Με το καλό και ανθρωπόφιλοι

Αν μαθαίναμε να διαβάζαμε σωστά τις εφημερίδες – όχι όλες βέβαια – και μάλιστα με έναν κριτικό τρόπο, θα αποκτούσαμε μια οξεία και ζωηρή συνείδηση για όσα συμβαίνουν στον κόσμο με μια ισχυρή ανάμεσά τους αλληλεξάρτηση, έστω και αν παραμένει αυτή δυσκολοπροσδιόριστη ή και αθώρητη με την πρώτη ή και με τη δεύτερη ματιά. Οσα εμπόδια και αν παρεμβάλλονταν, όπως συμβαίνει πάντα με τη διατύπωση μιας αλήθειας που «καίει», η κατάστασή μας – η εσωτερική κυρίως – θα παρέμενε οπωσδήποτε λιγότερο χαώδης σε σχέση με το πώς αισθανόμαστε όταν προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε την επικαιρότητα που «τρέχει» με απόψεις και κρίσεις αντλημένες από μια παγιωμένη και παγωμένη επιχειρηματολογική παρακαταθήκη.

Διαφωτιστικότατα «ΤΑ ΝΕΑ» της περασμένης Τετάρτης με δύο ειδήσεις που, αν και δημοσιευμένες σε διαφορετικές, κοντινές ωστόσο μεταξύ τους, σελίδες, περιγράφουν κάτι περισσότερο από ανάγλυφα ένα πρόβλημα του σημερινού κόσμου. Ενα πρόβλημα που θα έπρεπε να έχει στοιχειώσει όχι μόνο τον ξύπνιο μας αλλά και τον ύπνο μας. Ισως οι προσωπικοί μας εφιάλτες, ενώ κοιμόμαστε, να ήταν λιγότεροι και όχι τόσο τρομακτικοί, αν συμμετείχαμε με πιο ενεργητικό τρόπο στον ζωντανό εφιάλτη ενός απερίγραπτου δράματος όπως τον βιώνουν «άγνωστοί» μας άνθρωποι.

Η πρώτη είδηση αναφέρεται στην παραπομπή για πλημμέλημα ενός 30χρονου, που μπορεί να τιμωρηθεί με φυλάκιση και πέντε ετών, καθώς η παρέα του τον κατέγραψε σε βίντεο να κακοποιεί ένα γατάκι σε ταβέρνα της Αιδηψού.

Η δεύτερη είδηση κάνει λόγο για τον επαναπατρισμό περίπου ενός εκατομμυρίου προσφύγων προς τη Συρία «που προετοιμάζει η Αγκυρα και οφείλεται στην εντεινόμενη εχθρότητα απέναντι στους Σύρους που επικρατεί στην Τουρκία λόγω και της οικονομικής κρίσης».

Δεν χρειάζεται να έχεις πολύ μυαλό ή ιδιαίτερη ευαισθησία για να υπολογίσεις τις συνθήκες που θα επικρατούν τόσο κατά τη διάρκεια της επιστροφής όσο και ενώ θα έχει επιστρέψει στη χώρα του το ένα εκατομμύριο προσφύγων, ώστε άνετα να μπορείς να αποφανθείς: γατάκι – εκατομμύριο πρόσφυγες, σημειώσατε 1.

Βέβαια δεν θα πρέπει να υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος σε ολόκληρο τον κόσμο που θα ισχυριζόταν πως το νοιάξιμο, ή μάλλον η αγανάκτηση για την κακοποίηση ενός γατιού, συνιστά μια πρώτης τάξεως συνειδησιακή δικαιολογία ώστε να μπορεί να αδιαφορεί κανείς για τη μοίρα ενός εκατομμυρίου προσφύγων. Οπως επίσης ότι το ενδιαφέρον για τους συγκεκριμένους πρόσφυγες θα έδινε συγχωροχάρτι για την κακοποίηση οποιουδήποτε ζώου.

Οσο και αν πρόκειται για δύο περιστατικά που ακόμη και η πιο νοσηρή φαντασία δεν θα μπορούσε να τα εντάξει σε έναν κοινό παρονομαστή, αυθόρμητα ορθώνεται μέσα μας μια διερώτηση ή και ένα παράπονο, πώς γίνεται μια τόσο μεγάλη και απολύτως δικαιολογημένη ευαισθησία για ένα γατί να μην παραμένει εναργής και για τους Σύρους ώστε αν και μας χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα από αυτούς – πόση άραγε να είναι η απόσταση ανάμεσα στη Χαλκίδα και τη Συρία; – να μπορεί η ευαισθησία αυτή να τους περιβάλλει ως ένας προστατευτικός, έστω και προβληματικός λόγω της απόστασης, μανδύας; Σήμερα μάλιστα που με περισσό καμάρι όλοι μας διατεινόμαστε πως ο πλανήτης μας έχει γίνει μια γειτονιά.