Οι ποιοτικές μετρήσεις που επεξεργάζονται στο Μαξίμου κρύβουν τα δικά τους μυστικά. Κάποια, όπως τα τραύματα που άνοιγαν οι λογαριασμοί του ηλεκτρικού ρεύματος, δεν χρειάζονταν καν δημοσκοπήσεις για να γίνουν ορατά. Το πακέτο ήταν γενναίο, καθώς εκτιμήθηκε ότι ήταν επιτακτική ανάγκη για άμεσες λύσεις, αφού οι πληγές θα μπορούσε να είναι βαθιές – τη στιγμή που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να μπει στον τελευταίο γύρο πριν από τις κάλπες. Κάποια άλλα προέκυψαν μέσα από ειδικότερο έλεγχο των ευρημάτων και επίσης οδηγούν σε μια νέα τακτική.

Τα ποιοτικά στοιχεία δείχνουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει περάσει πλέον το ανώτατο σημείο στη δική του αρχηγική καμπύλη. Μπορεί να είναι αυτός που ακόμη τραβάει το κάρο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι παρεμβάσεις του δεν κινητοποιούν – ούτε καν το δικό του ακροατήριο. Και ο βασικότερος λόγος δεν κρύβεται τόσο στο κυβερνητικό παρελθόν όσο στο ότι δεν διαθέτει πλέον μια φρέσκια εικόνα. Με συμπληρωμένα 14 χρόνια στην προεδρική καρέκλα, είναι ο αρχαιότερος αρχηγός στην πολιτική σκηνή – και ο χρόνος φθείρει. Δεν είναι συμπτωματικό ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης όσο και το κυβερνητικό επιτελείο εστιάζουν, επικοινωνιακά, σε αυτή την παράμετρο. Το 2015 ο Τσίπρας ήταν ένα ανερχόμενο, άφθαρτο πρόσωπο που μια κοινωνική πλειοψηφία θεωρούσε ότι άξιζε να δοκιμαστεί, αναλαμβάνοντας και την κυβερνητική ευθύνη. Το 2022 δείχνει μια πολυκαιρισμένη υπόθεση που δεν προκαλεί για νέα στοιχήματα.

Στη βάση αυτή, ο Τσίπρας αποτελεί το ισχυρό χαρτί στη σκηνή του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά χωρίς αντίστοιχη δυναμική στη μεγάλη σκηνή. Το δημοσκοπικό δείγμα απαντά ότι γνωρίζει πλέον τι να περιμένει – και, προφανώς, δεν περιμένει κάτι που θα εκπλήξει και θα προκαλέσει ανατροπές. Στην ίδια βάση, ο Μητσοτάκης θα κινηθεί στο εξής με στόχο να εμφανίσει τον Τσίπρα ως συνώνυμο του παρελθόντος, σε μια περίοδο δε που οι εξελίξεις είναι ραγδαίες σε κάθε επίπεδο. Πρόκειται για όπλο που μπορεί να περιορίσει τη δυσαρέσκεια και από τα κενά της δικής του κυβέρνησης, αφού κι ο ίδιος γνωρίζει καλά ότι στο τέλος της ημέρας η κυβέρνηση θα κριθεί και από τα δικά της βάρη.

Το βασικότερο, ωστόσο, για τον Μητσοτάκη είναι η κατεύθυνση της ΝΔ, που θα κρίνει και το κοινό στο οποίο θα απευθυνθεί την εκλογική ώρα. Το δίλημμα του ευρωπαϊκού δρόμου που μπορούσε να συσπειρώσει στην καρδιά της μνημονιακής περιόδου δεν είναι πλέον ισχυρό – ουδείς εκ των συστημικών πρωταγωνιστών αμφισβητεί τη θέση της χώρας στο οικοδόμημα της ΕΕ.

Η μάχη απέναντι στον λαϊκισμό επίσης δεν εγγυάται το τελικό αποτέλεσμα, καθώς δύσκολα θα αποτελέσει το εκλογικό διακύβευμα. Ο πολιτικός χώρος που εκπροσωπεί κάθε σχηματισμός μπορεί, εν τέλει, να είναι το ζητούμενο – και αυτός να διαμορφώσει το πλειοψηφικό ρεύμα. Το έκανε ο Εμανουέλ Μακρόν στη Γαλλία, επισφραγίζοντας με την επανεκλογή του την αναδιάταξη της γαλλικής πολιτικής σκηνής, το έχει ήδη επιχειρήσει ο Μητσοτάκης στο εγχώριο σκηνικό. Χειροκροτώντας τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη ή τον Κυριάκο Πιερρακάκη που θα βρίσκονται στο βήμα, οι γαλάζιοι σύνεδροι θα πρέπει να συνομολογήσουν ότι η ΝΔ δεν αποτελεί πλέον ένα κλασικό δεξιό κόμμα.

Αλλά μπορεί να καλύπτει ένα ευρύτερο φάσμα που ξεπερνά το Κέντρο και προσεγγίζει και τους κεντροαριστερούς που ακολουθούν τη «δύναμη της λογικής». Οι παραδοσιακοί διαχωρισμοί δεν θα λειτουργήσουν στις κάλπες του 2023 και ο Μητσοτάκης θέλει να αποτινάξει από τη ΝΔ τη ρετσέτα της «συντηρητικής παράταξης». Ο Μακρόν δεν αποτελεί έναν στρατηγικό σύμμαχο μόνο στα εθνικά ζητήματα, αλλά και στον πολιτικό σχεδιασμό του μέλλοντός μας. Απέναντι σε μια ριζοσπαστική Αριστερά και τις ακροδεξιές φωνές, ο χώρος είναι μεγάλος, όπως και οι ανησυχίες – προκύπτει κι αυτό από τις ποιοτικές μετρήσεις.

Συνεπώς, η εποχή και οι κρίσεις της – όπως η πανδημία και ο πόλεμος – δείχνουν πως «δεν υπάρχουν δεξιές και αριστερές συνταγές», αλλά μόνον αποτελεσματικές λύσεις που μπορούν να επαναχαράξουν τον πολιτικό χάρτη. Δίνοντας έμφαση και στην κοινωνική συνοχή, ο Μητσοτάκης το λέει πλέον ανοικτά ότι σκοπεύει να καταλάβει τον χώρο της «προοδευτικής δύναμης»…

Headlines