Θα δούμε αγγλικό τελικό πάλι;

Το Τσάμπιονς Λιγκ μπαίνει στην τελική του φάση με τους ημιτελικούς. Η ερώτηση είναι αν έφτασαν σε αυτούς οι τέσσερις ομάδες που το άξιζαν. Και φυσικά ποιες δύο θα δούμε στο Παρίσι. Ας τα πάρουμε με τη σειρά.

Δύο

Στους ημιτελικούς φτάνουν δύο ισπανικές και δύο αγγλικές ομάδες. Ευτυχώς δεν θα παίξουν μεταξύ τους: τα ματς μεταξύ ομάδων από την ίδια χώρα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις δεν μου αρέσουν – αντέχω μόνο  συνάντηση ομόσταβλων στον τελικό που είναι έτσι κι αλλιώς μια γιορτή. Τώρα θα δούμε ισπανοαγγλικές μονομαχίες: τη Ρεάλ Μαδρίτης να αντιμετωπίζει τη Μάντσεστερ Σίτι και τη Βιγιαρεάλ τη Λίβερπουλ. Δίκαια έφτασαν όλοι αυτοί πολύ μακριά; Δικαιότατα.

Πέρασμα

Για τη Ρεάλ Μαδρίτης ο ημιτελικός είναι κάτι σαν υποχρεωτικό πέρασμα σε ένα σταθερό της ταξίδι. Αυτός θα είναι ο δέκατος τα δώδεκα τελευταία χρόνια. Η προϊστορία στο Τσάμπιονς Λιγκ (όχι στο Κύπελλο Πρωταθλητριών…) λέει πως αν τον περάσει κατακτά και το τρόπαιο. Το ότι έφτασε δίκαια σε αυτόν δεν χωρά αμφιβολία: η Ρεάλ Μαδρίτης έδωσε όλη την ομορφιά στο εφετινό Τσάμπιονς Λιγκ. Το παιχνίδι της με την Παρί στο Μπερναμπέου και τα δυο ματς με την Τσέλσι, συγκαταλέγονται στα ωραιότερα της σεζόν. Η Βάσιλισσα πάλεψε για να φτάσει στα προημιτελικά κι έκανε όχι μία, αλλά δυο υπερβάσεις. Στο Μπερναμπέου, όταν έχανε από την Παρί με 1-0 ήταν στο καναβάτσο: έπρεπε να βρει τρία γκολ σε μισή ώρα αφού είχε χάσει με 1-0 και το ματς στο Παρίσι. Βρήκε τα γκολ και προκρίθηκε κι όλοι είπαν πως μια δεύτερη άσκηση δυσκολίας τόσο μεγάλη δεν θα χρειαστεί να ξαναλύσει. Της προέκυψε μια πιο δύσκολη. Η ρεβάνς με την Τσέλσι έπρεπε να είναι μια τυπική διαδικασία μετά τη νίκη της με 3-1 στο Λονδίνο. Ομως οι πρωταθλητές Ευρώπης είχαν άλλη γνώμη κι έκαναν το 3-0 κυριαρχώντας. Στο 82′ η Ρεάλ ήταν εκτός τελικού: τότε σήκωσε το βλέμμα ο Μόντριτς κι είδε τον Ροντρίγκο. Η πάσα του στον νεαρό Βραζιλιάνο ήταν τέτοιας σπάνιας ομορφιάς που κανένας δεν ασχολήθηκε με το υπέροχο τελείωμα του μικρού που έστειλε το ματς στην παράταση. Εκεί μίλησε ο Μπενζεμά. Πέτυχε το ενδέκατο εφετινό του γκολ. Και μόνο για αυτόν η Ρεάλ δίκαια βρίσκεται και φέτος στα ημιτελικά.

Εκπλήξεις

Δίκαια είναι εκεί και η Βιγιαρεάλ. Αν η Βασίλισσα είναι η εκπρόσωπος των ισπανικών παραδόσεων η Βιγιαρεάλ είναι η εκπρόσωπος των ισπανικών νεοτερισμών. Παίζει άμυνα και αντεπιθέσεις κι όχι το γνωστό ισπανικό τίκι τάκα. Είναι κάτοχος του Γιουρόπα Λιγκ κι όχι μια ομάδα που βρήκε κάποιους που την υποτίμησαν και τα κατάφερε. Εκανε εκπλήξεις (το να πετάξεις έξω τη Γιούβε, πόσο μάλλον την Μπάγερν δεν είναι απλό), αλλά καμία από τις ομάδες που απέκλεισε δεν έχουν κάτι για να διαμαρτύρονται. Ο Ουνάι Εμερι είναι προπονητής με ειδικότητα στα νοκάουτ και το απέδειξε: η επιτυχία της δεν είναι τυχαία – άλλωστε συχνά πυκνά στην τετράδα των ημιτελικών φτάνει κάποιο αουτσάιντερ. Πέρυσι στον ρόλο αυτό ήταν η Τσέλσι, μόλις έκτη στο αγγλικό πρωτάθλημα. Και το Τσάμπιονς Λιγκ το κατέκτησε.

Πρέμιερ Λιγκ

Εννοείται ότι δίκαια φτάνουν στα ημιτελικά η Λίβερπουλ και η Μάντσεστερ Σίτι. Η Λίβερπουλ έχει κάνει έναν περίπατο μέχρι τώρα παρά τον δύσκολο όμιλο στον οποίο βρέθηκε: άφησε πίσω της την Πόρτο, τη Μίλαν και την Ατλέτικο Μαδρίτης που στους Αγγλους κάνει ζημιές. Στη συνέχεια απέκλεισε με συνοπτικές διαδικασίες την Ιντερ και την Μπενφίκα κερδίζοντας και τις δυο εκτός έδρας και στο πρώτο ματς. Η Μάντσεστερ Σίτι ζορίστηκε πιο πολύ γιατί είχε στον όμιλό της την Παρί και γιατί βρήκε στα προημιτελικά την Ατλέτικο Μαδρίτης που στη ρεβάνς τη ζόρισε. Ωστόσο όταν μιλάμε για τις δυο αυτές αγγλικές ομάδες πρέπει να έχουμε στα υπόψη μας ότι πιθανότατα είναι οι δυο καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη φέτος. Ο ανταγωνισμός τους στην Πρέμιερ Λιγκ είναι εντυπωσιακός: τα δυο μεταξύ τους ματς για το πρωτάθλημα έληξαν 2-2, ενώ η σύγκρουσή τους στον ημιτελικό του αγγλικού Κυπέλλου καθήλωσε την Ευρώπη – προκρίθηκε η Λίβερπουλ κερδίζοντας με 3-2, αλλά οι συγκινήσεις ήταν τεράστιες. Στο Τσάμπιονς Λιγκ η αίσθηση που δημιούργησαν είναι ότι έκαναν τη δουλειά τους. Η Λίβερπουλ είναι και αήττητη – η μόνη αήττητη μεταξύ των τεσσάρων που βρίσκονται στα ημιτελικά. Μην το ξεχνάμε.

Φαβορί

Υπάρχουν φαβορί; Η Ρεάλ μπορεί να δεινοπάθησε με την Τσέλσι, πλην όμως δεν θα φοβηθεί με τη Μάντσεστερ Σίτι: η παρουσία του παραδοσιακού καταλανού εχθρού Πεπ Γκουαρντιόλα είναι έξτρα κίνητρο για τους Μαδριλένους. Η Βιγιαρεάλ σίγουρα γνωρίζει ότι η Λίβερπουλ μετρά δυο αποκλεισμούς στη σειρά τα τελευταία χρόνια από ισπανικές ομάδες (προ τριετίας την απέκλεισε η Ατλέτικο και πέρυσι η Ρεάλ). Πλην όμως οι Αγγλοι θέλουν να ξανααναμετρηθούν: ο Κλο και ο Πεπ όταν βρίσκονται αντιμέτωποι ανταλλάσσουν όρκους αγάπης. Στην Ελλάδα, όταν στην μπασκετική Ευρωλίγκα π.χ. υπάρχει πιθανότητα ο Ολυμπιακός να παίξει με τον ΠΑΟ, όλοι μιλάνε για «κίνδυνο ελληνικού ντέρμπι στα play off». Αρκετοί οπαδοί δεν αντέχουν το ψυχοφθόρο της διαδικασίας. Αντίθετα στην Αγγλία και στην Ισπανία, κάθε φορά που υπάρχει πιθανότητα να αγωνιστούν αντιμέτωπες σε ευρωπαϊκό ματς ομάδες από τη χώρα τους, το θεωρούν εθνική διαφήμιση: και πολύ σωστά. Ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ είναι γιορτή: προκαλεί την προσοχή της οικουμένης, γίνεται βασικό θέμα συζήτησης παντού και έχει ως αποτέλεσμα υπερκέρδη. Να δούμε ισπανικό τελικό το θεωρώ απίθανο, να δούμε αγγλικό, όπως πέρυσι, πιο πιθανό.

Σπανίως

Οι μπουκμέικερς μοιάζουν να θεωρούν δεδομένη την παρουσία των δυο αγγλικών ομάδων στον τελικό. Ομως σπανίως στον τελικό φτάνουν οι ομάδες που περιμένουν και περιμένουμε. Χρόνια ολόκληρα περιμέναμε να δούμε ένα κλάσικο Μπαρτσελόνα – Ρεάλ στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ: για μια δεκαετία μοιράστηκαν τα τρόπαια αλλά τελικό με τη μία απέναντι στην άλλη δεν είδαμε ποτέ. Τα χρόνια του 2010, στον πρώτο κύκλο αγγλικής κυριαρχίας, περιμέναμε ένα Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – Λίβερπουλ: δεν καταγράφεται. Μετά περιμέναμε τον Μουρίνιο (με κάποια από τις ομάδες του) εναντίον του Μέσι: δεν συνέβη. Μετά θέλαμε την Μπάγερν του Πεπ Γκουαρντιόλα κόντρα στην Μπάρτσα: το είδαμε μόνο σε ημιτελικό. Φέτος προσωπικά περίμενα τους δυο πρωτοπόρους της Πρέμιερ Λιγκ στον τελικό. Οταν η διοργάνωση ξεκίνησε η Σίτι μου έμοιαζε βέβαιο ότι θα ξαναφτάσει στον τελικό – που έχασε πέρυσι. Στην πορεία προέκυψε πως και η Λίβερπουλ είναι σχεδόν άτρωτη. Φοβόμουν μη συναντηθούν μεταξύ τους μετά τους «16»: τελικά είναι στα ημιτελικά και οι δυο. Κι έχω κλείσει εισιτήρια για το Παρίσι για να τις δω: μια λαμπερή πόλη ταιριάζει στη λάμψη τους.