Εκλογές Γαλλία: Θα γίνει «πύρρειος» η νίκη για τον Εμανουέλ Μακρόν;

Η ανακούφιση είναι τεράστια όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά και στην Ευρώπη, καθώς και στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, σε μια γεωπολιτικά κρίσιμη συγκυρία. Ο προβληματισμός ωστόσο περισσεύει…

Μπορεί ο Εμανουέλ Μακρόν να επικράτησε έναντι της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν -ο πρώτος που εξασφαλίζει μια δεύτερη θητεία στο Ελιζέ την τελευταία 20ετία- όμως η διαφορά είναι η μισή από τις 33 ποσοστιαίες μονάδες που είχε εξασφαλίσει έναντι και πάλι της Λεπέν στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές του 2017.

Και η νίκη του δεν είναι αμιγώς προσωπική, ως αναγνώριση του πολιτικού έργου της πρώτης προεδρικής θητείας του -όχι τυχαία, η αποχή ήταν πάνω από 28%.

Οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι στην κρίση του μεγαλύτερου μέρους του εκλογικού σώματος της Γαλλίας επικράτησε τελικά «το μη χείρον» απέναντι στην -αλλαγμένη μόνο ως προς το επικοινωνιακό φαίνεσθαι- γαλλική ακροδεξιά.

Μια επιλογή, που στα χρονικά της γαλλικής Πέμπτης Δημοκρατίας γίνεται συνολικά για τρίτη φορά (το 2002 στην αναμέτρηση Ζακ Σιράκ και Ζαν Μαρί Λεπέν και δις μεταξύ Μακρόν και Μαρίν Λεπέν το 2017 και φέτος), αλλά γίνεται πια όλο και πιο επικίνδυνα ρευστή και οριακή.

Ανοιχτοί «λογαριασμοί»

Υπό την Μαρίν Λεπέν, η ακροδεξιά βλέπει τα ποσοστά της διαρκώς να ανεβαίνουν, φτάνοντας φέτος σε πρωτοφανή επίπεδα.

Στα μάτια ολοένα και περισσότερων ψηφοφόρων, η ίδια δεν φαντάζει πια μια πολιτικός των άκρων.

Το ακροδεξιό κόμμα της, η Εθνική Συσπείρωση (όπως ξαναβάφτισε το 2018 το Εθνικό Μέτωπο που ίδρυσε πριν από μισό αιώνα ο θαυμαστης του καθεστώτος του Βισύ και αρνητής του Ολοκαυτώματος πατέρας της) δείχνει να νομιμοποιείται για σημαντικό τμήμα του εκλογικού σώματος -και δη στις ηλικιακές ομάδες κάτω των 60 ετών.

Αυτό δεν οφείλεται μόνο στην επιτηδευμένα στρογγυλοποιημένη προεκλογική ρητορική της Μαρίν Λεπέν, πίσω από την οποία επιχείρησε να συγκαλύψει το ακραιφνώς εθνικιστικό, ευρωσκεπτικιστικό και μισαλλόδοξο πολιτικό πρόγραμμά της.

Σημαντικό μέρος της ευθύνης φέρει ο πρόεδρος Μακρόν και το μέγαλο μέρος του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου» -συμπεριλαμβανομένων των μέχρι πρότινος κομμάτων εξουσίας, των Σοσιαλιστών και των δεξιών Ρεπουμπλικανών, που πλέον απειλούνται με πλήρη αφανισμό από τον πολιτικό χάρτη.

Είτε γιατί απέτυχαν να παρουσιάσουν βιώσιμες προτάσεις και λύσεις στα πρακτικά, καθημερινά προβλήματα του σύγχρονου μέσου πολίτη.

Είτε γιατί την τελευταία πενταετία επέλεξαν να κλίνουν επιλεκτικά όλο και πιο δεξιά, προς άγρα ψήφων.

Μια δεύτερη θητεία με «αγκάθια»

Η άγρια καταστολή των «Κίτρινων Γιλέκων», ο νόμος για την καθολική ασφάλεια, ο πόλεμος στον «ισλαμιστικό αυτονομισμό» και, πρωτίστως, η νεοφιλελεύθερη πολιτική που του έδωσε το προσωνύμιο του «προέδρου των πλουσίων» κατά την έως τώρα παραμονή του στο Ελιζέ αφήνουν βαριά σκιά στη δεύτερη -και συνταγματικά τελευταία- προεδρική θητεία του Εμανουέλ Μακρόν.

Τώρα, εν μέσω ακρίβειας και πτώσης του βιοτικού επιπέδου, καλείται εκ των πραγμάτων να οδηγήσει την πολωμένη γαλλική κοινωνία και μια από τις ηγέτιδες χώρες και οικονομίες της ΕΕ μακριά από μια υποβόσκουσα εδώ και χρόνια και δη πολύπλευρη κρίση.

Αυτή τη φορά μάλιστα πιθανόν θα χρειαστεί να το κάνει με συγκατοίκηση, χωρίς κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Πρόκειται για το έτερο μεγάλο εκλογικό «στοίχημα» στη Γαλλία, που θα κριθεί στις βουλευτικές εκλογές του προσεχούς Ιουνίου.

Όχι τυχαία, τις αποκαλούν «τρίτο γύρο».

Ο προεδρικός υποψήφιος της ριζοσπαστικής αριστεράς -και επί τους ουσίας ο μεγάλος κερδισμένος του α’ γύρου των προεδρικών εκλογών- Ζαν Λικ Μελανσόν προωθεί συνεργασία του ευρύτερου χώρου της αριστεράς με στόχο την κατάκτηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.

Προς την ίδια κατεύθυνση, το κεντρώο κόμμα του Μακρόν «φλερτάρει» ανοιχτά με την σαρκοζική πτέρυγα των Ρεπουμπλικανών.

Η ακροδεξιά της Λεπέν υπολογίζει και πάλι στη σύμπραξη με τον επίσης ακροδεξιό Ερίκ Ζεμούρ.

Ως εκ τούτου, το επόμενο δίμηνο αναμένεται το λιγότερο «καυτό» και η πόλωση υψηλή στη Γαλλία, ενόσω το Παρίσι ασκεί την εκ περιτροπής εξάμηνη προεδρία της Ε.Ε. και οι διχασμένοι «27» βρίσκονται σε αναβρασμό για την επόμενη ημέρα, στη σκιά του πολέμου στην Ουκρανία και των κοινωνικο-οικονομικών συνεπειών της ενεργειακής κρίσης.