Ο εξευτελισμός της Ρωσίας

Η καταστροφή της ρωσικής ναυαρχίδας στη Μαύρη Θάλασσα ήταν ένα ακόμα, το εντυπωσιακότερο μέχρι στιγμής, από τα πολλά εξευτελιστικά για τον ρωσικό στρατό επεισόδια της εισβολής στην Ουκρανία. Οι ήττες στο έδαφος υπήρξαν ουκ ολίγες: από τη γελοιοποίηση της πομπής των 60 χιλιομέτρων που κόλλησε στις λάσπες, μέχρι την αδυναμία τους να κατακτήσουν πόλεις της Ουκρανίας, παρά την ισχύ πυρός, τους όγκους δυνάμεων και τις πρωτοφανείς στον 21ο αιώνα αγριότητές τους. Τα περιστατικά είναι πάμπολλα. Ομως δεν οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι Ρώσοι έχουν ηττηθεί. Εχουν χάσει μάχες, αλλά πολύ δύσκολα θα έχαναν τον πόλεμο.

Οι τακτικές στρατιωτικές δυνατότητες της Ρωσίας δοκιμάστηκαν και απέτυχαν σε σχέση με εκείνο που όλοι περίμεναν. Οι αποτυχίες οδήγησαν στον αποκεφαλισμό δεκάδων αξιωματούχων των μυστικών υπηρεσιών και του στρατού. Και στην απώλεια χιλιάδων στρατιωτών και βαρέος οπλισμού. Αν η Ρωσία ήταν χώρα χωρίς τέτοιο οπλοστάσιο, θα μπορούσε κανείς να πει ότι το πρώτο βήμα για την τελική της ήττα έχει γίνει. Ομως επέστρεψαν με σαρωτική ισχύ και τυφλή βιαιότητα στα ανατολικά, όπου δεκάδες μεραρχίες σφυροκοπούν μέρες τώρα ανελέητα στρατό, υποδομές και αμάχους. Παράλληλα, η παγκόσμια ανησυχία ότι μπορεί να αποφασίσουν να χρησιμοποιήσουν πυρηνικά ή άλλα όπλα μαζικής καταστροφής, εντείνεται διαρκώς.

Είναι φανερό ότι όταν μία τέτοια χώρα φτάνει στο σημείο να γεμίζει εν μέσω πολέμου τις (ελεγχόμενες από το καθεστώς) εφημερίδες με αγγελίες πρόσληψης στρατιωτών, τότε έχει φτάσει πολύ κοντά στο σημείο να πρέπει πλέον να περιφρουρήσει την εξουσία της. Αλλωστε η Ρωσία έχει μακρά παράδοση σε ηγεσίες που τις καταπίνει το σκότος. Ομως πώς θα το κάνει, από την ώρα που οι Ουκρανοί εξακολουθούν και αμύνονται και μάλιστα με επιτυχία; Αλλά και που οι Ρώσοι (άλλη μία σοβαρή αποτυχία τους στο πεδίο) δεν κατάφεραν να αποκόψουν τις ουκρανικές δυνάμεις από τροφοδοσία με όπλα από το πολωνικό έδαφος; Η απάντηση είναι προφανής. Εξού και η αγωνία του Ζελένσκι να προετοιμαστούν για πυρηνικές επιθέσεις.

Ενα ακόμα όπλο του Πούτιν σε σχέση με τέτοια κλιμάκωση είναι ότι δεν περιμένει αντίστοιχη κλιμάκωση από τη Δύση. Ο,τι ήταν να γίνει, πρακτικά, έχει γίνει. Από τη στιγμή που η δυτική στάση εξαντλείται σε οικονομικά μέτρα και στην παροχή μεσαίου κυρίως οπλισμού στην Ουκρανία, που όμως δεν μπορεί να κάνει καταλυτική διαφορά, ο Πούτιν δεν περιμένει πια τίποτε πιο βαρύ. Οσο για τη διεθνή κοινή γνώμη, η οποία φυσικά θα πάγωνε, ο Πούτιν και η Ρωσία δεν δίνουν δεκάρα. Η θέση του στην ιστορία είναι ήδη δεδομένη. Εχει καταγραφεί ως αυτό που πραγματικά είναι: ένας αιμοσταγής επιθετικός δικτάτορας χωρίς αναστολές. Εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι τι θα συμβεί με τη θέση του μέσα στη Ρωσία και στη δική της καταγραφή της ιστορίας όπου, ασφαλώς, ως μόνιμη δικτατορία, θα γίνει διαφορετικά.

Ο Πούτιν κινδυνεύει πλέον σοβαρά από τις εξευτελιστικές ήττες του αν επικρατήσουν. Κινδυνεύει η θέση του. Ισως και η ζωή του. Γι’ αυτό είναι έτοιμος για όλα. Και δεν απειλεί μόνον την Ουκρανία, αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη να ανοίξει την πόρτα της έσχατης παράνοιας. Κάτι για το οποίο ασφαλώς είναι ικανός, ιδίως όσο τον αφήνουν. Ασφαλώς και είναι ικανός να το κάνει, αν παρά την έντασή της, αποτύγχανε και η νέα «θεοσεβής» ρωσική επίθεση της Μεγάλης Εβδομάδας, που ευλογήθηκε από το Πατριαρχείο Μόσχας…