To ιδιαίτερο μέταλλο, η εκφραστική της δύναμη και η βαθιά επιθυμία της κέρδισαν το ενδιαφέρον του Θάνου Μικρούτσικου. Το πρώτο όμως βήμα της το κέρδισε χάρη σε μια αποτυχία που, όπως λέει η ίδια, «ήταν σαν να μου έδειξε τον δρόμο».

Το περιβάλλον που μεγαλώσατε σας έδωσε ερεθίσματα για να ασχοληθείτε με το τραγούδι;

Δεν είχαν καμία σχέση οι γονείς μου με τα καλλιτεχνικά ούτε κανείς τους είχε καλή φωνή. Ο πατέρας μου εργαζόταν στον ΟΤΕ και η μητέρα μου στην Εθνική Τράπεζα. Το ίδιο ονειρεύονταν και για μένα. Η επιθυμία τους ήταν να έχω μια σίγουρη δουλειά – αυτό που θέλουν και οι περισσότεροι γονείς. Φυσικά με έβλεπαν ότι το επιθυμούσα, χωρίς να αντιδρούν έντονα, διότι πίστευαν ότι δεν θα επέμενα. Δεν υπήρχε προδιάθεση στο σπίτι. Η αλήθεια είναι ότι ούτε εγώ με φανταζόμουν τραγουδίστρια. Σκεφτόμουν ότι θα γίνω καθηγήτρια αγγλικών, ή κάτι με το σχέδιο, γιατί μου αρέσει να ζωγραφίζω. Σπούδασα άλλωστε γραφιστική.

Η μουσική τι ήταν για εσάς;

Ο τρόπος έκφρασής μου, όχι κάτι που «κάνω» αλλά κάτι που «είμαι». Οπότε δεν μπορούσα να το ξεχωρίσω ή να το δω ως επάγγελμα. Δεν με ενδιέφερε. Ηθελα απλώς να ικανοποιώ την ανάγκη μου να τραγουδάω. Οι γονείς μου απλώς το παρατηρούσαν ως ένα ενδιαφέρον γεγονός, έχοντας πάντα μέσα τους τη φοβία μήπως ασχοληθώ.

Πώς καταφέρατε να τους πείσετε;

Σιγά σιγά έγινε. Σιγουρα λειτούργησε θετικά το γεγονός ότι υπήρχαν κάποιοι από το περιβάλλον που έλεγαν στους γονείς μου «το παιδί έχει ταλέντο». Ισως πάλι να έβλεπαν τη βαθιά μου ανάγκη και για να μου την ικανοποιήσουν με έστειλαν να κάνω μαθήματα φωνητικής. Θυμάμαι ότι μου είχαν πάρει και μια κιθάρα μήπως και καταφέρω να εκτονωθώ.

Κινήσεις καταστολής και όχι ενθάρρυνσης νομίζω.

Η μόνη ενθάρρυνση που είχα ήταν να ακολουθήσω έναν ασφαλή δρόμο: να μπω στην τράπεζα και αν θέλω να τραγουδώ ως χόμπι μόνο. Αλλά το τραγούδι δεν έφευγε από το μυαλό μου και τα σχέδιά μου. Υπήρξε μια περίοδος της ζωής μου που ζούσα σε απίστευτους ρυθμούς.

Στην τράπεζα μπήκατε;

Οχι. Από μια τεράστια τύχη, που τότε όμως μετρούσε ως μεγάλη ατυχία. Στις εξετάσεις που έδωσα έκανα μια λάθος μεταφορά από το πρόχειρο στο καθαρό ας πούμε γραπτό και αυτό μού στοίχισε την εισαγωγή μου. Ακόμη ίσως η μητέρα μου να πιστεύει ότι το έκανα επίτηδες.

Ενα λάθος που τελικά σάς έδωσε λύση.

Αυτή η αποτυχία ήταν σαν να μου έδειχνε τον δρόμο. Αν είχα πετύχει στις εξετάσεις, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα επιχειρούσα να αφήσω την ασφάλεια μιας πρωινής εργασίας για να κυνηγήσω το όνειρό μου: το τραγούδι. Θα ήταν πολύ δύσκολο να άφηνα τη δουλειά στην τράπεζα για κάτι αβέβαιο. Θα ερχόμουν σε σύγκρουση με το περιβάλλον μου. Ηταν μια εποχή ιδιαίτερα πιεστική. Το πρωί εργαζόμουν στο τμήμα μάρκετιγκ σε μια επιχείρηση, το απόγευμα πήγαινα στις πρόβες της Σπείρα Σπείρα με τον Σταμάτη Κραουνάκη και το βράδυ μαθήματα για να δώσω εξετάσεις για την τράπεζα.

Μέσα σε αυτό το χάος των δραστηριοτήτων, πώς αισθανθήκατε ότι θα ανοίξει ο δρόμος για το τραγούδι;

Δεν το γνώριζα. Αποφάσισα να φύγω από την πρωινή δουλειά για να πάω σε κάποια άλλη, επειδή θα μου έδιναν περισσότερα χρήματα. Σε αυτό το διάστημα, μέχρι να αναλάβω την επόμενη εργασία μου, μεσολάβησε ένα καλοκαίρι. Είχα χρόνο για να σκεφτώ και αποφάσισα να δώσω στον εαυτό μου δύο χρόνια, να ασχοληθώ μόνο με αυτό που με αφορά και με ενδιαφέρει.

Τι στόχο βάλατε να πετύχετε σε αυτά τα δύο χρόνια;

Να έχω μια δισκογραφική δουλειά. Αυτό συνέβη το καλοκαίρι του 2006 που γνώρισα τον Θάνο Μικρούτσικο. Τότε είχα φύγει και από τη Σπείρα Σπείρα, που για μένα ήταν ένα μεγάλο σχολείο. Είχα μάθει πάρα πολλά από τον Σταμάτη. Με ρωτούσαν «τι θα κάνεις τον χειμώνα» και τους απαντούσα: «Θα είμαι με τον Θάνο Μικρούτσικο». Το έλεγα αυτό χωρίς καν να τον γνωρίζω. Του το είχα πει και γελούσε. Με έλεγε «μάγισσα».

Και πράγματι το όνομά σας συνδέθηκε έντονα με το δικό του. Πώς ήρθατε σε επαφή μαζί του;

Γνώριζα τον Γιάννη Κούτρα μέσα από μια συνεργασία που είχαμε κάνει με τον Μίμη Πλέσσα. Πήγα σε μια συναυλία που είχαν με τον Θάνο στην Ηλιούπολη και εκεί με σύστησε. Ο Θάνος μού είπε: «Θα σε πάρω τηλέφωνο σε δύο εβδομάδες». Ετσι κι έγινε. Ζούσα όμως όλες αυτές τις ημέρες μέσα στην αγωνία. Μου ζήτησε να του ετοιμάσω τέσσερα τραγούδια με τα οποία πίστευα ότι θα με διάλεγε για να συνεργαστούμε, «ανάμεσα από άλλους διακόσιους».

Ποια επιλέξατε;

«Καραντί», «Σταυρός του Νότου», «Ελένη» και «Μη σε νοιάζει». Πήγα με αυτά πανέτοιμη, μελετημένη. Μόλις τον συναντώ, αφού μου κάνει έναν πρόλογο για τη δισκογραφία και πόσο είναι δύσκολα τα πράγματα, με ρωτάει τι ετοίμασα για να τραγουδήσω. Του λέω τους τίτλους και μου απαντά: «Κανένα από αυτά δεν θέλω. Πες μου κάτι που δεν είναι δικό μου». Το πρώτο που μου ήρθε εκείνη τη στιγμή ήταν το «Αυτή η νύχτα μένει» του Σταμάτη, επειδή το λέγανε όλοι μαζί στη Σπείρα και εγώ είχα καημό να το πω μόνη μου. Κάθεται στο πιάνο, τραγουδάω το μισό κομμάτι και ξαφνικά σταματάει. Παίρνει την πίπα του και τον ακούω να μου λέει: «Εντάξει, κορίτσι μου, θα συνεργαστούμε». Μένω ενεή. Βγαίνω από το σπίτι του και ξεσπάω σε κλάματα, γιατί εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιώ ότι δεν είχα plan b. Ενα εναλλακτικό σχέδιο δηλαδή, σε περίπτωση που με απέρριπτε. Με είχε ρωτήσει μάλιστα κάποια ανύποπτη στιγμή: «Αν σου έλεγα όχι, τι θα έκανες;» και του εξήγησα ότι θα έπρεπε να επιστρέψω στην πρωινή δουλειά μου. Θυμάμαι, χτύπησε το χέρι στο τραπέζι και μου λέει: «Αυτό δεν θα το ξαναπείς ποτέ. Ξέχνα το. Είσαι γεννημένη τραγουδίστρια και δεν θα ξαναδουλέψεις πρωί». Αυτή η απολυτότητα, ο τρόπος που με κοίταξε και μου το είπε, μου έδωσε σιγουριά. Εκείνη τη στιγμή, εκείνη τη μέρα, πήρα απόφαση ότι είμαι τραγουδίστρια.

Τι σας λείπει περισσότερο από τον Θάνο Μικρούτσικο;

Είναι καταλυτική η παρουσία του που δύσκολα μπορεί να γίνει απουσία. Είχα αισθανθεί ότι θα φύγει πριν καν αρρωστήσει. Θυμάμαι ότι είχαμε πάει στην κηδεία του Βασίλη Δημητρίου, με πιάνουν λυγμοί και σκεφτόμουν ότι δεν ήταν για εκείνον. Συνειδητοποιώ ότι είναι για τον Θάνο. Είχε επαναληφθεί και δυο-τρεις άλλες φορές. Είχα διαισθανθεί ότι θα φύγει. Μου λείπει πολύ η ενέργειά του. Οταν ανέβαινε στη σκηνή, ήταν σαν να μας έβαζε όλους στην πρίζα.

Τώρα πώς βρίσκετε τον ηλεκτρισμό σας;

Το κουβαλάω, δεν το χάνω πια. Είναι πάντα εκεί.

Εμπεριέχεται και στο νέο σας τραγούδι, το «Πότε θα πάμε στα βουνά».

Αναζητούσα κάτι που θα τόνιζε την επιθυμία που έχουμε πότε θα συνδεθούμε με το μέσα μας. Αυτό μαζί με άλλα κομμάτια θα υπάρχουν στον άξονα της παράστασης που ετοιμάζουμε για την καλοκαιρινή περιοδεία μας με τον Μανώλη Ανδρουλιδάκη. Είναι ένα ιδιαίτερο πρόγραμμα, αφού στη σκηνή ως φυσική παρουσία θα είμαστε μόνο εμείς. Θα υπάρχουν πολλά όργανα τα οποία έχουν προηχογραφηθεί και τα έχει ενορχηστρώσει ο Μανώλης. Επιλέγω να κάνω παραστάσεις που έχουν ένα κόνσεπτ, το οποίο συνδέεται με το τι με καίει εκείνη την στιγμή.

Τώρα τι σας «καίει»;

Η επιστροφή στην αλήθεια, η σύνδεση των ανθρώπων. Γι’ αυτό και η παράσταση έχει τίτλο «Μαζί». Τα τραγούδια και τα κείμενα αφηγούνται τι μπορούμε να καταφέρουμε όταν δεν είμαστε διασπασμένοι.

Αν σας ζητούσα να μου πείτε μια δύσκολη στιγμή της ζωής σας που δεν συνδέεται με την πορεία σας στο τραγούδι, ποια θα μου λέγατε;

Η σεξουαλική παρενόχληση που υπέστην σε ηλικία 11 ετών από πρόσωπο του έμμεσου οικογενειακού περιβάλλοντος. Σοκαρίστηκα, δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Βρήκα τη δύναμη και ξέφυγα τρέχοντας, λέγοντας «θέλω νερό» ή κάτι τέτοιο… δεν θυμάμαι ακριβώς. Πήγα στο σαλόνι που ήταν όλοι μαζεμένοι και δεν ήξερα τι να κάνω. Κανείς δεν κατάλαβε τίποτα φυσικά εκείνη τη στιγμή και ούτε βεβαίως είπα τίποτα. Το εκμυστηρεύθηκα στη μητέρα μου και μόλις πριν από τρία χρόνια το είπα στον πατέρα μου.

Πώς το διαχειριστήκατε;

Ηταν κάτι που κουβαλούσα μέσα μου και το αντιμετώπισα μέσα από την ομαδική ψυχοθεραπεία. Πρέπει να πω ότι από τις επτά γυναίκες που ήμασταν στην ομάδα οι πέντε είχαν αντιμετωπίσει το ίδιο ή και βαρύτερο περιστατικό. Ο μόνος δρόμος για να μπορέσει κανείς να φωτίσει αυτό το σκοτάδι είναι σαφώς να μιλήσει στο κοντινό του περιβάλλον, που πρέπει να είναι υποστηρικτικό, και βεβαίως η βοήθεια από κάποιον ειδικό. Φυσικά έχω βρει τρόπο να μιλήσω και στην κόρη μου, η οποία βρίσκεται στην ίδια ηλικία.

Headlines