Πόσες ακόμη γυναικοκτονίες;

Αυτή τη φορά είδα να γράφεται περισσότερες φορές η λέξη γυναικοκτονία στα σχετικά ρεπορτάζ.

Ακόμη και όσα μέσα αντιστέκονται στη χρήση αυτής της λέξης ήταν προσεκτικά και απέφυγαν τις αναφορές σε «έγκλημα πάθους» που στο παρελθόν ήταν η βασική μορφή της συσκότισης του προβλήματος.

Το «ήθελε να τον χωρίσει και τη σκότωσε» που αναφέρουν παρουσιάζεται στα περισσότερα ρεπορτάζ ως απόδειξη της ηθικής απαξίας και της βαναυσότητας αυτής της δολοφονίας και όχι ως «δικαιολογία» όπως στην παλαιότερη κάλυψη τέτοιων περιστατικών.

Ούτε έχουν βγει ακόμη οι διάφοροι σχολιαστές να γκρινιάξουν επειδή χρησιμοποιούμε τη λέξη «γυναικοκτονία».

Όμως, το πρόβλημα παραμένει: είχαμε μία ακόμη γυναικοκτονία.

Άλλη μια γυναίκα δολοφονημένη από τον άντρα της, επειδή πολύ απλά διεκδίκησε να έχει τη δυνατότητα να κάνει αυτή επιλογές για τη δική της ζωή.

Άλλη μια γυναίκα δολοφονημένη, επειδή ένας άντρας αποφάσισε ότι μια γυναίκα δεν έχει το δικαίωμα να τον αφήσει και ότι αυτός μπορεί να παίρνει αποφάσεις για αυτήν.

Άλλη μια γυναίκα δολοφονημένη, επειδή σε αυτή την κοινωνία εκπαιδεύουμε άντρες που πιστεύουν ότι κατά κάποιον τρόπο οι γυναίκες τούς ανήκουν, ότι πρέπει να τους υπακούν και εάν τολμήσουν να «σηκώσουν κεφάλι» θα πρέπει να τιμωρούνται.

Το έχουμε πει πολλές φορές: η τυπική ισότητα δεν αρκεί, όσο σημαντική και εάν είναι και όσα επιπλέον θεσμικά βήματα και εάν πρέπει να γίνουν σε αυτή την κατεύθυνση.

Το βασικό είναι να αλλάξουν οι στάσεις και οι νοοτροπίες των ανθρώπων και ιδίως των ανδρών.

Να μπορέσουμε, δηλαδή, να ξεριζώσουμε μια τοξική, πατριαρχική και τελικά εξουσιαστική εκδοχή «αρρενωπότητας» που συγκρούεται διαρκώς με το δικαίωμα των γυναικών στον αυτοκαθορισμό και στη δυνατότητα οι ίδιες να αποφασίζουν για τις ζωές τους και που οδηγεί στη βία και στις γυναικοκτονίες.

Οι άνθρωποι σε πάρα πολλές περιπτώσεις θυμώνουν, εξοργίζονται, στεναχωριούνται, νιώθουν αδικημένοι.

Όμως, ούτε δέρνουν, ούτε πολύ περισσότερο σκοτώνουν. Ακόμη και όταν είναι «εκτός εαυτού».

Χρειάζεται να πιστεύει κάποιος, βαθιά μέσα του, ότι η ζωή της άλλης είναι υποδεέστερη, ότι δεν έχει το δικαίωμα να παίρνει μόνη της αποφάσεις, ότι είναι σχεδόν κτήμα του, για να κάνει το πέρασμα στην ωμή βία.

Γιατί ακόμη και στις στιγμές της μεγαλύτερης φόρτισης το τι κάνουμε και τι δεν κάνουμε έχει να κάνει με το πώς είμαστε συγκροτημένοι ιδεολογικά και αξιακά.

Και οι άντρες που κάνουν γυναικοκτονίες, φτάνουν σε αυτές ακριβώς γιατί αυτό που νιώθουν ως «πάθος» είναι βαθιά ποτισμένο με σεξισμό και πατριαρχία.

Και αυτό είναι που πρέπει να ξεριζωθεί.

Δεν είναι απλώς θέμα «παιδείας», πιο σωστό είναι να μιλήσουμε για μια «πολιτιστική επανάσταση», για έναν νέο τρόπο να βλέπουν οι άνθρωποι τη ζωή τους, τις ανθρώπινες σχέσεις, τον έρωτα.

Για να μπει κάποτε τέλος στον φαύλο κύκλο της βίας κατά των γυναικών και των σωμάτων τους.