Ηνίκη του Μακρόν στις γαλλικές προεδρικές εκλογές δεν έκλεισε το ρήγμα που άνοιξε στη γαλλική κοινωνία. Η λαϊκίστικη παράταξη της Λεπέν ξεπέρασε το ψυχολογικό όριο του 40% και βρέθηκε σχετικά κοντά σε μία μεγάλη πολιτική επιτυχία. Ο Μακρόν δίχως να προκαλέσει ενθουσιασμό και να εμπνεύσει τον κόσμο για ένα καινούργιο ξεκίνημα εξασφάλισε τη νίκη σαν λύση ασφαλείας απέναντι στο άγνωστο που συμβόλιζε η αντίπαλός του. Αυτό όμως δεν πρόκειται να έχει διάρκεια. Και στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου θα επέλθει η τελική αναμέτρηση. Μετά την οποία θα φανεί εάν και πώς ο Μακρόν θα μπορέσει να εφαρμόσει τις αρχές και τις ιδέες του.
«Η Λεπέν διατήρησε την ηγετική παρουσία της Ακροδεξιάς στην παραδοσιακή εργατική τάξη και τους κατοίκους των μικρών πόλεων», σημείωσε με ακρίβεια ένας παρατηρητής των εκλογών. Kάποτε μιλούσαμε για τον «φασισμό της εργατικής τάξης» με αναφορά στον Χουάν Περόν στην Αργεντινή. Τώρα φαίνεται πως το φαινόμενο βρίσκεται και στη Γαλλία. Ο λαϊκισμός από ενδημικό χαρακτηριστικό χωρών της Λατινικής Αμερικής, με τον Περόν και την Εβίτα, τον Γκετούλιο Βάργκας στη Βραζιλία και τον Βισένσε Φοξ στο Μεξικό πέρασε, με τη μεσολάβηση του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη. Εκεί ρίζωσε στη Γερμανία με το AfD (Εναλλακτική για τη Γερμανία) αλλά εντυπωσιάζει, και όχι για πρώτη φορά, στη Γαλλία με τη Λεπέν. Η Αριστερά δεν μπόρεσε να υψώσει αδιαπέραστο τείχος, όπως είχε κάνει παλαιότερα, ενώ μεγάλο μέρος του βασικού κορμού όσων παραδοσιακά την υποστηρίζουν δεν δίστασε να προσεγγίσει τη Λεπέν και να σαγηνευθεί από τον λόγο και τα συνθήματά της. Η προσέγγιση αυτών των εκλογών, αν κάτι δεν αλλάξει δραματικά, θα οδηγήσει σε ταύτιση και φανατική υποστήριξη στο προσεχές μέλλον.
Είναι δεδομένο πως αν ο Μακρόν δεν αλλάξει πολιτική κατεύθυνση θα βρεθεί σε πολιτικό αδιέξοδο. Αυτό στο οποίο οφείλει να επικεντρωθεί για να ξεφύγει από το απειλητικό φάσμα του ακραίου λαϊκισμού είναι κατά κύριο λόγο η περισσότερη διαφάνεια, η λιγότερη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, η αναχαίτιση της θρασύτητας και της αύξησης των αριθμών των ισλαμιστών και η επιτακτική ανάγκη οι πολιτικές Αρχές να αφουγκράζονται περισσότερο τις ανησυχίες και τα άγχη του μέσου πολίτη. Να μην ακούν δηλαδή μόνο τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές ξεχωριστές ηγετικές ομάδες. Η επαρχία, οι νεότερες ηλικίες και τα λιγότερο προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, που σήμερα αισθάνονται εγκατάλειψη από την κεντρική ροή της πολιτικής ζωής, ζητούν ενδιαφέρον και προσοχή. Δυστυχώς τα μίντια και τα κυρίαρχα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δίνουν μεγάλη προσοχή στα λεγόμενα του κυρίαρχου πνευματικού κατεστημένου, αδιαφορώντας για τον απλό φιμωμένο πολίτη του οποίου τις ανησυχίες τα πανίσχυρα πολιτικά κέντρα αποκαλούν επαρχιωτισμό, προκαταλήψεις κι αδυναμία προσαρμογής στη σύγχρονη εποχή.
Ενας άλλος μισητός εχθρός είναι η ψυχρή και αδιάφορη γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Που ακούγεται συχνά μεγαλόστομη αλλά σχεδόν πάντα εγωιστική κι αναποτελεσματική. Το ίδιο ισχύει στο κομμάτι της εισροής μουσουλμάνων μεταναστών και του ρόλου τους. Ο λαός δεν τους θέλει. Οι Βρυξέλλες όμως επιβάλλουν κανόνες για την προστασία τους. Αυτά και κάποια άλλα πρέπει ο Μακρόν να αντιμετωπίσει, δραστικά και μετωπικά. Αν θέλει να αντιστρέψει το ρεύμα. Για να μη μεταβληθεί ο πολιτικός χάρτης της Ευρώπης.
«Είναι που αγαπάω ρε παιδί μου...» λέει ο Λάκης Λαζόπουλος όταν η ερώτηση αφορά το MEGA στο οποίο επιστρέφει με το Αλ Τσαντίρι Νιους. «Είναι για μένα μνήμη, ζωή, χαρά»
Μετά το «δεν είμαι Πασόκα δεν είμαι ούτε ΚΚΕ» του Σαββόπουλου, έρχεται το «Ούτε ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ΚΚΕ» που λέει ο Λάκης Λαζόπουλος όταν καλείται να επιλέξει και το ύφος του είναι... όλα τα λεφτά.
