Τα γεγονότα δεν συγκινούνται από το Πάσχα. Σε πανδημία, οικονομία, πόλεμο, πολιτική αυξάνονται οι απειλές και μαζί τους η αβεβαιότητα.

Στο μέτωπο της πανδημίας η επιστημονική έρευνα δείχνει ότι όχι μόνο δεν βρισκόμαστε κοντά στην απαλλαγή από τον ιό, αλλά ότι οι μεταλλάξεις και οι συνέπειες των μεταλλάξεων πιθανότατα οδηγούν, παρά τα εμβόλια, σε ένα γενικευμένο «long COVID». Παράλληλα, στην Κίνα, ένα πολύ σκληρό, πολύ καθυστερημένο και πολύ μυστικό lockdown προκαλεί διπλή ανησυχία: για μια πιθανή, και πιθανώς πολύ επικίνδυνη, νέα εστία (δεν θα ήταν η πρώτη φορά που η Κίνα δεν μοιράζεται όσα γνωρίζει ή όσα υποπτεύεται με την υπόλοιπη ανθρωπότητα) και για έναν πέρα από τα όρια περιορισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (οι πληροφορίες αλλά και οι εικόνες από τον εγκλεισμό στη Σανγκάη και τη συμπεριφορά έναντι ανθρώπων και ζώων είναι ανατριχιαστικές). Ελαφρώς «στη ζούλα», λόγω του πολέμου και της απόσπασης της παγκόσμιας προσοχής, έχει ίσως αρχίσει να λαμβάνει χώρα, από ένα καθεστώς που δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν και για τίποτα, αλλά που επηρεάζει καθοριστικά τις παγκόσμιες εξελίξεις, ένα «πείραμα Μεγάλου Αδελφού», ικανό να αλλάξει, πολύ πέρα από την πανδημία, το πρόσωπο του κόσμου. Γι’ αυτό ο δημοκρατικός κόσμος, παρά τα άλλα του προβλήματα, δεν μπορεί ούτε να αδιαφορήσει ούτε να σιωπήσει.

Το ίδιο ισχύει και για το πολεμικό και για το οικονομικό εξαιτίας του πολέμου πεδίο. Στο πρώτο, αντί για αποκλιμάκωση, είτε λόγω της ουκρανικής αντίστασης και των ρωσικών αποτυχιών είτε λόγω διπλωματικών προσπαθειών, έχουμε πλέον περάσει σε μια περίοδο μεγαλύτερης από ποτέ έντασης, με τη συγκέντρωση μεν της επίθεσης σε ένα τμήμα της χώρας αλλά με τρόπο εξαιρετικά βίαιο και χωρίς καμία μέριμνα για τις ανθρώπινες ζωές.

Την τύχη της Μαριούπολης, που ισοπεδώθηκε αλλά αντιστέκεται (ή, ίσως, ισοπεδώθηκε γιατί αντιστέκεται) είναι πολύ πιθανόν στις προσεχείς μέρες να έχουν και πολλές άλλες πόλεις, ιδίως στην περιοχή του Ντονμπάς, αλλά όχι μόνο. Η σφοδρότητα της επίθεσης και η αύξηση των εγκλημάτων πολέμου καθιστούν συγχρόνως πιο δύσκολη, έως αδύνατη, την έξοδο από τον πολεμικό φαύλο κύκλο και προεκτείνουν, ως προς τον χρόνο αλλά και την ένταση, τις άλλες συνέπειες του πολέμου, με πρώτες τις οικονομικές. Κι εδώ είναι πολύ πιθανό να έχουμε εισέλθει ήδη σε μια περίοδο παγκόσμιου «long COVID», με ταυτόχρονη δομική αύξηση του δημόσιου χρέους στις περισσότερες χώρες, εγκατάσταση ενός υψηλού πληθωρισμού επίσης με δομικά χαρακτηριστικά και διόλου προσωρινού χτυπήματος στην παραγωγικότητα, την ανάπτυξη και το εμπόριο. Αυτά όλα τα στοιχεία δεν ενέχουν τίποτα το θετικό, καμία «ευκαιρία μέσα στην κρίση», αφού δεν είναι πλέον ο καπιταλισμός αυτός που πρέπει να εξανθρωπιστεί αλλά ο άνθρωπος που έχει χάσει το μυαλό του και το μέτρο.

Μπροστά σε τέτοιου μεγέθους γεγονότα, φαντάζει σχεδόν γραφικό να μιλήσουμε για την Ελλάδα και τα ειδικά ελληνικά προβλήματα. Δεν μπορώ όμως να μην κάνω αναφορά στο μνημείο δημοκρατικής υποχώρησης που αποτέλεσε το πρόσφατο Συνέδριο της αξιωματικής αντιπολίτευσης: το επίπεδο λόγου, σκέψης, άρνησης της πραγματικότητας και ενθρόνισης της εχθροπάθειας ως επίσημου κομματικού δόγματος απειλεί να κολλήσει «long COVID» σε ένα έτσι κι αλλιώς εξασθενημένο πολιτικό σύστημα. Ας ελπίσουμε, ελέω Ανάστασης, τα άλλα κόμματα να επιλέξουν άλλον δρόμο μέσα σε τόσα σύννεφα.

Headlines