Ο «βιασμός της Θεσσαλονίκης», το #Metoo και η αλήθεια που απελευθερώνει

Το παγκόσμιο κίνημα του #Metoo αλλά και η… ελληνική εκδοχή του που εμφανίστηκε με σχετική καθυστέρηση, είναι ίσως το πιο σημαντικό κίνημα των τελευταίων ετών.

Αποκαλύφθηκαν άθλιες συμπεριφορές ανδρών, βγήκαν στο φως βιασμοί και άλλα εγκλήματα κατά της γενετήσιας αξιοπρέπειας που ήταν κρυμμένα καλά, σαν σκελετοί στις ντουλάπες.

Ανοιξε ένα παράθυρο για να υποχωρήσουν στερεότυπα δεκαετιών, για να φανεί μια μικρή χαραμάδα ελπίδας σε μια σκληρή πατριαρχική κοινωνία.

Γυναίκες μίλησαν, έσπασαν τη σιωπή τους, αποκάλυψαν γεγονότα που δεν το χωράει ο νους και τιμωρήθηκαν δολοφόνοι ψυχών και σωμάτων.

Υπάρχουν πολλά να γίνουν, αλλά το νερό μπήκε στο αυλάκι και κανείς δεν μπορεί να το σταματήσει.

Κανείς;

Μήπως υπάρχει κάτι που μπορεί να ευτελίσει το γυναικείο κίνημα για χειραφέτηση; Για μια κοινωνία που δεν θα φοβάται η γυναίκα τον άνδρα. Στο σπίτι, στο δρόμο, στο μπαρ, στη δουλειά;

Μήπως υπάρχουν γεγονότα και καταστάσεις που μπορούν να γυρίσουν πίσω αυτή την τιτάνια προσπάθεια που γίνεται να βγουν στη φόρα τα άπλυτα άθλιων ανδρών;

Περιπτώσεις όπως ο λεγόμενος «βιασμός της Θεσσαλονίκης» δείχνει ότι πολλά μπορούν να συμβούν. Και πολλά μπορούν να ανατραπούν. Δυστυχώς προς το χειρότερο.

Ο εισαγγελέας πρότεινε την απαλλαγή του ενός και μόνου κατηγορούμενου για την καταγγελία βιασμού που έκανε η 27χρονη κοπέλα.

Ενώ στην αρχή αυτοί που στοχοποιήθηκαν ήταν τρεις, στη συνέχεια ένας κάθισε στο εδώλιο κι αυτός αθωώνεται.

Τα στοιχεία είναι ξεκάθαρα, η Δικαιοσύνη αποφαίνεται. Δεν υπήρξε βιασμός και ο καθένας θα πάει στο σπίτι του.

Όχι, όμως, όπως ήταν πριν την καταγγελία εκείνης της Πρωτοχρονιάς.

Θυμόμαστε όλοι τι είχε γίνει τις επόμενες εβδομάδες. Πόσα γράφτηκαν, πόσα ειπώθηκαν, το πρωτοφανές κύμα στήριξης στην «βιασθείσα» και οι κατάρες κατά των «βιαστών».

Θυμάμαι μέχρι και διαδηλώσεις στην Αθήνα οι οποίες κατέληξαν στο να γραφτούν συνθήματα σε όλους τους τοίχους: «Θα πεθάνεις Λ….», «οι γόνοι των καλών οικογενειών είναι βιαστές». Ετσι έγραφαν στους τοίχους, σε μια πρωτοφανή στοχοποίηση ανθρώπων που πιθανότατα (γιατί πάντα πρέπει να έχουμε αμφιβολίες) στοχοποιήθηκαν άδικα.

Για κάποιους μπορεί να άλλαξε η ζωή τους, ίσως κάποιοι να μην αντέχουν τον διασυρμό. Ποιος θα πληρώσει «αποζημίωση» γι’ αυτούς; Ποιος θα τους ζητήσει μια συγγνώμη;

Και ποιος θα κατηγορήσει όλους εκείνους που έπαιξαν με την ψυχή και το μυαλό μιας κοπέλας; Εκείνους που θέλησαν να κερδίσουν (ποιος ξέρει τι;) από τον «βιασμό»;

Ολοι εκείνοι που εξαπέλυσαν τον οχετό τους στα social media, γιατί δεν βγήκαν να γράψουν μια έστω δειλή συγγνώμη; Μια απολογία γιατί τα «λαϊκά δικαστήρια» του διαδικτύου είναι τόσο εύκολα που μπορούν να «σκοτώσουν» ανθρώπους, σωματικά και ηθικά;

Κι εντέλει: Ποιος θα ζητήσει συγγνώμη γιατί το κίνημα του #Metoo δέχθηκε ένα τέτοιο χτύπημα κάτω από το στομάχι;

Θα πουν πολλοί βέβαια: Μα τα κουκούλωσαν οι πλούσιοι, τι να σου κάνει ένα φτωχό κορίτσι; Πάντα θα υπάρχουν τέτοιοι, που δεν θα πιστεύουν σε τίποτε, που θα κρίνουν ακόμη κι αν δεν γνωρίζουν, που δεν θα εμπιστεύονται τη Δικαιοσύνη.

Συμπέρασμα: Γυναίκες μιλήστε για τα φαντάσματά σας. Καταγγείλετε τους κακοποιητές σας, μέσα κι έξω από τα σπίτια σας.

Μην αφήνετε κανέναν άθλιο να σας προσβάλλει, να σας κριτικάρει τη ζωή, να σας αγγίζει αν δεν θέλετε. Γίνετε εσείς οι οδηγοί ενός κινήματος που δεν πρέπει να σβηστεί από την ελληνική κοινωνία.

Προσοχή όμως. Οσες γυναίκες κάνουν καταγγελίες θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η αλήθεια είναι υπέρτατη αξία. Και με αυτήν να πορεύονται στη ζωή τους.

Ούτε καριέρες, ούτε δημοσιότητα, ούτε λεφτά, ούτε απόσπαση της προσοχής της κοινής γνώμης δεν πρέπει να μπαίνει ως βάση για να αποκαλύπτονται τα φοβερά εγκλήματα που γίνονται.

Μόνο η αλήθεια σώζει και απελευθερώνει.