Οι αχτίδες του ήλιου έκαιγαν το καυτό τσιμέντο και ο υδράργυρος έγραφε 22 βαθμούς στη Δραπετσώνα. Πολίτες με τις μάσκες τους περίμεναν υπομονετικά στις στάσεις λεωφορείων. Ο κοροναϊός όμως δεν ήταν ο μόνος λόγος που είχαν επιλέξει παρά τη ζεστή μέρα να φορέσουν τις KN95, καθώς βγάζοντας τις τα ρουθούνια τους διαπερνούσε η αφόρητη δυσοσμία από τις από τις ρυπογόνες δραστηριότητες της Oil One που έχει «πνίξει» την περιοχή, ειδικά τις τελευταίες ημέρες.

Λίγο πιο πέρα, η μυρωδιά που αναδυόταν από τα φρέσκα φρούτα και λαχανικά της λαϊκής αγοράς, κάλυπτε μετά βίας τη δυσοσμία στην ατμόσφαιρα.

Ένας μικρός νότιος αέρας ήταν αρκετός για να κάνει την ατμόσφαιρα ακόμα πιο έντονη. Μια μητέρα κλείνει ασυναίσθητα την μύτη της και ο γιος της, που δεν φαινόταν να ξεπερνάει την ηλικία των 10, μιμείται την κίνηση της.

«Είμαι σχεδόν 80 χρονών. Ό,τι ήταν να εισπνεύσω το έχω εισπνεύσει. Αλλά για αυτά τα παιδιά που γεννήθηκαν και μεγαλώνουν εδώ τι θα γίνει; Εχω τρία εγγόνια και σκέφτομαι συνεχώς τι μέλλον θα έχουν αυτά τα παιδιά, τι επιπτώσεις μπορεί να έχει στην υγεία τους» ξεσπά ο κύριος Κώστας, που ζει στη Δραπετσώνα περισσότερο από 50 χρόνια. «Τώρα που μπαίνουν οι καλοκαιρινοί μήνες ξεκινάνε τα δύσκολα. Ανοίγαμε το πρωί τα παράθυρα μας να μπει μέσα ο καθαρός αέρας. Τώρα τι να εισπνεύσουμε; Τα χημικά; Ως πότε θα συνεχιστεί αυτή η κατάσταση;» αναρωτιέται.

Η αγανάκτηση του κόσμου είναι εμφανής και ακόμα πιο ξεκάθαρη η ανησυχία τους για τον αντίκτυπο των ρυπογόνων δραστηριοτήτων στην υγεία τους.

«Πόσο ακόμα θα αναπνέουμε καρκίνο;» ξεσπά η Μαρία, 45 χρονών, που ζει τα τελευταία 15 χρόνια στην Δραπετσώνα. «Ήρθαμε εδώ για μια καλύτερη ζωή, μακριά από το κέντρο της Αθήνας και το καυσαέριο. Θέλαμε τα παιδιά μας να ζήσουν σε ένα πιο καθαρό περιβάλλον και αντί για αυτό αναγκαζόμαστε τα καλοκαιρία να στέλνουμε τα παιδιά στο χωριό για να μην χρειάζεται να αναπνέουν αυτή τη βρομιά. Είναι τραγική η κατάσταση».

Ο κ. Κώστας που διαθέτει εστιατόριο στην περιοχή υπογραμμίζει τον αντίκτυπο που έχει στην επιχείρησή του ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που πελάτες έχουν επιλέξει να μην γευματίσουν εκεί, αλλά να πάρουν τις παραγγελίες τους take away.

«Πώς να απολαύσει ο άλλος το φαΐ του όταν ξέρει ότι μπορεί να αλλάξει ο αέρας και να του έρθει όλη αυτή η δυσοσμία; Μας έχει καταστρέψει οικονομικά αυτό το πράγμα. Είναι δυνατόν; Να φτιάχνει κανείς μια τέτοια εγκατάσταση τόσο κοντά σε μια κατοικημένη περιοχή; Αυτό το πράγμα είναι εγκληματικό!».

Παιδιά με στομαχόπονους και ζαλάδες

«Τις τελευταίες τρεις μέρες έχουμε επιβαρυνθεί πάρα πολύ περιβαλλοντικά στην περιοχή από τους ρύπους. Έχουμε τα πλοία με τις αναχωρήσεις καθώς καλοκαιριάζει και παράλληλα έχουμε τη δυσοσμία που ξεκίνησε πάλι. Μέσα στη χρόνια έχουμε σε τακτά διαστήματα κάποιες μικρές ενοχλήσεις αλλά όχι αυτής της μορφής» εξηγεί στο in ο Σταύρος Κώστογλου, Διευθυντής του 2ου Δημοτικού Σχολείου Δραπετσώνας.

«Η κατάσταση είναι ανυπόφορη. Ιδιαίτερα χτες και προχτές είχαμε πολλά παιδιά με πονοκεφάλους, στομαχόπονους, ζαλάδες και τάση για εμετό. Η δυσοσμία ήταν στην ατμόσφαιρα παντού και έμπαινε μέσα στις αίθουσες» τονίζει.

«Τα παράθυρα δεν μπορούμε να τα κλείσουμε λόγω του κοροναϊού, άμα τα κλείσουμε έχει μπει ήδη η μυρωδιά μέσα. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Πρέπει να ισχύσουν κάποια μέτρα. Η κατάσταση από εμάς δεν είναι πλέον διαχειρίσιμη. Αν ήταν στο χέρι μου το σχολείο θα είχε κλείσει από προχτές».

«Κλειστός χώρος στο σχολείο δεν υπάρχει, τα παιδιά φοράνε τις μάσκες τους και βγαίνουν έξω, στην αυλή του σχολείου. Εισπνέουν ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει. Οι γονείς παίρνουν τηλέφωνα γιατί ανησυχούν για τα παιδιά τους. Πόσες έρευνες πρέπει να γίνουνε για να αποδειχτεί τι οφείλεται για την μυρωδιά; Για να δούμε τα απτά αποτελέσματα μπορεί να περάσουν και 20 χρόνια. Αν είναι να θυσιάζουμε ολόκληρη πόλη για να υπάρχουν κάποια εγκαταστάσεις τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας» υπογραμμίζει ο κ. Κώστογλου.

«Βιώνουμε μια ασφυκτική κατάσταση»

Για το πρόβλημα μίλησε στο in, αναλυτικότερα, ο δήμαρχος Δραπετσώνας, Χρήστος Βρεττάκος.

«Το πρόβλημα που βιώνουμε αυτές τις μέρες δεν είναι μόνο αυτών των ημερών. Η πόλη η οποία αντιμετωπίστηκε για πάρα πολλές δεκαετίες ως η ‘’πίσω αυλή’’ της Αττικής είχε συνηθίσει να ζει με προβλήματα. Είχαμε λιπασματοβιομηχανία, γυψάδικο, τσιμεντάδικο σε μια περιοχή συγκεντρωμένα. Οι άνθρωποι είχαν συνηθίσει τη ζωή τους ότι ζούσαν σε μια υποβαθμισμένη περιοχή και άρα να ανέχονται οτιδήποτε δεν ανέχονται άλλες περιοχές της Αττικής. Κάποια στιγμή αυτό σταμάτησε. Οι άνθρωποι αγωνίζονταν για μια ποιότητα για αυτούς και τα παιδιά τους και να προστατεύσουν την υγεία τους. Δεν ζητούσαν ποτέ κλείσιμο των βιομηχανιών, ζητούσαν το αυτονόητο. Με την κατάσταση ότι δεν μπορούν να είναι μέσα στα σπίτια τους» εξηγεί ο κ. Βρεττάκος.

«Παρόλα αυτά πολιτικές επιλογές οδήγησαν στο να κλείσουν οι βιομηχανίες.

Από εκεί που λέγαμε ότι θα μπορέσουν αυτοί οι άνθρωποι να αποκτήσουν την ποιότητα ζωής που τους αναλογεί είχαμε στις 21 Ιανουαρίου του 2015, τέσσερις μέρες πριν τις εθνικές εκλογές, από την υπηρεσιακή κυβέρνηση, την αδειοδότηση μιας εγκατάστασης που βρίσκεται μέσα στα σπίτια των ανθρώπων, που κάνει μια εξαιρετική δουλειά αλλά δεν γίνεται να την κάνει μέσα στα σπίτια των ανθρώπων. Ό,τι απόβλητα κουβαλούν τα πλοία που προσεγγίζουν το λιμάνι του Πειραιά πριν δέσουν σε αυτό τα παραδίδουν στη συγκεκριμένη εταιρεία για να τα επεξεργαστεί. Από τότε λοιπόν ξεκίνησε ένα καινούργιο πρόβλημα για τους ανθρώπους. Έντονη δυσοσμία, σχεδόν όλες τις μέρες του χρόνου που δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στους ανθρώπους και τον προβληματισμό τους τι μπορεί να προκαλεί στην υγεία τους, το οποίο δεν έχει απαντηθεί. Στις περισσότερες μέρες του χρόνου αντιμετωπίζουμε αυτό το πρόβλημα. Τον χειμώνα είναι τα πράγματα πιο ανεκτά, δεδομένου ότι είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι. Οι άνθρωποι νιώθουν μεν το πρόβλημα αλλά δεν το νιώθουν στην έκταση που το βιώνουν όταν μπαίνουμε στο καλοκαίρι, όπου ανοίγουμε τις μπαλκονόπορτες ενώ η θερμοκρασία δυσχεραίνει την κατάσταση» συμπληρώνει.

«Κάθε φορά, το πρόβλημα βγαίνει στην εκρηκτική του μορφή όταν βοηθούν και οι κλιματολογικές συνθήκες. Για άλλη μια φορά εδώ και αρκετές μέρες βιώνουμε μια ασφυκτική κατάσταση. Στα σχολεία ζητείται να έχουν ανοιχτά τα παράθυρα λόγω της πανδημίας, αλλά δεν μπορούν να κάνουν μάθημα, ούτε καν να βγουν στην αυλή. Υπάρχει πρόβλημα και δυστυχώς δεν μας ακούει κανείς. Η κυβέρνηση που όφειλε να εντοπίζει τις αιτίες που δημιουργούν πρόβλημα και να τις αντιμετωπίζει ενώ εμείς έχουμε δείξει με καθημερινές μετρήσεις ποιος δημιουργεί το πρόβλημα, με επιστημονικά στοιχεία και δεν κάνουν τίποτα. Την υποχρέωση που έχουν να προστατεύουν την υγεία των ανθρώπων από ότι φαίνεται δεν την έχουν σε μεγάλη εκτίμηση.

»Δεν γίνεται να συμβαίνει άλλο αυτό. Έχουμε οδηγηθεί αρκετές φορές στο να κλείνουμε σχολεία γιατί δεν μπορούμε να έχουμε την ευθύνη ότι τα παιδιά κάνουν μάθημα σε έναν μη ασφαλή χώρο.

»Πρέπει την ομόφωνη απόφαση του δημοτικού συμβουλίου της πόλης για την άμεση μετεγκατάσταση των βιομηχανικών δραστηριοτήτων μέσα από τον αστικό ιστό η κυβέρνηση να την σεβαστεί και να δώσει επιτέλους μια απάντηση και στους ανθρώπους. Εμείς δεν λέμε να κλείσει η βιομηχανία, αλλά δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά αυτή στις αυλές των σπιτιών μας. Άμεση μετεγκατάσταση, χωρίς δικαιολογίες» τονίζει ο δήμαρχος της περιοχής.

Υποβάθμιση της περιοχής

Όπως εξηγεί, όταν έκλεισαν οι βιομηχανίες που δημιουργούσαν σοβαρό πρόβλημα στην περιοχή, πάρα πολλοί επέλεξαν να χρυσοπληρώσουν διαμερίσματα μόνο και μόνο επειδή βλέπουν θάλασσα και είναι σε μια ανοιχτή περιοχή. «Σήμερα» όμως «η αξία αυτών των σπιτιών που με ιδρώτα οι άνθρωποι απέκτησαν έχει εκμηδενιστεί, καθώς δεν θα πάει κάποιος καταδικασμένος να μην ανοίγει τα παράθυρα του. Το κομμάτι αυτό της πόλης είναι καταδικασμένο ακριβώς γιατί υπάρχει η βιομηχανική αυτή εγκατάσταση που προκαλεί αυτά τα προβλήματα. Πιθανό κάποιοι να πουν ότι τα ανακάλυψα εγώ. Ας κάνουν μια βόλτα στην περιοχή. Παρακαλώ τον υπουργό περιβάλλοντος να έρθει να ζήσει για μια βδομάδα στην περιοχή και θα διαπιστώσει ότι δεν υπερβάλουμε».

Headlines