Να νικήσει η ελπίδα το σκοτάδι

Το φετινό Πάσχα είναι κάπως παράξενο.

Από τη μια καταλαβαίνω ότι όλοι μας έχουμε ανάγκη να ζήσουμε ένα Πάσχα όπως παλιά, να μπορέσουμε να κινηθούμε ελεύθερα, τώρα που η πανδημία δείχνει να είναι σε καθοδική πορεία, να πάμε στη φύση, να χαρούμε την επαφή με τους δικούς μας ανθρώπους.

Από την άλλη, ζούμε σε μια εποχή που κυριαρχεί ο φόβος και η αγωνία.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία έβαλε τέλος στην ψευδαίσθηση ότι είχαμε ξεπεράσει την εποχή του κινδύνου παγκόσμιας ανάφλεξης. Η ακρίβεια και η επιστροφή του πληθωρισμού απειλεί να γκρεμίσει την ελπίδα ότι μπαίνουμε σε μια περίοδο οικονομικής ανάπτυξης.

Η κλιματική αλλαγή υπενθυμίζει πόσο επείγον είναι να αλλάξουμε παραγωγικό μοντέλο.

Μέσα σε όλα αισθανόμαστε χωρίς προσανατολισμό και αναζητούμε να βρούμε σημεία αναφοράς και εργαλεία για να κατανοήσουμε τον κόσμο και τη συγκυρία στην οποία ζούμε.

Και πολλές φορές την αίσθηση έλλειψης σημείων αναφοράς και προσανατολισμού επιτείνει και το γεγονός ότι η δημόσια συζήτηση δεν στέκεται στο ύψος των προκλήσεων.

Ώρες-ώρες είναι σαν να επιδιώκουμε να ασχολούμαστε με το δευτερεύον για να μη χρειαστεί να αναμετρηθούμε με τα πραγματικά προβλήματα.

Παρότι, όλα αυτά δεν μειώνουν τελικά ούτε την αγωνία, ούτε το φόβο.

Και ξέρουμε καλά ότι ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Αυτός που οδηγεί στις χειρότερες επιλογές. Αυτός που ενισχύει τους πολιτικούς και τις ιδεολογίες που επενδύουν στον φόβο.

Όμως, πιστεύω ότι μπορούμε να βρούμε τη δύναμη και αντί να προσπερνάμε τον φόβο, να τον κοιτάξουμε κατάματα και να τον νικήσουμε.

Για να το κάνουμε αυτό χρειάζεται να θυμηθούμε τι είναι αυτό που κάνει μια κοινωνία δυνατή.

Αυτό δεν είναι η επίφαση ευμάρειας. Δεν είναι απλώς η καταναλωτική δύναμη. Δεν είναι κάποια ευφάνταστα συνθήματα, ή οι υποσχέσεις των πολιτικών.

Η δύναμη μιας κοινωνίας είναι η ενότητά της. Είναι η αλληλεγγύη της. Είναι η κοινή απόφαση για κοινή προσπάθεια.

Είναι η σκέψη και η γνώση όταν γίνονται πράξη.

Είναι ο διάλογος ως προσπάθεια για συναίνεση.

Είναι τελικά ο αγώνας που δίνουμε μαζί, γιατί μαζί ζούμε και μόνο μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Για να μην αφήσουμε τον φόβο να πάρει το πάνω χέρι και για να νικήσουμε το σκοτάδι.