Η Λευκάδα, το προικισμένο από τη φύση νησί του Ιονίου απέναντι από τις ακαρνανικές ακτές, κατοικήθηκε από την απώτατη αρχαιότητα, και πιο συγκεκριμένα από τη Μέση Παλαιολιθική Εποχή.

Τα ανασκαφικά ευρήματα οδηγούν στην υπόθεση ότι οι πρώτοι έποικοι έφθασαν στο νησί στα τέλη της Αρχαιότερης Νεολιθικής Περιόδου (γύρω στο 5900 π.Χ.), προερχόμενοι ίσως από την ενδοχώρα της Νότιας Βαλκανικής.

Η ανθρώπινη παρουσία και δραστηριότητα συνεχίστηκε κατά την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού και τη Μεσοελλαδική Εποχή.

Ελάχιστα είναι τα αρχαιολογικά δεδομένα και οι φιλολογικές μαρτυρίες για το χρονικό διάστημα από τη Μυκηναϊκή Περίοδο έως το τελευταίο τέταρτο του 7ου αιώνα π.Χ.


Πηγή: Περιφερειακή Ενότητα Λευκάδας/lefkada.gr

Περί τα τέλη του αιώνα αυτού Κορίνθιοι κατέλαβαν και εποίκισαν τη Νήρικο, παλαιά πρωτεύουσα του νησιού.


Πηγή: Περιφερειακή Ενότητα Λευκάδας/lefkada.gr


Κοντά στο χωριό Καλλιγόνι, νοτίως της πρωτεύουσας του νησιού, σώζονται λείψανα του θεάτρου και του οχυρωματικού περιβόλου της αρχαίας Λευκάδας.

Κατά τη διάρκεια του 5ου αιώνα π.Χ. το νησί γνώρισε περίοδο ακμής και έλαβε μέρος τόσο στους Περσικούς Πολέμους όσο και στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, στο πλευρό της Kορίνθου.

Μετά τη μάχη της Χαιρώνειας (338 π.Χ.) κατελήφθη από τον Φίλιππο Β’ και παραχωρήθηκε στην Ηπειρωτική Συμμαχία, ενώ μετά το θάνατο του βασιλιά της Ηπείρου Πύρρου (272 π.Χ.) η Λευκάδα κατέστη ανεξάρτητη και προσχώρησε στο Κοινό των Ακαρνάνων.

Το 197 π.X. υποτάχθηκε στους Pωμαίους και εντάχθηκε στην επαρχία της Nικόπολης.

Τα αρχαιολογικά δεδομένα μαρτυρούν τη συνέχιση της ανθρώπινης παρουσίας στο νησί έως και τον 3ο αιώνα μ.Χ.

Κατά τους Πρώιμους Bυζαντινούς Xρόνους ανήκε στην επαρχία Aχαΐας και γνώρισε περίοδο παρακμής.

Η Λευκάδα ακολούθησε την τύχη των άλλων Eπτανήσων και μετά την κατάληψη της Kωνσταντινούπολης από τους Φράγκους (1204) πέρασε στο Δεσποτάτο της Hπείρου.

Στα κατοπινά χρόνια άλλαξε διάφορους κυρίους, ωσότου πέρασε στην κυριαρχία της οικογένειας των Tόκκων.

Παρά τις προσπάθειες των Ενετών το νησί ουσιαστικά πέρασε στους Tούρκους μετά τον A’ Ενετοτουρκικό Πόλεμο και έως το 1684.

Έκτοτε η ιστορική πορεία του υπήρξε κοινή με των άλλων Eπτανήσων.

Η Λευκάδα και τα κοντινά σε αυτή νησιά αποτέλεσαν καταφύγιο – ορμητήριο αγωνιστών κατά την Επανάσταση του 1821.

Το νησί, όπως και τα άλλα Επτάνησα, ενώθηκε με την Ελλάδα στις 21 Μαΐου 1864.

Το ιερό του Απόλλωνα και το «Πήδημα της Σαπφούς»

Στο νότιο άκρο της Λευκάδας ορθώνεται ο φάρος Δουκάτο, στην κορυφή ενός απόκρημνου βράχου του ομώνυμου ακρωτηρίου, που είναι επίσης ευρέως γνωστό ως Λευκάτας, Κάβος Κυράς ή Νηράς.


Στη θέση όπου είναι χτισμένος ο φάρος βρισκόταν το ιερό του Λευκάτα Απόλλωνα, το σημαντικότερο της Λευκάδας.

Σύμφωνα με αρχαίους συγγραφείς, προς τιμήν του θεού τελούνταν καθαρτήριες τελετές και εξιλαστήριες θυσίες, καθώς και εορτές με αγώνες.


Σε παλαιούς χάρτες η ίδια θέση σημειώνεται ως «Πήδημα της Σαπφούς», καθώς, σύμφωνα με τη μυθολογική παράδοση, εδώ αυτοκτόνησε η Σαπφώ.

Η φημισμένη λυρική ποιήτρια από τη Λέσβο, η «δεκάτη Μούσα» των αρχαίων, πήδηξε από τα λευκά βράχια του Λευκάτα (σύμφωνα με μια εκδοχή, η «Λευκάς Πέτρη» του Ομήρου), όταν ο ωραιότατος νέος Φάων, ακόλουθος της Αφροδίτης, αποποιήθηκε τον έρωτά της.

Το φρούριο της Αγίας Μαύρας

Το φρούριο της Αγίας Μαύρας, βορείως της πόλης της Λευκάδας, κτίσμα του σικελού Iωάννη Oρσίνι (αρχές 14ου αιώνα), αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα οχυρωματικής αρχιτεκτονικής στις λατινοκρατούμενες περιοχές του Ιονίου.


Η σημερινή μορφή του φρουρίου είναι αποτέλεσμα επισκευών και μετασκευών από Tούρκους και Ενετούς.


Πηγή: Περιφερειακή Ενότητα Λευκάδας/lefkada.gr


Πηγή: Περιφερειακή Ενότητα Λευκάδας/lefkada.gr


Πηγή: Περιφερειακή Ενότητα Λευκάδας/lefkada.gr

Οι «βόλτοι» της Λευκάδας

Στην περιοχή της Εγκλουβής, στο γραφικό οροπέδιο του Αγίου Δονάτου, το λεγόμενο «Βουνί», σώζονται παλαιά πηγάδια, ερειπωμένοι ανεμόμυλοι και οι «βόλτοι», περίτεχνα ξερολιθικά αγροτικά κτίσματα θολωτής μορφής, που ανάγονται τουλάχιστον στην περίοδο της Ενετοκρατίας.



Πηγή: Περιφερειακή Ενότητα Λευκάδας/lefkada.gr

Headlines