Καταξιωμένες, αλλά και νεότερες χορογράφοι και σκηνοθέτες παρουσιάζουν στο Φεστιβάλ πρωτοποριακά έργα με περιεχόμενο κοινωνικοπολιτικό και με αιχμή το δίπολο ουτοπία/δυστοπία.
Από τις 3 ως τις 5 Ιουνίου, η καταξιωμένη χορογράφος Ερμίρα Γκόρο, παρουσιάζει το νέο έργο της, Thirst / Δίψα· μια παράσταση-εμπειρία πάνω στην πανάρχαια, πάντα πολύτιμη σύλληψη της τελετουργίας. Το έργο εξερευνά το πώς η σύγχρονη τέχνη μπορεί να συμμετάσχει στην αναζήτηση ή καλύτερα, στην ίδια την επινόηση «νέων» τελετών, αναγκαίων για την επιβίωσή μας.
Στη συνέχεια, το τετραήμερο 15 – 18 Ιουνίου, η Ιωάννα Πορτόλου, με την Ομάδα χορού Griffόn, επανέρχεται με τη νέα της δημιουργία, Amazing, ανοίγοντας το κρίσιμο θέμα του ορίου ανάμεσα στο «καλύτερο» και το «χειρότερο» της ανθρώπινης φύσης.
Ακολουθεί, στις 24 – 26 Ιουνίου, η πρεμιέρα της παράστασης 7 τρελοί, της ανερχόμενης Ελεάννας Τσίχλη. Επτά ηθοποιοί δημιουργούν μια επί σκηνής κοινότητα, αποκαλύπτοντας μια επίκαιρη ιστορία με φιλοσοφικές προεκτάσεις, που διεκδικεί τον χώρο για να ανθίσει ένα διαχρονικό «εμείς». Ένα έργο βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Αργεντίνου συγγραφέα Ρομπέρτο Αρλτ.
Σε μία ακόμα ελληνική θεατρική πρεμιέρα, στις 2 – 4 Ιουλίου, η Γιούλα Μπούνταλη υπογράφει το κείμενο και τη σκηνοθεσία της δικής της Άνοιξης. Μια γυναικεία ιστορία που διαδραματίζεται στο Μεσολόγγι του 1960, όπου μια παρέα κοριτσιών οραματίζεται έναν ρόλο ισότιμο με τους άντρες.
Στις 8 – 9 Ιουλίου, η χορογράφος Κατερίνα Ανδρέου, αναμένεται να ταράξει και πάλι τα νερά, εξερευνώντας τη δική της, αυθεντικά γυναικεία και πολιτική φωνή σ’ ένα χορογραφικό σόλο, που ζητά να ξορκίσει την κατάθλιψη μιας ολόκληρης εποχής. Μια Γαλλοελβετική παραγωγή που φέρει τον τίτλο: Mourn baby mourn / Θρήνησε, μωρό μου, θρήνησε.
Κλείνοντας τον φετινό κύκλο του Χώρου Ε για φέτος, η Γιώτα Αργυροπούλου με το blindspot theatre group, θα παρουσιάσουν το Youthquake, όπου δεκατέσσερις έφηβοι θα καταλάβουν τη σκηνή και θα μας οδηγήσουν στο μέλλον: από τον «Δεκέμβρη του 2008», τις οικολογικές πορείες σε όλο τον κόσμο και τις «Παρασκευές για το Μέλλον» μέχρι το #Blacklivesmatter και το Occupy Wall Street.
ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ Ε ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ:
3 – 5 Ιουνίου
Ερμίρα Γκόρο
THIRST
Η καταξιωμένη χορογράφος και παλιά γνώριμη του Φεστιβάλ, Ερμίρα Γκόρο, επιστρέφει με το νέο έργο της, μια παράσταση-εμπειρία πάνω στην πανάρχαια, πάντα πολύτιμη σύλληψη της τελετουργίας. Με όχημα μια ομάδα έξι χορευτών και την πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Σταύρου Γασπαράτου, το έργο εξερευνά το πώς η σύγχρονη τέχνη μπορεί να συμμετάσχει στην αναζήτηση ή καλύτερα, την ίδια την επινόηση «νέων» τελετών, αναγκαίων για την επιβίωσή μας. Όπως τοποθετεί το ερώτημα ο δραματουργός της παράστασης, Αναστάσιος Κουκουτάς: «Σε μια εποχή κατά την οποία τα ‘τελετουργικά’ έχουν εξατομικευτεί, αποσπαστεί από τον ιστό της κοινότητας, πώς ανιχνεύουμε τη σωματική μνήμη που ενυπάρχει σε κάθε αυθεντική τελετουργία και τι ακριβώς επιβιώνει;»
Τι συμβαίνει όταν αλλάζει ριζικά το γνώριμο κοινωνικό περιβάλλον μας; Πώς μας επηρεάζει μια βίαιη αλλαγή που ανατρέπει ό,τι μας όριζε μέχρι τώρα; H Ιωάννα Πορτόλου με την Ομάδα χορού Griffόn, που γνωρίζουμε στο Φεστιβάλ από τις πρόσφατες παραστάσεις της στην Πειραιώς 260 (Πορνό, 2017) και τη Μικρή Επίδαυρο (KAOS, 2018) επανέρχεται με τη νέα της δημιουργία, ανοίγοντας το κρίσιμο θέμα του ορίου ανάμεσα στο «καλύτερο» και το «χειρότερο» της ανθρώπινης φύσης. Μετά από ένα πρώτο διάστημα συλλογικής δραματουργικής έρευνας, το Amazing θα σχεδιαστεί ως χορογραφικό ντοκιμαντέρ για το ανθρώπινο είδος, που, όσο κι αν εξελίσσεται, παραμένει βίαιο και αδηφάγο. Παρόλη την περιρρέουσα ανθρωποφαγία όμως, πρέπει να υπάρχει και κάτι amazing / υπέροχο στον άνθρωπο, που η ομάδα αναζητά στην περιοχή της Υπέρβασης, τόσο σωματικής όσο και ψυχικής.
Μια μυστική οργάνωση σχεδιάζεται από «7 τρελούς» υπό την καθοδήγηση ενός «Αστρολόγου» –γκροτέσκα συνωμοσία παγκόσμιας κυριαρχίας, που παραπαίει ανάμεσα σε ακραία ιδεολογήματα και αυταπάτες. Γραμμένο το 1929, λίγο πριν ξεσπάσει η διεθνής οικονομική κρίση και πριν την πρώτη στρατιωτική δικτατορία στην Αργεντινή, το μυθιστόρημα του Αρλτ μας εισάγει σ’ ένα σύμπαν βίας και τρομοκρατίας όπου κυριαρχεί η δυστοπία των μηχανών, η φαντασίωση του εύκολου πλούτου και το φλερτ με την παρανομία και το έγκλημα. Υπό τη σκιά του ολοκληρωτισμού αλλά και των επαναστατικών θεωριών της εποχής που βράζουν, οι «τρελοί» του έργου, σε ευθεία συνομιλία με τους ήρωες του Ντοστογιέφσκι, φωτογραφίζουν τον άνθρωπο των αχανών μεγαλουπόλεων, αναλώσιμο εξάρτημα σε αυτοματοποιημένες γραμμές παραγωγής, που συντρίβεται σ’ ένα εμπρηστικό μίγμα πλήξης και απόγνωσης.
Υπάρχει αντρικός και γυναικείος «προορισμός», έμφυλες κλίσεις και ταλέντα; Είναι οι θετικές επιστήμες, η μηχανολογία, η αρχιτεκτονική, η φαρμακευτική κατάλληλες για ένα κορίτσι; Άνοιξη 1960, Μεσολόγγι. Μια ομάδα μαθητριών του Γυμνασίου Θηλέων διασχίζει τους δρόμους της πόλης αντιδρώντας στην ίδρυση Πρακτικού Γυμνασίου Αρρένων που θα απέκλειε τις ίδιες από τα μαθήματα θετικής κατεύθυνσης. Μια ιστορία γυναικών που γεννήθηκαν αμέσως μετά τον πόλεμο σε μια κλειστή επαρχιακή κοινωνία και οραματίστηκαν έναν ρόλο ισότιμο με τους άντρες. Κορίτσια αυτόφωτα και γι’ αυτό παράξενα για την εποχή τους αλλά και για τη δική μας, με τους έμφυλους ρόλους να ορίζουν ακόμη, παρά τον επιδερμικό τους μετασχηματισμό, το κυρίαρχο εθνικό αφήγημα. Μια πρωτότυπη παράσταση, βασισμένη σε μια αληθινή (κι αληθινά ελληνική) ιστορία.
Τι απομένει σήμερα απ’ όσα οραματίστηκαν οι δεκαετίες του ’60 και του ’70; Τι κάνουμε με τη μελαγχολία και το αδιέξοδο μιας απογοήτευσης που έρχεται από την ακύρωση του μέλλοντος που υποσχέθηκαν; Έχοντας διακριθεί με το Prix Jardin d’Europe 2016, μετά την παράσταση A Kind of Fierce, διεθνή συμπαραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, και με σημαντική πορεία στην ευρωπαϊκή σκηνή του χορού, η Ελληνίδα Κατερίνα Ανδρέου ταράζει και πάλι τα νερά με μια γαλλοελβετική, πολλά υποσχόμενη παραγωγή που απορροφά τους κραδασμούς του παρόντος. Με όχημα την ιδέα του θρήνου, η δημιουργός εξερευνά τη δική της, αυθεντικά γυναικεία και πολιτική φωνή σ’ ένα χορογραφικό σόλο που ζητά να ξορκίσει την κατάθλιψη μιας εποχής ολόκληρης. Mourn baby mourn / Θρήνησε, μωρό μου, θρήνησε.
Σύλληψη – Ερμηνεία – Κείμενο – Ηχητική σύλληψη Κατερίνα Ανδρέου • Ηχητικός σχεδιασμός – Ενορχηστρώσεις Κατερίνα Ανδρέου & Cristian Sotomayor • Φωτισμοί – Χώρος Yannick Fouassier • Σύμβουλος χώρου και βιντεοπροβολής Jocelyn Cottencin • Εξωτερικός παρατηρητής Μυρτώ Κατσίκη • Τεχνική διεύθυνση Thomas Leblanc • Παραγωγή – Περιοδεία Elodie Perrin • Παραγωγή BARK • Συμπαραγωγή Centre chorégraphique national de Caen en Normandie / διεύθυνση Alban Richard, στο πλαίσιο του Artiste associé, Les SUBS – lieu vivant d’expériences artistiques – Lyon, ADC Genève, Rencontres chorégraphiques internationales de Seine-Saint-Denis, La Soufflerie de Rézé, La Place de la Danse – CDCN Toulouse-Occitanie, στο πλαίσιο του Accueil Studio, centre chorégraphique national Montpellier – Occitanie / διεύθυνση Christian Rizzo, Centre Chorégraphique National d’Orléans στο πλαίσιο του l’accueil studio • Υποστήριξη Περιφερειακή Διεύθυνση Πολιτιστικών Υποθέσεων της Γαλλίας • Με τη συμβολή του RAMDAM, UN CENTRE D ‘ART
19 – 21 Ιουλίου / 19:00
Γιώτα Αργυροπούλου – blindspottheatregroup
Youthquake
Δεκατέσσερις έφηβοι καταλαμβάνουν τη σκηνή και μας οδηγούν στο μέλλον! Από τον «Δεκέμβρη του 2008», τις οικολογικές πορείες σε όλο τον κόσμο και τις «Παρασκευές για το Μέλλον», το #Blacklivesmatter και το Occupy Wall Street, οι νέοι δημιουργούν πλέον νέα μοτίβα συμμετοχής και πολιτικοποίησης. Οι έφηβοι του «Youthquake», έχοντας ολοκληρώσει ένα πολύπλευρο εκπαιδευτικό πρόγραμμα στο πλαίσιο του Open Plan, καταλαμβάνουν τώρα την Πειραιώς 260 και μας αφηγούνται τη ζωή, τις συνήθειες, τα γούστα και την κοινωνική δυσαρέσκειά τους για τον κόσμο που κληρονομούν. Ένα πρωτότυπο έργο, υπό την καθοδήγηση και τη συνεργασία των ενήλικων συνεργατών της θεατρικής ομάδας blindspot, που έρχεται να προκαλέσει έναν καλλιτεχνικό «σεισμό» και να μοιραστεί μαζί μας μια δυνατή εμπειρία. Μια παράσταση με τη συμμετοχή εφήβων όσο και επαγγελματιών ηθοποιών, για κοινό όλων των ηλικιών, που θα μας συγκινήσει με την αμεσότητα και την αλήθεια της.
Οι Γλύξμπουργκ επέλεξαν για επίθετο το «De Grece», το οποίο παραπέμπει σε αξίωμα και δείχνει την εμμονή τους με τον τίτλο, τον οποίο ο ελληνικός λαός τους αφαίρεσε με το δημοψήφισμα του 1974.
Ζούμε σε μια εποχή με γρήγορους και έντονους ρυθμούς, που πολλά πράγματα μπορούν να φέρουν την καθημερινότητά μας άνω κάτω. Για αυτό ο αυτοέλεγχος είναι σημαντικός.
