Η πτώση της Μαριούπολης είναι γεγονός πολύ οδυνηρό, αλλά για ουκ ολίγους οδυνηρότερο είναι το ότι αποχώρησε η Ευρυδίκη απ’ το «Survivor». Κι αυτό, βέβαια, είναι λιγότερο αβάσταχτο συγκριτικά, αν σκεφτείς πως υπάρχουν άνθρωποι που θα ξαναψηφίσουν Μανιό για να νικήσει τον Ιμπραήμ ή πως τελικά θα βρεθεί η κεταμίνη στου βοδιού το κέρατο. Είτε έτσι είτε αλλιώς, θα πορευτούμε αναστημένοι στην αμμοθύελλα του ανορθολογισμού, συν τα γηρατειά, το κορέκτ και την αποστείρωση.

Δεν υπάρχει προηγούμενο. Ο ζουμπάς και το Ντονμπάς, ενώ αρκετοί που δικαίως αποτροπιάζονται για την υπόθεση των παιδιών της Πάτρας, δεν νιώθουν κανέναν αποτροπιασμό για τα χιλιάδες παιδιά που σκοτώνονται στην Ουκρανία, ούτε βλέπουν στη στάση τους κάποιαν αντίφαση. Ισως το δεύτερο να το θεωρούν και προπαγάνδα, «προβοκάτσια» – να, μια λέξη που εξηγεί και θεραπεύει κάθε νόσο και που, αν την ξέρεις και την επαναλαμβάνεις, σου αρκεί για να βγάζεις μεροκάματο σε κάποια κόμματα. Λες «προβοκάτσια» ή «ιμπεριαλισμός», περνάς τις εξετάσεις, μέχρι που μπαίνεις και στη Βουλή κι εξασφαλίζεσαι διά βίου. (Αρκεί να υπακούς – ως επαναστάτης).

Γηρατειά, κορέκτ και αποστείρωση. Αλλοι, έχουν – δεν έχουν δουλειά, τα βάζουν με τη λαϊκή σάτιρα γνωστού ηθοποιού στο όνομα της ορθότητας – τι να κάνουμε, υπάρχει κι αυτή, πάντα υπήρχε, απ’ τα αρχαία χρόνια ως τα παλαιά και σύγχρονα βέβηλα άσματα στις επαρχιακές Απόκρεω και τα «Αντρικά Μουνάτα» που εξέδωσε ο έξοχος Γιώργης Μελίκης, την Κομέντια ντελ Αρτε, μέχρι το πώς τρίβουν το πιπέρι οι καλογέροι. Το χοντρό αστείο, ακόμα και υπερβολικό να είναι, έχει δικαίωμα ύπαρξης και είναι προτιμότερο απ’ τη μη μου άπτου κορεκτίλα, τον πούρο καθωσπρεπισμό και τον εστετίστικο έλεγχο που έχουν μεταμφιεστεί σε δικαιωματισμό.

Ο Ηλίας Πετρόπουλος, ανάμεσα σε άλλα, παραθέτει στη μελέτη του για το ρεμπέτικο τους μουρμούρικους στίχους:

Πού..ης τον π…τη αγαπά, που..να την που..να

Κι ο Γιάννης ο κωλομπαράς τούς παίρνει όλους σβάρνα

Λοιπόν; Τι να κάνουμε; Να απαγορεύσουμε το βιβλίο; Να αλλάξουμε τις λέξεις; Το ωραίο είναι, δηλαδή, ότι ενοχλούνται και κάποιοι που δεν τους στενοχωρούν οι σφαγές του Πούτιν, αλλά οι κακές εκφράσεις – να μη θυμίσω το κοινότοπο πως δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις αλλά χυδαίοι λεβέντες. Κι όποιος δεν αντέχει την άγαρμπη σάτιρα, ας κάνει ο ίδιος ποιοτικότερη, ευφυέστερη, επιπέδου Οσκαρ Ουάιλντ, ή ας σατιρίσει εξευγενισμένα εκείνον που σατιρίζει βάναυσα. Το ευκολότερο: δεν τον βλέπει, δεν τον ακούει και προτιμάει κάτι άλλο. Δημοκρατία έχουμε – αν και, κατ’ άλλους, ακόμα τον Ιμπραήμ.

Ζώντας, στις μέρες μας, μια τόσο φρικαλέα πραγματικότητα, με τα Μνημόνια, τον Καμμένο, τα εκατομμύρια θανάτους από Κόβιντ, την αποτρόπαιη εισβολή στην Ουκρανία και τις γνωστές θηριωδίες, τον εκτεταμένο ανορθολογισμό, την παράνοια, τις παιδοκτονίες και τα καθημερινά εξωφρενικά εγκλήματα, φαντάζει ακόμα πιο αβάσταχτο να καταπίνουμε αμασητί την κάμηλο και να διυλίζουμε τον κώνωπα τον ανωφελή, ανωφελώς. Είναι, απλώς, ασύμμετρο. Απάτη.

Και βέβαια, όταν κάποιος αρνείται την παιδαγωγική των γεγονότων, αρνείται να δει τα συμβαίνοντα στη Μαριούπολη και τις μαζικές εκτελέσεις πολιτών και δείχνει ευαισθησία μόνο για άσχετες παρωνυχίδες, πώς να υπάρξει μαζί του κάποια συζήτηση – πώς να κουβεντιάσεις με τον πακτωμένο, ιδεολογικοποιημένο καταναγκασμό που αποκλείει τον Λόγο, τον συλλογισμό; Την ακολουθία, τη σύγκριση, την απόφανση; Και μπροστά σε αυτά, τι σημασία μπορεί να έχει το καλό ή το κακό θεατρικό γούστο; Κι όταν κάποιος δεν μπορεί να κάνει βασικούς συλλογισμούς με αφορμή το εκκωφαντικό, κραυγαλέο Ουκρανικό, πώς μπορεί να αποφαίνεται για πιο σοφιστικέ θέματα, να υποδύεται τον εκλεπτυσμένο; Σύρε και κούρευε πατσές, ρε μάγκα.

Είπαμε: γενικευμένα γηρατειά. Και δεν μας φτάνουνε αυτά και οι αντιεμβολιαστές και η Λεπέν και ο έξαλλος, ζηλωτής παπάς που πήγε και τα έβαλε με μια αναξιοπαθή κυρία επειδή απλώς είναι trans, ο Βαρούφας που απέκτησε εμμονή με το χρηματιστήριο ενέργειας, διαβάζω, επιπλέον, σε εξόχως μεγαλοπρεπές πεντάστηλο ότι ο γλυκύτατος Μαραβέγιας έκανε το Πάσχα διακοπές στη Σύρο. Αυτό μάλιστα. Είναι είδηση.

Και βαδίζω με αγκομαχητά. (Τα-τα-τα). Συν το ότι υπάρχει και το βασανιστικό ερώτημα «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;». (Τα-τα-τα). Και αν στη Σαγκάη είναι ο σοσιαλισμός, τότε πού είναι η βαρβαρότης; Και αν ο Μάο έφαγε 20 εκατ. Κινέζους στην Πολιτιστική Επανάσταση, τότε πού είναι οι βάρβαροι; Ισως κάνω ανόητες ερωτήσεις. Κακόγουστες. Εκτίθεμαι, και το χειρότερο είναι ότι ενδέχεται να με επικρίνει και η Ζαχάροβα. Πώς μπορώ να αντέξω κάτι τέτοιο, ιδίως τώρα που ο γιατρός μού έχει επιβάλει να ελαττώσω τη ζάχαρη; (Δυστυχώς πρέπει να μετριάσω και το αλάτι – εκεί που αλάτιζα μέχρι και τις αντσούγες).

Κορέκτ και στη ζάχαρη. Κορέκτ και στο αλάτι. Με το πιπέρι ακόμα δεν προέκυψε – αλλά αυτό μας το συστήνουν όταν λέμε κακά λόγια. Απαράδεκτες λέξεις. (Πάντα αυτές φταίνε, όχι η πραγματικότητα την οποία εκφράζουν). Προσοχή, λοιπόν. Το κορέκτ επαγρυπνεί. Η αποστείρωση καραδοκεί. Ο «προοδευτικός» καθωσπρεπισμός ελλοχεύει όπως οι Βιετκόνγκ πίσω απ’ τους θάμνους. Και οι τοίχοι έχουν αφτιά, τα αφτιά έχουν ντουβάρια, και από εκεί μέσα σε παρατηρούν εξονυχιστικά. (Ψάχνουν μια τρίχα μες στη σούπα).

Κατά συνέπεια, τώρα που αναστηθήκαμε για άλλη μία φορά, οφείλουμε να είμαστε κομ-ιλ-φο. Υποταγμένοι, σεμνοπρεπείς, όχι προπετείς, σιδερωμένοι, συμβατικοί και διαρκώς απολογούμενοι σε κάποια αόρατη εξουσία της Ορθοέπειας. Και ολίγον αποστειρωμένοι – δεν βλάπτει.

Γηρατειά, κορέκτ και αποστείρωση. Το τρίδυμο της επιτυχίας. Αμα είσαι και λίγο αριστεριτζής, ακόμα καλύτερα. Θα έχεις αποδοχή, σίγουρα. Και να χρησιμοποιείς κλισέ, παλιά ανέκδοτα, παθιασμένα στερεότυπα, σε εναλλαγή με σοβαρό, βαρύγδουπο ύφος. Σαν παλιός γυμνασιάρχης. Ή πλαγιοδρόμησε. Λιμάρισε τις αιχμές. Συμμαζέψου. Γιατί αλλιώς θα σε στοχοποιήσουν κι ύστερα με τι όρεξη θα φας το μεσημέρι τις πέρδικες;

Headlines