Οχι σε όλα

Υπάρχει ένα είδος που ευδοκιμεί στη δημόσια σφαίρα. Οι «όχι σε όλα». Αυτοί που έχουν ως θέση την αντίθεση, διάθεση μόνιμο θυμό και στόχο πάντα την καταγγελία. Είναι οι άνθρωποι που ξιφουλκούσαν κατά του υποχρεωτικού εμβολιασμού, χαρακτηρίζοντάς – κατά την προσφιλή τους συνήθεια – φασίστες αυτούς που τον επιβάλλουν, αλλά ταυτόχρονα ωρύονται κάθε φορά που τα κρούσματα ανεβαίνουν, ως συνέπεια της χαλάρωσης των μέτρων.

Θέλουν την επιστροφή των ανεμβολίαστων υγειονομικών στα νοσοκομεία, αντιτίθενται στα «εξοντωτικά πρόστιμα» σε καταστήματα και νυχτερινά κέντρα αφού «κάπως πρέπει κι αυτοί να δουλέψουν», διαφωνούν με τους αυστηρούς περιορισμούς, αλλά κάθε φορά που η Πολιτεία ανακοινώνει άρση κάποιων μέτρων είναι οι πρώτοι που θα βγουν με στατιστικούς πίνακες σε screenshot για να βροντοφωνάξουν «κοίτα τι πήγαν και έκαναν με 50 θανάτους την ημέρα».

Είναι εκείνοι οι πελάτες των εστιατορίων που γίνονται έξαλλοι κάθε φορά που τους ζητούν πιστοποιητικό εμβολιασμού, αλλά την ημέρα που ανακοινώθηκε ότι το μέτρο καταργείται από την 1η Μαΐου απεφάνθησαν πως «είναι ένα σχέδιο για να κολλήσουμε όλοι». Ενοχλούνται με τη χρήση μάσκας παντού, αλλά όταν αποφασίστηκε η κατάργησή της από την 1η Ιουνίου το θεώρησαν «ανεύθυνη πολιτική με τόσους διασωληνωμενους στα νοσοκομεία».

Θέλουν τουριστική περίοδο χωρίς αυστηρά μέτρα «για να δουλέψει ο τουρισμός που είναι η ατμομηχανή της οικονομίας και ματώνει» και τον Σεπτέμβριο που ανεβαίνουν τα κρούσματα, ωρύονται πως «ήταν δώρο στους παράγοντες του τουρισμού για να οικονομήσουν σε βάρος της δημόσιας υγείας».

Είναι αυτοί που χαρακτήριζαν εξοντωτικό το πρόστιμο των 100 ευρώ στους ανεμβολίαστους άνω των 60, αλλά τώρα χαρακτήρισαν κοροϊδία την κατάργησή του, αφού «ο κορωνοϊός είναι εδώ με τετραψήφιο αριθμό κρουσμάτων κάθε μέρα». Μια ανέξοδη και ξεκούραστη στάση, μια μόνιμη καταγγελία, ένας εμμονικά κόντρα ρόλος ανεξαρτήτως περιεχομένου.

Επιχειρηματολογία κενή λογικής, λόγος μόνιμα σε σχήμα οξύμωρο και προπαντός μπόλικη συνωμοσιολογία. Κάθε απόφαση πάντα κρύβει κάτι άλλο, που μόνο οι ίδιοι καταφέρνουν να αντιληφθούν και να ξεσκεπάσουν την κοροϊδία.

Στον κόσμο τους ως πολιτική δεν νοείται η θέση, παρά μόνο η αντίθεση. Μια καφενόβια λογική, χωρίς πραγματικό κόστος, καθώς κάθε στιγμή μπορούν να υποστηρίξουν κάτι και ταυτόχρονα το αντίθετό του. Αλλωστε τον λογαριασμό τον πληρώνουν άλλοι. Κάποτε κάπως έτσι κυβερνήθηκε η χώρα. Και τότε βέβαια τον λογαριασμό τον πλήρωσαν άλλοι.