Στα «Νέα Σαββατοκύριακο»: Η Γενοκτονία των Ποντίων

Η Γενοκτονία των Ποντίων του Κυριάκου Σαχανίδη, μαζί με τα «Νέα Σαββατοκύριακο»

H τραγική πορεία του ποντιακού ελληνισμού. Η γενοκτονία και ο ξεριζωμός.

Τα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή χιλιάδων προσφύγων που κατέφυγαν σε κάθε γωνιά της γης.

Η ιστορία και η παράδοση των αλησμόνητων πατρίδων μέσα από κείμενα, αφηγήσεις και σπάνιο φωτογραφικό υλικό.

Ενα μοναδικό έργο που συμβαλλει στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης.

Το έργο είναι αφιερωμένο στους αδικοχαμένους Ποντίους κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας 1914-1922, που υπέστησαν από τον τουρκικό εθνικισμό και εκπληρώνει μέσα από αυτό, το χρέος του απέναντι στην ιστορία και την παράδοση των αλησμόνητων πατρίδων και ιδιαίτερα της ποντιακής διαλέκτου που τείνει να εξαφανιστεί. Μέσα στις σελίδες του έργου ξετυλίγεται η τραγική πορεία του ποντιακού ελληνισμού κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας και του ξεριζωμού, καθώς και οι συνέπειες που σημάδεψαν τη ζωή χιλιάδων προσφύγων που κατέφυγαν σε κάθε γωνιά της γης.Το βιβλίο αναφέρεται με ιστορικά κείμενα αλλά και ποιήματα στην ποντιακή διάλεκτο και παράλληλα στην Νεοελληνική γλώσσα για την κατανόηση… επίσης πλαισιώνεται από σπάνιο φωτογραφικό υλικό.

Η ώρα της προσφυγιάς

Οι γειτονιές των προσφύγων δεν είχαν διαφορές. Ιδιος ο πόνος, ίδια η φτώχεια, η πείνα, η εγκατάλειψη, ίδια και τα όνειρα. Οι μνήμες από τη ζωή τους στην πατρίδα δεν τους κατέβαλαν. Αντίθετα, τους δυνάμωσαν. Οι αξίες και η εργατικότητά τους ήταν αρκετές για να ξαναγεννηθούν από τις στάχτες τους. Κάτω από το τσαλακωμένο φως ήξεραν ότι δε θα ξανασυναντήσουν γρήγορα χαρούμενα παιδιά να παίζουν. Δεν ήξεραν αν πηγαίνουν από τον θάνατο στη ζωή ή το αντίστροφο. Αλλωστε οι αποστάσεις δεν ήταν μεγάλες. Καραβάνια κυνηγημένων κουρελήδων. Φόβος, φρίκη, αγωνία, απόγνωση. Σκελετοί από τις κακουχίες, τις στερήσεις, την πείνα. Τα χωράφια περίμεναν για να βγάλουν λίγο καρπό. Παντού σκόνες, λάσπες, σκουπίδια. Παντού παράγκες. Σκελετοί, με καρφωμένες σανίδες πάνω τους. Ντουβάρια που τρικλίζουν και στραβά παράθυρα. Μοιάζουν σαν να έπεσαν από ψηλά. Βαμμένες από τον ήλιο και τη βροχή, με εκείνο το ακαθόριστο χρώμα που παίρνει το ξύλο όσο παλιώνει. Μια ζωή που δεν περιγράφεται σε λίγες σειρές… Οι Πόντιοι πρόσφυγες ήξεραν ότι σε λίγα χρόνια θα μπορέσουν να ξανακάνουν το θαύμα τους. Να ξαναφτιάξουν τα σπίτια και τα περιβόλια τους. Εχουν ζήσει τα χειρότερα, ξεφεύγοντας από το θάνατο. Οι μνήμες από το δύσκολο αγώνα μιας ζωής μπορούν να ξεχαστούν στην προσωπική διαδρομή του καθενός. Οι μνήμες του μυαλού ελέγχονται, οι μνήμες της ψυχής είναι το πρόβλημα…