Πριν από λίγες ημέρες εξεδόθη η απόφαση  του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Αθηνών που αφορούσε του  θάνατο ενός νέου ανθρώπου 33 χρονών (του Ζακ Κωστόπουλου) που είχε πεθάνει το 2018 στο κέντρο της Αθήνας κάτω από σοκαριστικές συνθήκες.

Και είναι σίγουρο ότι το τηλεοπτικό υλικό με τα αλλεπάλληλα σφοδρά κτυπήματα εναντίον του παραπάνω νεαρού που προσπαθεί να διαφύγει από το κοσμηματοπωλείο , θα στοιχειώνει το υποσυνείδητό όλων μας για αρκετό καιρό.

Και βεβαίως μιλάμε για ένα άτομο το οποίο είχε ζήσει μέσα στην υπαρξιακή του ετερότητα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα της σύντομης ζωής του (και όλοι θα πρέπει να σεβόμαστε τη διαφορετικότητα που χαρακτηρίζει κάποιους συνανθρώπους μας).

Επιπλέον είναι ήδη γνωστό, ότι το ανωτέρω Δικαστήριο (στο οποίο συμμετέχουν και λαϊκοί δικαστές) επέβαλε στον κοσμηματοπώλη και το «μεσίτη» (για τα ανηλεή κτυπήματα που είχαν επιφέρει στον παραπάνω νεαρό) την  ποινή των 10 ετών κάθειρξης, δηλαδή τη μέγιστη ποινή που προβλέπει για το έγκλημα της θανατηφόρας σωματικής βλάβης το άρθρο 311 του Ποινικού Κώδικα.

Χωρίς μάλιστα να δώσουν οι δικαστές ανασταλτικό αποτέλεσμα στην έφεση ή να αποδεχθούν κάποια άλλη ελαφρυντική περίσταση (με αποτέλεσμα ο ένας τουλάχιστον εκ των καταδικασθέντων να εκτίει άμεσα την ποινή του στη φυλακή).

Υπό το πρίσμα αυτό θα ήθελα να διατυπώσω κάποιους σύντομους προβληματισμούς μου σε νομικό και κοινωνιολογικό επίπεδο για την υπόθεση τούτη.

Σε νομικό επίπεδο θα ήθελα να αναφέρω το εξής: Το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθηνών με την απόφασή του τιμώρησε τον κοσμηματοπώλη και το «μεσίτη» , αποδεχόμενο ότι και οι δύο είχαν «ενδεχόμενο δόλο» για το έγκλημα της θανατηφόρας σωματικής βλάβης.

Ή όπως είπε ο Εισαγγελέας στην αγόρευσή του «αν και είδαν ότι εντός του κοσμηματοπωλείου βρισκόταν (ο Ζακ Κωστόπουλος) σε κατάσταση πανικού, αν και είδαν ότι αιμορραγούσε , αν και γνώριζαν ότι μπορούσαν να προκαλέσουν το θάνατο του παθόντος….έδρασαν απερίσκεπτα και έπληξαν τον παθόντα ….».

Ωστόσο αναρωτιέμαι το εξής:

Με ποια ειδική αιτιολογία αποκλείστηκε από το παραπάνω Δικαστήριο ο προβληθείς ισχυρισμός, ότι οι καταδικασθέντες είχαν διαπράξει με ενδεχόμενο δόλο το έγκλημα  της ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΑΣ του άρθρου 299 του Ποινικού Κώδικα;

Όταν, μάλιστα και οι δύο καταδικασθέντες είχαν κτυπήσει με σκληρά χτυπήματα στο λαιμό τουλάχιστον 8 φορές τον παραπάνω άτυχο νεαρό  (όπως προκύπτει από το αποδεικτικό υλικό);

Και πόσες άραγε φορές είναι απαραίτητο να κτυπηθεί ένα θύμα, ώστε να γίνει δεκτό ότι ο δράστης αποδεχόταν -ως ενδεχόμενο- το θάνατό του;

Επίσης αναρωτιέμαι το ακόλουθο πράγμα:

Με ποια ιατροδικαστικά ευρήματα και με ποιους δικανικούς συλλογισμούς θεωρήθηκε, ότι μόνο τα αιματηρά χτυπήματα των δύο δραστών είχαν οδηγήσει  αιτιωδώς στο θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου και όχι και κάποια από τα κτυπήματα των αστυνομικών (οι οποίοι απαλλάχθηκαν εντελώς);

Θα περιμένουμε λοιπόν την αιτιολογία της ανωτέρω απόφασης!

Ότι και να πούμε πάντως σε κοινωνιολογικό επίπεδο η ιστορία τούτη αποτυπώνει την πλήρη αξιακή μας έκπτωση.

Γιατί; Γιατί  κάποιοι άνθρωποι με μια υπαρξιακή ιδιαιτερότητα ή με προβλήματα (: χρήστες) ζουν εγκαταλειμμένοι από το κράτος -ως παρίες- στο κέντρο  της Αθήνας ή άλλων μεγάλων πόλεων και αυτό δημιουργεί εκρηκτικά  προβλήματα ανασφάλειας και στους υπόλοιπους πολίτες .

Και έτσι οδηγούμαστε σταδιακά  στην ανομία και το χάος που «σπρώχνουν» κάποιους στην ολέθρια αυτοδικία!

Και αυτό είναι ντροπή για τη χώρα μας!

Γρηγόρης Καλφέλης – Καθηγητής Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ.

kalfelis@law.auth.gr

Headlines