Δευτέρα μεσημέρι έξω από το πολυκατάστημα της Πανεπιστημίου θα ήταν μια τυπική πρώτη ημέρα μιας εβδομάδας του Μαΐου, με τους διερχομένους να ελέγχουν μηνύματα στα κινητά τους, νεαρές εργαζόμενες να κάνουν διάλειμμα για τσιγάρο, θαμώνες του γωνιακού chic καφέ να ατμίζουν το ηλεκτρονικό τους αξεσουάρ καπνού καθήμενοι στα στρωμένα με λευκό τραπεζομάντιλο έξω τραπέζια.
Ως συνήθως εκείνη την ώρα θα περπατούσαν στο πεζοδρόμιο κάποιοι και κάποιες που εργάζονται σε θέσεις της νέου τύπου οικονομίας έχοντας ελεύθερο χρόνο για να απολαύσουν ένα σνακ πρωτεΐνης κάτω από τον ήλιο στο κέντρο της πόλης που πλέον δεν ανήκει στους κατοίκους της αλλά στους τουρίστες της. Ολοι και όλα θα ήταν τυπικά εντάξει επιτελώντας τον ρόλο τους ώστε ο ρυθμός του μεσημεριού έξω από το πολυκατάστημα της Πανεπιστημίου να κυλήσει ρολόι.
Μία μόνο παραφωνία αν ακουγόταν, θα αναστάτωνε τη ροή της ημέρας στη διάρκεια της οποίας καθένας, καθεμία, καθένα έχει συνείδηση της μοναδικότητάς του, των προβλημάτων της ύπαρξής του, των αιτίων που εκείνη ακριβώς τη στιγμή γελά και χαίρεται, θυμώνει και μουτρώνει, βυθίζεται και χάνεται στο κάτι της προσωπικής του αβύσσου.
Και η παραφωνία ακούστηκε. Από μια νέα άφιξη σε αυτήν την άτυπη ρεσεψιόν που λειτουργεί στο πολυσύχναστο κεντρικό πεζοδρόμιο της Αθήνας και υποδέχεται όλα τα κοινωνικά φαινόμενα. Ηταν ένας Ασιάτης γύρω στα 50, με βερμούδα μπεζ, ριγέ μπλούζα ίδιου χρώματος, λεπτές λευκές κάλτσες μέχρι τις γάμπες και καθαρά πάνινα παπούτσια που βαστούσε μια τετράγωνη σακούλα μάλλον άδεια.
Και ο οποίος διστακτικά προσπαθούσε να πλησιάσει τον κόσμο των βιαστικών περιπατητών ψιθυρίζοντας αδέξια «πεινάω». Στη συνέχεια, κάνοντας δύο βήματα πίσω, περισσότερο από ντροπή, όπως πρόδιδε το σουφρωμένο σώμα του, προσπαθούσε να βρει θάρρος και να πάρει φόρα για την επόμενη προσπάθεια.
Την επόμενη, την επόμενη… Δεν τον άκουσε κανείς. Τον είδαν όμως όλοι. Ηταν ένας Ασιάτης γύρω στα 50, με βερμούδα μπεζ, ριγέ μπλούζα ίδιου χρώματος, λεπτές λευκές κάλτσες μέχρι τις γάμπες και καθαρά πάνινα παπούτσια που βαστούσε μια τετράγωνη σακούλα μάλλον άδεια.
Στις οκτώ το βράδυ αρχίζει στην ΕΡΤ η πρώτη τηλεμαχία σε προεδρικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ, Συσκέψεις στα επιτελεία των τεσσάρων υποψηφίων, αγώνας για τη συμμετοχή απέναντι σε αποστάτες και συμφέροντα
Ακολουθήστε το in.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Το βιβλίο που η Σερ εξομολογείται ότι βγήκε ξυπόλητη στο μπαλκόνι μιας σουίτας για να κοιτάξει κατάματα πόσο εύκολο θα ήταν να περάσει την άκρη και απλά να εξαφανιστεί.
«Είναι που αγαπάω ρε παιδί μου...» λέει ο Λάκης Λαζόπουλος όταν η ερώτηση αφορά το MEGA στο οποίο επιστρέφει με το Αλ Τσαντίρι Νιους. «Είναι για μένα μνήμη, ζωή, χαρά»
Μετά το «δεν είμαι Πασόκα δεν είμαι ούτε ΚΚΕ» του Σαββόπουλου, έρχεται το «Ούτε ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ΚΚΕ» που λέει ο Λάκης Λαζόπουλος όταν καλείται να επιλέξει και το ύφος του είναι... όλα τα λεφτά.
