογραφία δική μου. Δεν θα περιμένω απολύτως κανέναν να ασχοληθεί στο πλαίσιο του οκταώρου εργασίας για τη ζωή του παιδιού μου. Δεν μου χει μείνει η πέτσα και δεν έχω να φοβηθώ τίποτα. Ούτε να μου σπάσουν το αυτοκίνητο ούτε να μου κλέψουν το σπίτι ούτε να ενοχλούν και να απειλούν νυχτιάτικα στα τηλέφωνα. Τα έχουν κάνει όλα και πια δεν με αγγίζει τίποτα. Ήταν η τελευταία φορά.. θα παρακαλούσα λοιπόν , αν κάποιοι έχουν την ανάγκη να δείξουν πόσο σπουδαίοι γονείς είναι, ας γράψουν για μένα. Ας αφήσουν το παιδί μου ήσυχο. Αυτό χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή ηρεμία !!!και θα ήμουν ευγνώμων αν το σεβόσαστε.

Σας ευχαριστώ όλους για τις κοινοποιήσεις για την αναστάτωση που δημιουργήθηκε σε κάποιους αλλά κυρίως τη συνεργάτιδα του χαμόγελου του παιδιού που ασχολήθηκε με την υπόθεση μας και μου έδινε κουράγιο όταν εγώ έλεγα “Δεν αντέχω”».

Πριν κάποια χρόνια μια μητέρα δήλωσε «Η κοινωνική λειτουργός του Χαμόγελου, με άκουγε… δεν προσπαθούσε να μου πει τα δικά της ούτε να με κρίνει που χάθηκε το παιδί μου. Μου μιλούσε και ένιωθα να μου κρατάει το χέρι. Μαζί θα το περάσουμε μου έλεγε και έπαιρνα κουράγιο για να συνεχίσω και να μην κάνω κακό στον εαυτό μου» Πηγή: www.rosa.gr

Headlines