Αναφέρεται ιστορικο-ανεκδοτολογικά πως όταν κάποια σύμμαχος-πόλη της Σπάρτης τής ζητούσε στρατιωτική βοήθεια οι Σπαρτιάτες έστελναν έναν μόνο άντρα. Εναν μόνο σπαρτιάτη πολεμιστή. Θεωρούσαν πως ήταν αρκετός – κι εδώ κοτζάμ Ρωσία έστειλε 200.000 στρατιώτες, αεροπλάνα, πλοία, άρματα και πυραύλους για να καταστρέψει ένα μόνο τάγμα, εκείνο του Αζόφ; Τι διάβολο τάγμα ήταν αυτό; Από απέθαντους Σπαρτιάτες σε κόμικ;

Σύμφωνα με την εγκυκλοπαίδεια «τάγμα» είναι ένας στρατιωτικός σχηματισμός αποτελούμενος από τέσσερις έως επτά λόχους και αριθμεί περίπου 1.200 άτομα. Αντε, ας το διπλασιάσουμε και ας πούμε πως το τάγμα του Αζόφ έχει 2.500, ή 5.000 στρατιώτες. Ε, πού είναι το θέμα για τους Ρώσους; Γιατί δεν έστειλαν τους επίλεκτους «Βάγκνερ» ή τους άλλους, τους πολύ άγριους των ειδικών δυνάμεων, να τελειώσουν την μπουγάδα και έχουν πρήξει όλον τον κόσμο με τη μυθολογία του «νεοναζιστικού τάγματος του Αζόφ» θαρρείς και πρόκειται για αήττητους πολεμιστές που πίνουνε το αθάνατο νερό και αναγεννώνται αενάως; Ενα τάγμα είναι ένα τάγμα και τίποτε παραπάνω – με δύο εύστοχους πυραύλους Κρουζ δεν μένει ούτε ρουθούνι.

Και τι θα πει «νεοναζιστικό τάγμα»; Ξέρουν εκεί στη Ρωσία κανένα τάγμα στον κόσμο που να είναι δημοκρατικό; Υπάρχει τάγμα όπου οι στρατιώτες ζυμώνονται, κάνουν γενική συνέλευση και αναπτύσσουν επιχειρήματα πριν δράσουν; Τι είναι, ρεμπέτ ασκέρ, ή μήπως οι Αναρχικοί της Ισπανίας που στη μεγάλη μάχη της Μαδρίτης δεν είχαν ποιον να τους δώσει διαταγές, διότι αρνούνταν ιδεολογικά την ιεραρχία και, όπως είχαν παραλύσει διότι ουδείς αποφάσιζε, ήρθανε οι συντεταγμένες, συμπαγείς φάλαγγες του Φράνκο και τους πήραν φαλάγγι; Υπάρχει τάγμα στον πλανήτη που να μην είναι «φασιστικής» δομής; Ολοι οι στρατιωτικοί σχηματισμοί έχουν αυστηρή και απαρέγκλιτη ιεραρχία, υπακούουν τυφλά σε διαταγές και εκτελούν χωρίς αμφισβήτηση – αυτός είναι ο στρατός ανέκαθεν, απ’ την εποχή του Πάνα που επετίθετο ξαφνικά και προκαλούσε πανικό (εκ του ονόματος βγήκε η λέξη) σύμφωνα με τον Πολύαινο. Δεν είναι ό,τι καπνίσει στον καθένα, ούτε ένας φανταράκος μπορεί να έχει άποψη, όταν οι επιτελικοί, οι στρατηγοί, οι αξιωματικοί, μέχρι και οι υπαξιωματικοί έχουν βγάλει ένα σωρό σχολές πολέμου, πριν εκτεθούν στο πεδίο. Ανεξαρτήτως της ιδεολογίας της χώρας, κάθε στρατός είναι «φασιστικός» δομικά, αυστηρός ιεραρχικά, αλλιώς δεν υπάρχει, είναι συμμορία, κάτι σαν τους Ληστές των Ορέων. Μια παρέα ετερόκλητων κατσαπλιάδων, ψωμοτύρι για ένα κανονικό στράτευμα.

Ενα στρατιωτικό τάγμα δεν είναι μπουλούκι αντιεξουσιαστών, ούτε εξεγερμένοι χωρικοί με τα δικράνια, ούτε χουλιγκάνοι που κάνουνε γιούργια στην αντίπαλη κερκίδα. Είναι μια μονάδα με παραδοσιακή δομή και διάφορα επίπεδα αυστηρότητας κι εκπαίδευσης, ανάλογα με την αποστολή της, τον ρόλο που θα παίξει σε μια σύγκρουση – πάντως δεν είναι εκκλησία του δήμου, ούτε φοιτητικό αμφιθέατρο δημοκρατικών διαδικασιών, που κι αυτό είναι υπό συζήτηση. Επομένως πού κολλάει το «νεοναζιστικό»; Στην ιδεολογία του πολυδιαφημισμένου (διότι διαφήμιση του κάνουν) τάγματος του Αζόφ; Και αν είναι νεοναζιστικό, σταλινοφρενές, κομμουνιστολάγνο, ή δημοκρατικό, τι τους κόφτει τους Ρώσους; Σε άλλη χώρα ζει και είναι θέμα, ή πρόβλημα των Ουκρανών – ή μήπως στη Ρωσία τα τάγματα είναι «δημοκρατικά» και αποτελούνται από μαμάδες-Τερέζες που εκπαιδεύονται στην ποίηση κι όχι στα όπλα και στην υπακοή; Το αντίθετο γνωρίζουμε για τον ρωσικό στρατό και για τη σιβηρική εκπαίδευση, και για τους Βάγκνερ, τους Σπετσνάζ, τους Τσετσένους και τις κολασμένες ειδικές δυνάμεις – έτσι είναι παντού ο στρατός και πολύ χειρότερα.  Δεν πρωτοτυπεί κανείς, πουθενά. Ενα τάγμα δεν είναι ΜΚΟ, ούτε μια ομάδα από τρυφερούς ικέτες. Δεν κάνει δαντελοπλεχτική, ούτε διαδίδει τη Βίβλο.

Και τα τάγματα του Μεταξά ήτανε «φασιστικής» ιδεολογίας αλλά πολέμησαν υπέρ της πατρίδας τους και κατατρόπωσαν τους ιταλούς φασίστες – ιδού το ιδανικό παράδειγμα όπου η ιδεολογία δεν παίζει κανέναν ρόλο. Και τα κομμουνιστικά τάγματα του Στάλιν ακριβώς το ίδιο έκαναν: υπέρ πατρίδος πολέμησαν – άσχετα αν ανακάλυψαν αιφνιδίως τη λέξη «πατρίδα», μετά από πολύχρονη διεθνιστική, ρητορική παπάντζα. Και αφού το τάγμα του Αζόφ (που ξέρουμε ότι αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς έγινε στις συνθήκες της σύγκρουσης) πολεμάει υπέρ της πατρίδας του και οι φαντάροι και οι αξιωματικοί του πέφτουν υπέρ της Ουκρανίας, δεν τους πρέπει επίκριση – η ιδεολογία του καθενός αποτελεί εν προκειμένω τριτογενές ζήτημα. Και μη θίγουνε οι Ρώσοι πολύ πολύ τέτοια θέματα, διότι ποιοι είναι οι πρώτοι που υπέγραψαν στα 1939 με τους Ναζί το σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότοφ; (Για να μην ξεχνιόμαστε.)

Είναι, δηλαδή, αφελής όλη αυτή η απλοϊκή, αναδρομική προπαγάνδα περί «νεοναζιστικού» τάγματος και «ουκρανών εθνικιστών» – τότε οι εισβολείς τι είναι; Διεθνιστές, ή ο Στρατός της Σωτηρίας; Απελευθερωτές, που ισοπεδώνουν πόλεις και χωριά για να τα απελευθερώσουν απ’ τον εαυτό τους; Και αν οι Ουκρανοί που πολεμούν είναι (αμυντικά) εθνικιστές πολύ καλά κάνουν – τουλάχιστον σύμφωνα με εκείνο που έλεγε ο Μπρεχτ: «Δεν είμαι εθνικιστής, αλλά αν μου επιτεθεί ο εθνικιστής γείτονάς μου, τότε γίνομαι δυο φορές εθνικιστής». (Κι όποιος έχει αντίρρηση ας τον φάει ο λύκος.)

Με τέτοια νηπιακά προσχήματα πώς να πάει καλά η μπίζνα; Με τέτοια παιδαριώδη φαλκίδευση και ρητορική ποιον πείθουν; (Μα, όποιον θέλει από πριν να πειστεί. Τους ήδη προτηγανισμένους.) Η προπαγανδιστική αμηχανία που επικαλείται πεθαμένα λικέρ και ξεπερασμένα κλισέ του Β’ Παγκοσμίου πώς να βοηθήσει να πάει καλά η εισβολή και σε ποιο ηθικό πρόσχημα να πατήσει; Θα πεις, εδώ ο άλλος θυμήθηκε αίφνης και λέει να «σηκώσουμε πάλι τον ήλιο πάνω απ’ την Ελλάδα». Δεν μας έφτασε τόση ηλίαση, θέλουμε κι άλλη, από Ψεύτη-ήλιο; (Κατά Μιχάλκοφ.) Αλλά, έτσι γίνεται: όποιος έχει κεσάτια και αναδουλειές, παλιά τεφτέρια ξεσκονίζει. Ψιλο-υπεξαιρεί συνθήματα και πόζες, μασάει παλιά, ξινά σταφύλια. Και φτου κι απ’ την αρχή.

Headlines