Κώστας Γιαννόπουλος: «Εχουμε ζήσει στην ψυχή μας τα κυκλώματα των loverboys»

Μόλις δύο 24ωρα κράτησε η εξαφάνιση της 15χρονης Φωτεινής Γιαννοπούλου, τη Μ. Τρίτη, από το Περιστέρι. Και όμως ήταν αρκετά, μετά και την παρέμβαση του Χαμόγελου του Παιδιού που έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου από την πρώτη στιγμή, για να αναδειχθεί το φαινόμενο των λεγόμενων «loverboys», που αφορά κυκλώματα σωματεμπορίας και ναρκωτικών τα οποία βάζουν στο στόχαστρο, μέσω Διαδικτύου, εφήβους με προβληματικές οικογενειακές σχέσεις, κυρίως κοπέλες, οι οποίες πείθονται να το σκάσουν από το σπίτι και να τους ακολουθήσουν, με τραγικές για αυτές συνέπειες.

Η περίπτωση της ανήλικης από το Περιστέρι – η οποία είχε αίσιο τέλος με τον εντοπισμό της από τις Αρχές τη Μ. Πέμπτη στον Αγ. Παντελεήμονα και τη σύλληψη ενός 19χρονου Ρομά, μιας 17χρονης Ρομά και της μητέρας της για αρπαγή ανηλίκου – φέρνει στο φως δεκάδες τέτοιες ιστορίες οι οποίες συνδυάζουν το εξής εκρηκτικό μείγμα παραγόντων: γονείς ψηφιακά αναλφάβητους, διαλυμένες οικογενειακές σχέσεις, εφήβους με τάσεις φυγής και σχολικές κοινότητες αδιάφορες στα σημάδια που προμηνύουν τη δράση τέτοιων κυκλωμάτων.

«Είναι ένα φαινόμενο διεθνές που δυστυχώς συμβαίνει και στην Ελλάδα σε διαφορετικές μορφές. Στο εξωτερικό έχει πάρει καθαρά επαγγελματική μορφή, εκεί οι άνθρωποι πληρώνονται με συγκεκριμένο μισθό τον μήνα και παίρνουν τόσα χρήματα ανάλογα με το πόσες κοπέλες φέρνουν στο δίκτυο. Εδώ είναι περισσότερο στο πλαίσιο κάποιων οικογενειών, ομάδων, κυρίως Ρομά καταγωγής» σημειώνει ο πρόεδρος του Χαμόγελου του Παιδιού Κώστας Γιαννόπουλος μιλώντας στα «ΝΕΑ».

«Πρόκειται για μια διαδικασία που γίνεται πολύ έντονα στο Διαδίκτυο, από το απλό «να κάνουμε πλάκα, να επηρεάσουμε μια κοπέλα, να τη φέρουμε κοντά». Κυρίως είναι ενήλικοι. Ο συγκεκριμένος σε αυτήν την υπόθεση είναι 19-20 και είναι παντρεμένος. Οικογένεια ολόκληρη συμμετέχει σε αυτό το παιχνίδι. Είναι φαινόμενο που έχει να κάνει με την εκμετάλλευση ενός παιδιού που φεύγει από την προστασία της οικογένειας και βρίσκεται σε μια κατάσταση που δεν συνάδει με την ανηλικότητα. Συμβαίνει και συνέβαινε πάντοτε. Δεν είναι φαινόμενο των καιρών. Απλώς δεν έδιναν σημασία ούτε οι υπηρεσίες ούτε ο κόσμος για το τι πραγματικά συμβαίνει. Αν δείτε στο Χαμόγελο του Παιδιού, υπάρχουν περισσότερο φυγές κοριτσιών, συνήθως ελληνικής καταγωγής, που επηρεάζονται πολύ εύκολα από αυτές τις διαδικασίες. Εχουμε προβλήματα που δεν βγαίνουν στη δημοσιότητα, με οικογένειες που μπλέκουν σε καταστάσεις τέτοιες και ζουν το δράμα αυτό. Εχουμε και εμείς ιστορίες με παιδιά που μεγαλώναμε και μπλέξανε και με μεγάλη δυσκολία προσπαθήσαμε να τα κρατήσουμε. Και κάποια κοπέλα, δυστυχώς σε ενήλικη ζωή, που εγκλωβίστηκε πλέον σε αυτή την κατάσταση μόνιμα. Το έχουμε ζήσει, όχι στο πετσί μας, στην ψυχή μας» αναφέρει ο Κ. Γιαννόπουλος.

«Φροντίδα» και «αποδοχή»

Φως στα αίτια της ευαλωτότητας των παιδιών που παρασύρονται από τέτοιου είδους κυκλώματα ρίχνει ο ψυχολόγος του ΧτΠ, Στέφανος Αλεβίζος, ο οποίος κάνει λόγο για παιδιά που αποζητούν εκτός οικογενειακού πλαισίου «φροντίδα» και «αποδοχή».

«Εμείς παρακολουθούμε το φαινόμενο ως μια μορφή προσέλκυσης παιδιών και κακοποίησής τους. Η ηλικία της εφηβείας έχει πάρα πολλά δεδομένα που καθιστούν τα παιδιά έναν ευάλωτο στόχο. Κάποια από τα παιδιά, όχι όλα, θα απαντήσουν στα καλέσματα των «loverboys» μέσα από το Διαδίκτυο. Αυτό έχει να κάνει με μια περίοδο αναπτυξιακή που χαρακτηρίζεται από μια αμφισβήτηση του γονεϊκού ρόλου και στροφή των ματιών των παιδιών σε σημαντικούς άλλους, έξω από την οικογένεια. Είναι όμως κι ένα πολυδιάστατο φαινόμενο όπου μπορεί τα παιδιά-θύματα να χαρακτηρίζονται από έντονες συγκρουσιακές σχέσεις μέσα στην οικογένειά τους, δηλαδή να μην υπάρχει επικοινωνία. Αυτή την επικοινωνία, την ασφάλεια, τη φροντίδα, να την αναζητούν έξω και δυστυχώς το Διαδίκτυο, όπως εξελίσσεται, είναι ένα μέσο που μπορεί να προσφέρει στα παιδιά αυτή την ψευδή «φροντίδα» από άγνωστα άτομα. Δεν μιλάμε μόνο για κακοποιητικές οικογένειες ή αδιάφορες, μπορεί να μιλάμε και για οικογένειες που απλώς δεν έχουν αναπτύξει διαύλους ουσιαστικής επικοινωνίας» εξηγεί ο ψυχολόγος αναφέροντας πώς πρέπει να δράσουν οι γονείς.

«Και γονείς που κατέχουν βασικές γνώσεις του Διαδικτύου δεν θα πρέπει να εφησυχάσουν γιατί το Διαδίκτυο είναι ένα μέσο, η βασική διάσταση είναι η επικοινωνία μέσα στην οικογένεια. Επικοινωνία δεν είναι «να καθίσω κάτω να μιλήσω με το παιδί μου». Επικοινωνία εννοούμε αποδοχή συναισθημάτων, έλλειψη κριτικής, να τρώει τα μούτρα του το παιδί και να μη φοβάται ότι ο γονιός θα το μαλώσει, αλλά να ξέρει ότι θα είναι δίπλα του για να τα διορθώσουν όλα» αναφέρει ο Στ. Αλεβίζος, τονίζοντας ότι στατιστικά για τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι διαθέσιμα ούτε στο ΧτΠ ούτε στις Αρχές. «Είναι ένα φαινόμενο που εξελίσσεται μαζί με τη χρήση του Διαδικτύου, οπότε είναι κάτι που τώρα αρχίζουμε και παρακολουθούμε».