15 χρόνια μαθήματα στα «κοντέινερ της ντροπής»

Η μετεγκατάσταση του Εργαστηρίου Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης Εύβοιας άργησε… 15 ολόκληρα χρόνια. Και, όπως φαίνεται, θα αργήσει κι άλλο και οι 61 μαθητές θα συνεχίσουν να κάνουν μάθημα στα «κοντέινερ της ντροπής», όπως τα αποκαλούν εκπαιδευτικοί και γονείς.

Το ΕΕΕΕΚ Εύβοιας λειτουργεί από το 2007 σε προσωρινές εγκαταστάσεις στην περιοχή Δύο Δέντρα-Βαθροβούνι της Χαλκίδας. Παρά τις διαρκείς διαβεβαιώσεις για μετεγκατάσταση, το σχολείο αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα, καθώς τα υφιστάμενα κοντέινερ δεν πληρούν τις προδιαγραφές που προβλέπονται για μία σχολική μονάδα Ειδικής Αγωγής.

Παράλληλα, παρουσιάζουν σοβαρές φθορές, εξαιτίας της παλαιότητας και είναι, όπως επισημαίνει στα «ΝΕΑ» η διευθύντριά του Ουρανία Βασιλάκου, επικίνδυνα για μαθητές και εκπαιδευτικό προσωπικό, λόγω της λήξης ισχύος των υλικών, των εκπεμπόμενων καρκινογόνων αναθυμιάσεών τους, των διαβρωμένων δαπέδων…

Αλλωστε, οι υφιστάμενες υποδομές δεν επαρκούν ούτε για να καλύψουν τις ανάγκες των μαθητών, ο αριθμός των οποίων τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί σημαντικά. Μαθητές δύο ή και τριών τμημάτων στοιβάζονται στην ίδια αίθουσα των 36 τ.μ., με αποτέλεσμα να συνυπάρχουν περιστασιακά στον ίδιο χώρο παιδιά με αναπηρία 95% ή με πολλαπλές εγχειρήσεις και άλλα με προβλήματα συμπεριφοράς, εξάρσεις θυμού και εξάρσεις βιοπραγίας.

«Η παρούσα εγκατάσταση των κοντέινερ φαίνεται ότι ήταν άκρως προσωρινή από το 2007, από το γεγονός ανυπαρξίας χώρων αισθητηριακής ολοκλήρωσης που είναι άμεσης αναγκαιότητας στη δική μας σχολική δομή, που φιλοξενεί μαθητές με πολλαπλές αναπηρίες και στην πλειονότητά τους με διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές. Επιπλέον, δεν υπάρχουν – πέρα από τις αίθουσες των μαθημάτων γενικής παιδείας και τα εργαστήρια – κατάλληλοι χώροι παροχής βοήθειας και εκπαίδευσης των μαθητών από ειδικότητες λογοθεραπείας, εργοθεραπείας, φυσιοθεραπείας, αν και έγιναν προσλήψεις των παραπάνω ειδικοτήτων την τελευταία διετία στο σχολείο μας», προσθέτει η Ουρανία Βασιλάκου.

Ευθύνες

Υπάρχει μια διαχρονική ευθύνη της δημοτικής αρχής, όπως λέει, στα χρόνια από το 2007 και μετά για την επικίνδυνη στασιμότητα στην εξεύρεση πιθανών κατάλληλων οικοπέδων για την ανέγερση σύγχρονου διδακτηρίου που θα πληρούσε τις προϋποθέσεις φοίτησης των μαθητών αυτών σύμφωνα με τον νόμο. Τα τελευταία χρόνια, μαζί με τους εκπαιδευτικούς και οι γονείς δίνουν διαρκή αγώνα για να βρεθεί λύση. Οπως δηλώνει ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων Νίκος Αλμπάνης, για το ζήτημα έχουν απευθυνθεί παντού και το μόνο που παίρνουν ως απάντηση είναι πολλά «θα»: «Οι γονείς έχουμε κουραστεί ψυχολογικά, τρέχουμε μόνοι μας να βρούμε λύση, χτυπάμε πόρτες και φυσικά έχουμε και τη φροντίδα των παιδιών μας».

Παραχώρηση στρατοπέδου

Φως – προσωρινό και πάλι – στην άκρη του τούνελ βλέπουν με την πρόσφατη ανακοίνωση επίσημης παραχώρησης οικοπέδου για μετεγκατάσταση σε έκταση του Στρατού μέσα στον αστικό ιστό της Χαλκίδας (Στρατόπεδο «Πηλίκα», πρώην Τάγμα Πεζοναυτών). «Εως τις 20 Μαΐου μας έχουν υποσχεθεί από τον δήμο πως θα έχει υπογραφεί η παραχώρηση από το υπουργείο Αμυνας», προσθέτει ο ίδιος.

«Η υγεία και η ασφάλεια όλων μας κάτω από τις παρούσες συνθήκες είναι ιδιαίτερα επισφαλής. Εκπαιδευτικοί και γονείς αναρωτιόμαστε καθημερινά: Αυτή είναι η κρατική πρόνοια για την αναπηρία; Η προστασία μας επαφίεται στην ευαισθητοποίηση όλων των εμπλεκόμενων με τη σχολική μας δομή φορέων, προκειμένου η Ειδική Εκπαίδευση στην Εύβοια να λειτουργήσει στο σύνολό της με αξιοπρεπείς και ανθρώπινες συνθήκες και να μπορούμε να αξιώνουμε ότι η τοπική μας κοινωνία σέβεται και τιμά την αναπηρία, όπως της αξίζει», καταλήγει η διευθύντρια του ΕΕΕΕΚ.

«Ήδη εκπονείται μελέτη από τον Δήμο Χαλκιδέων, για την ανέγερση κτιρίου σε χώρο ιδιοκτησίας της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας, προκειμένου να αναζητηθεί χρηματοδότηση. Στον συγκεκριμένο χώρο, που πληροί τις προδιαγραφές καταλληλότητας, αν καταστεί δυνατό, θα στεγαστούν τα ΕΕΕΕΚ, αλλά και το Ειδικό Γυμνάσιο και Λύκειο, δίνοντας έτσι την οριστική λύση στη στέγαση των παιδιών», απαντάει, από την πλευρά της, η δήμαρχος Χαλκιδέων Έλενα Βάκα.