Να ψηφίσουν στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά να μην ξεχάσουν να κάνουν και πολιτική

Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε εκλογικό αναβρασμό.

Παρότι δεν έχει πρόβλημα ηγεσίας και υποψήφιος για πρόεδρος είναι μόνο ο Αλέξης Τσίπρας, θέλει να έχει όσο το δυνατόν μαζικότερη συμμετοχή στις εκλογές για να δείξει ότι παραμένει το ισχυρότερο πολιτικό ρεύμα στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο.

Και την ίδια στιγμή, υπάρχει και όλη η προσπάθεια για την εκλογή της νέας κεντρικής επιτροπής, όπως μας το θυμίζουν οι αναρτήσεις των υποψηφίων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου παρουσιάζουν τα βιογραφικά τους.

Μέχρι εδώ όλα καλά.

Μόνο που είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η πολιτική ξεκινά εκεί ακριβώς που σταματά η εκλογή οργάνων.

Δεν θέλω να υποτιμήσω ούτε τις διαδικασίες εκλογής οργάνων, ούτε τη διαδικασία εκλογής ηγέτη από τη βάση, ούτε καν την ανάγκη των κομμάτων να οργανώνουν μεγάλα «επικοινωνιακά» γεγονότα για να πετυχαίνουν τη συσπείρωση της κομματικής βάσης και ταυτόχρονα να εξασφαλίσουν ότι θα προβληθεί αναλόγως.

Μόνο που τα κόμματα δεν είναι ούτε μόνο, ούτε κυρίως αυτού του είδους οι διαδικασίες.

Πιο σωστά, δεν μπορούν και δεν πρέπει να είναι μόνο αυτά.

Τα κόμματα πρέπει να είναι και μηχανισμοί παραγωγής πολιτικών και προγραμμάτων.

Ακόμη περισσότερο πρέπει να λειτουργούν ως κόμβοι όπου μπορούν να συναντιούνται οι ιδέες που έρχονται από την κοινωνία με αυτές που έρχονται από την πολιτική.

Τα κόμματα δεν μπορούν να είναι απλώς «επικοινωνιακοί μηχανισμοί».

Και δεν μπορούν, γιατί τότε υπάρχει ο εξής κίνδυνος: όταν δεν παράγουν πρόγραμμα σε διάλογο με την κοινωνία και στη βάση της ιδεολογίας τους και απλώς επικεντρώνουν στην «εικόνα», τότε όταν βρεθούν στην εξουσία, θα ασκήσουν την πολιτική που θα βρουν ήδη στο κράτος, αυτή που θα τους προτείνουν οι «ομάδες συμφερόντων» που θα τους προσεγγίσουν, ή θα ανακαλύψουν τον «αυτοματισμό» της αγοράς.

Μόνο που όλα αυτά σημαίνουν ότι δεν θα κάνουν πολιτική.

Και εάν αυτό ισχύει για τα κόμματα γενικά, ισχύει πολύ περισσότερο για τα κόμματα της Αριστεράς.

Γιατί υποτίθεται ότι αριστερή ή προοδευτική πολιτική είναι αυτή που εκπροσωπεί την «εναλλακτική», αυτή που δεν είναι «αυτονόητη», που έρχεται σε κάποια ρήξη με την υπάρχουσα κατάσταση και θέλει να την αλλάξει.

Δηλαδή, η πολιτική που θέλει ακόμη περισσότερη σκέψη, συζήτηση, γνώση, προετοιμασία και πρόγραμμα.

Περισσότερο κόπο και λιγότερο «τρόπο».

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κριθεί από την μαζικότητα της προσέλευσης.

Από τον κόπο που θα κάνει να παράγει πραγματικά πολιτική θα κριθεί.