Θόρυβος

Πέρασαν κιόλας 12 χρόνια. Το τριπλό έγκλημα παραμένει ατιμώρητο. Ενα έγκλημα για το οποίο δεν έγιναν ποτέ πορείες διαμαρτυρίας, διαδηλώσεις ή συναυλίες. Ενα έγκλημα για το οποίο οι αναφορές γίνονταν επί χρόνια με συστολή, διότι στον δημόσιο διάλογο οι πιο ακραία αντιδημοκρατικές πράξεις βαφτίζονταν δίκαιη οργή και κυριαρχούσαν οι κραυγές για τις «αυτοκτονίες λόγω Μνημονίου». Εκείνοι βλέπεις, «δούλευαν σε μέρα απεργίας». Και αυτό για τους ευαίσθητους δικαιωματιστές ήταν επαρκής αιτία καταδίκης σε θάνατο.

Τα ονόματα της Αγγελικής, του Επαμεινώνδα, της Παρασκευής δεν γράφτηκαν ποτέ σε τοίχους. Δεν έγιναν ονόματα δρόμων, συνθήματα ή graffiti. Δεν υψώθηκαν για αυτούς κόκκινα γάντια. Διότι ο τρόπος της δολοφονίας τους δεν εξυπηρετούσε για να εργαλειοποιηθούν ως σύμβολα αγώνα. Ηταν τρεις άνθρωποι που βρίσκονταν στην εργασία τους, ενώ έξω γινόταν πορεία διαμαρτυρίας ενάντια στα Μνημόνια. Ακόμα και η πλακέτα που καθυστερημένα τοποθετήθηκε πριν από δύο χρόνια στη μνήμη τους, βανδαλίζεται κάθε τόσο. Κανείς δεν αντιδρά για αυτό, τις περισσότερες φορές δεν το μαθαίνουμε καν. Αλλωστε στη χώρα μας τα μεγαλύτερα εγκλήματα έχουν τις πιο σιωπηρές αντιδράσεις. Ο πραγματικός πόνος δεν κάνει θόρυβο. Δεν αντέχει την προσωπική προβολή. Οι πρωταγωνιστές επιδιώκουν να περνούν απαρατήρητοι.

Ακόμα θυμάμαι τη φωτογραφία των συγγενών των θυμάτων της Marfin την ημέρα που τοποθετήθηκε στα αποκαΐδια της τράπεζας η πλακέτα στη μνήμη τους και είχαν προσκληθεί πλάι στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Κυρτοί ώμοι, βλέμματα γεμάτα συστολή και σεβασμό. Κάτω από χαμόγελα ευγένειας, πόνος που αποτυπωνόταν στα μάτια. Το θυμάμαι αυτό το βλέμμα και το ξαναβλέπω μπροστά μου κάθε φορά που πετυχαίνω τη μητέρα του Θάνου Αξαρλιάν. Πόνος εκκωφαντικά βουβός. Μοναχικός. Και πάλι κανένας θόρυβος από την κοινωνία. Καμία πορεία διαμαρτυρίας, καμία συναυλία συμπαράστασης στο δράμα εκείνης της μητέρας. Κανένα σύνθημα.

Νομίζαμε ότι η εποχή του μίσους και του διχασμού είχε τελειώσει, όμως ακόμα η επικαιρότητα αντιμετωπίζεται οπαδικά. Ακόμα και οι τραγωδίες. Εσχάτως και ο πόλεμος. Μετά τον ασύλληπτο θόρυβο που δημιουργήθηκε για το μαγνητοσκοπημένο μήνυμα του ομογενούς Μιχαήλ από τη Μαριούπολη επειδή μετείχε στο τάγµα Αζόφ, επικράτησε µια παράξενη σιωπή για τον θάνατό του. Ενός ανθρώπου που έλεγε «είμαι ελληνικής καταγωγής, ο παππούς μου πολέμησε τους γερμανούς ναζί και τώρα παλεύω με τον ρωσικό ναζισμό» και ο οποίος έμεινε μέχρι την τελευταία στιγμή για να πολεμήσει για την πατρίδα του απέναντι σε μία υπερδύναμη και ενάντια σε σφαγείς και βιαστές παιδιών που ισοπέδωναν την πόλη του.

Καμία θλίψη, κανένας θόρυβος, καμία ευαίσθητη αντίδραση για έναν ομογενή που έπεσε στη μάχη ενάντια στους εισβολείς. Ο θόρυβος τελείωσε όταν ξεσπάσαμε επειδή μίλησε σε μαγνητοσκοπημένο μήνυμα στην ελληνική Βουλή. Και μετά πάλι σιωπή και επιστροφή στις κερκίδες για να φωνάξουμε συνθήματα για τον επόμενο αγώνα. Αυτά τα 12 χρόνια που μεσολάβησαν από το ατιμώρητο τριπλό έγκλημα της Μarfin μας είχαν κάνει να πιστέψουμε ότι ως κοινωνία ωριμάσαμε. Μεγαλώσαμε. Κι όμως, δεν ξεπεράσαμε ποτέ κάποιες παιδικές ασθένειες.