Θλίψη στον χώρο του ποδοσφαίρου που θρηνεί την απώλεια του σπουδαίου Ίβιτσα Όσιμ, καθώς ο άλλοτε προπονητής του Παναθηναϊκού έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών την Πρωτομαγιά.
Πολύ άσχημη η σημερινή μέρα (1/5) για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο που θρηνεί την απώλεια ενός σπουδαίου ανθρώπου και προπονητή. Ο Ίβιτσα Όσιμ «έφυγε» από τη ζωή στα 81 του χρόνια καθώς άφησε την τελευταία του πνοή στο Γκρατς όπου διέμενε τα τελευταία χρόνια.
Ο Όσιμ αποτέλεσε μία από τις πιο εμβληματικές μορφές στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο αφήνοντας το στίγμα του και στην Ελλάδα όπου πέρασε από τον πάγκο του Παναθηναϊκού τη διετία 1992-1994 πανηγυρίζοντας μάλιστα δύο τρόπαια. Το Κύπελλο Ελλάδος το 1993, αλλά και το Super Cup την ίδια χρονιά.
Ο Όσιμ γεννήθηκε στο Σαράγεβο το 1941 και η πορεία του στο ποδόσφαιρο ξεκίνησε το 1959, ως παίκτης της Ζελέζνιτσαρ. Στην ίδια ομάδα άρχισε και τα πρώτα του προπονητικά βήματα το 1978, μένοντας στον πάγκο της μέχρι το 1986.
Στη συνέχεια, ακολούθησε η εθνική ομάδα της Γιουγκοσλαβίας (1986-92), η Παρτίζαν (1991/92), ενώ την επόμενη διετία ακολούθησε η θητεία του στον Παναθηναϊκό.
Μετά τους «πράσινους» ο Όσιμ μετακόμισε στην Αυστρία και την Στουρμ Γκρατς, στην οποία εργάστηκε από το 1994 μέχρι το 2002 και κατέκτησε δύο πρωταθλήματα, τρία Κύπελλα και τρία Σούπερ Καπ. Από το 2003 μέχρι το 2006 πήγε στην Ιαπωνία για λογαριασμό της Τσίμπα Γιουνάιτεντ, ενώ το 2006/07 ήταν στον πάγκο της εθνικής ομάδας της ασιατικής χώρας.
Τα πρώτα σοβαρά προβλήματα με την υγεία του ξεκίνησαν το 2007, καθώς τον Νοέμβριο εκείνου του έτους υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο, το οποίο τον κράτησε σε κώμα δέκα ημέρες.
Για σχεδόν 9 ώρες η Πόπη, μητέρα του βρέφους που πέθανε όπως ισχυρίζεται στα χέρια της φίλης της Ειρήνης στην Αμαλιάδα, κατέθεσε στους αξιωματικούς του Τμήματος Ανθρωποκτονιών στη ΓΑΔΑ
Με τρομερό Φουρνιέ (20π.) και εξαιρετικούς Βεζένκοφ και Βιλντόζα, ο Ολυμπιακός πήρε το θρίλερ απέναντι στη Μακάμπι με 94-91 και πέτυχε την 7η νίκη του στη Euroleague και 5η σερί.
Το πολυαναμενόμενο sequel του Μονομάχου μπαίνει στην κινηματογραφική αρένα με το βραβευμένο με το Χρυσό Λέοντα στη Βενετία Πέδρο Αλμοδοβάρ να διεκδικεί το δικό του -αφοσιωμένο- κοινό.
